Voor ons staat een merkwaardige lunch op het tafeltje van een prachtig eetcafé te pronken. De mix van erwtensoep (soupe du jour), doorgebakken frietjes, stokbrood, cola light en café noir is vanavond vast gespreksstof tijdens de dagevaluatie van de Franse eigenaren Jean en Hélène. Ach, wat kan het verdommen ook, ’t is warm en behaaglijk in Angoulême, leuk stadje in het zuidwesten van Frankrijk. Het is buiten stervenskoud en we zijn op doorreis naar Orléans, na een geweldige reis.
Samenvatting van het voorafgaande: ik doe een reis naar Zuid-Spanje, waar de kuststrook is omgetoverd in plastic folie, maar waarbij de reis verder bol staat van verrassende uitdagingen en wendingen, niet alleen door de immense afstanden. Deel één van de trip doe ik alleen, en die is fantastisch verlopen. Deel twee rijdt mijn vriendin mee en dat levert weer andere, fijne dimensies op. Het is, kortom, een reiservaring om nooit meer te vergeten en de duizenden indrukken staan inmiddels onuitwisbaar op m’n netvlies verankerd.
Op de golfbaan van Anoreta – tussen Nerja en Rincon de la Victoria – word ik door de drukte op de baan gekoppeld aan het Zweeds-Britse duo Emma en John. Hij kan met zijn wat pokdalige gezicht niet Britser zijn, zij met haar blonde lokken niet Zweedser en het golfen over het sterk geaccidenteerde terrein gaat gepaard met boeiende gesprekken over het leven, het werk en Covid, met een doorkijkje naar vroeger en nu, waarbij de evaluatie plaatsvind op een hooggelegen terras, met uitzicht op de Méditerranée, ongelooflijk ‘vervelend’, en onderstreept door een gigantische pot bier, waardoor de beentjes verrekte lam aanvoelen als we even later nog eens twee kilometer moeten teruglopen.
Na een paar bezoekjes aan onze familie-met-nieuwe-telg-Milo gaat de trip verder via een magnifieke rit naar Madrid, slechts onderbroken door een kort stopje in Granada. De Spaanse hoofdstad blijkt een absolute topper. De mix 
van pleinen, parken, musea en gebouwen is in Europees verband van
een zeldzaam hoog niveau en zelfs de verachtelijke smakeloze hap van de eerste dag wordt daarna ruimschoots gecompenseerd door onze geweldige ervaringen in Del Prado en het Del Retiro, wonderschoon giga-park, waar je urenlang doorheen kunt dolen, terwijl de metro moeiteloos de enorme afstanden overbrugt die je in anderhalve dag nu eenmaal moet afleggen. De volkomen maffe, zwaar-katholieke processie over één van de pleinen doet geen enkele afbreuk aan onze feeststemming.
Rijden door Spanje is verder een waar festijn, met prachtige snelwegen en voortdurend een geweldig uitzicht op het middelgebergte en de hoogvlakten. Ook Burgos blijkt een aangename stad te zijn, gelegen op de grens van het binnenlandse, zonnige landklimaat en de invloedssfeer van de depressies uit de Golf van Biskaje, die even later zorgen voor logische regenbuien aan de
Costa Verte. Na het passeren van de Franse grens snuiven we als een stel Japanners nog even het magnifieke panorama op bij de stranden bij Biarritz, net voor de volgende tussenstop in Bayonne, prachtig gelegen aan de l’ Adour, waar het concept van het Okko-hotel als merkwaardig verrassend kan worden bestempeld.
Er volgt een etappe van 700 kilometer, over de dure A63 via Bordeaux en de goedkope N10 naar Poitiers, gevolgd door een stop in Orléans, oude stad aan de Loire. We scoren een Ibis-hotelletje en ik moet bijna aan het infuus als ik een uurtje in de lounge van dit budgetgeval naar de arbeidspassanten kijk, die hier op maandagavond hun hamburgermenu naar binnen schrokken. Onze parkeergarage ligt hemelsbreed op 200 meter en we hebben een half uur en 12 kilometer nodig om ‘m te vinden, nog eens een door wat ontbrekend geografisch gevoel gevoede anekdote. Ach…heerlijk! We slaan achteloos een paar giga-Grimbergens achterover, als mentale voorbereiding op onze laatste en lange etappe via Parijs, Reims en de Ardennen. We arriveren in het donker bij Maastricht en als ik daar op Radio-1 een interview hoor met de schrijver van het nieuwe boek ‘De menstruatie’, schakelen we direct weer over op een stukje bluesmuziek, waarmee het restant van onze trip door duisternis, regen en files wordt voltooid.
Een McChicken-menu vormt een smakelijke afsluiting van een reis die ik nooit meer zal vergeten, met dank aan mijn trouwe dieseltje, dat volkomen moeiteloos de 5350 kilometertjes heeft doorstaan. Vandaag begint mijn verwerkingsproces en het gaat nog wel even duren voordat de heftigheid van de expeditie in al z’n facetten is ingedaald.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie