De term relativering kreeg bij mij afgelopen week een nieuwe betekenis, een extra lading ook. Als opgewonden standje maak ik me nog wel eens druk, te druk misschien, over hetgeen ons allemaal overkomt, in deze tijd van corona-ellende, van twintig andere problemen, van hectiek binnen de samenleving.
Van de ene op de andere dag werd ik fors teruggeworpen in de realiteit en met de neus op de naakte feiten gedrukt. Aanleiding daarvoor is het gegeven dat ik de medische molen ben binnengetreden en daar de
komende weken eens aandachtig mag inspecteren hoe de geneeskundige wieken ronddraaien, onderworpen en overgeleverd aan wat onderzoekjes en inwendige inspecties. Kortom, er is ergens een afwijking vastgesteld en hoewel er, als je een paar dagen lang de media beluistert, in dit land nauwelijks lieden zonder afwijking rondlopen, ging in het in dit geval om een via een bevoegde arts geconstateerde normwaarde, waardoor ik nu een traject indonder, waarvan ik niet kan inschatten waar het eindigt. Nog los van de volledig onvoorspelbare uitkomsten is dit een boeiende gebeurtenis, die je even plat op de bek terugwerpt op aarde, back to basic, naar de essentie van ons bestaan, het leven, onze nietigheid ook.
Als je behoort bij het volksdeel control-freaks is dat wel even schrikken. Dan wordt alles betrekkelijk en ga je nadenken over waar je staat, wat je hebt gedaan, wat je dierbaren zijn en tussen door google ik me – tegen alle adviezen in – een ongeluk naar symptomen, verschijnselen, enge ziektes en aanverwante narigheid. Mijn medische kennis is inmiddels weer aardig op peil, ik kan op basis van mijn eigen analyse een aantal zaken uitsluiten, een eigen artsenfiliaaltje opstarten ook en ik duik verder een tijdje onder in een persoonlijke variant van de lockdown, waarin ik pogingen doe geduldig af te wachten wat zo’n onderzoek gaat opleveren. Om de zaak nog wat te dramatiseren is het hangmapje met levenpolissen al uit de bureaulade opgediept en ben ik bezig met een lijst van goede doelen als de diagnoses meevallen, net als het voornemen om een feestje te bouwen en een juichrit op de fiets om de kerk te maken als de rook niet al te zwart kleurt binnenkort.
Zo gaat dat dus en januari is bij uitstek een maand voor dit soort ongemakkelijke gebeurtenissen. Daarnaast heb ik een pracht van een excuus om vanuit de lappenmand even afstand te nemen van allerlei mallotige ontwikkelingen en gebeurtenissen in de directe omgeving.
Om de mentale spanning wat te verlichten ben ik verder gestart met een Zen-achtige therapie om het gemoed mild te stemmen en me te distantiëren van de dagelijks voorbij komende gektes als The Voice, Wilders en de Oekraïne. Best moeilijk trouwens, dat mediteren. Gedachten uitschakelen, zonder dat ze binnen 5 seconden afdwalen blijkt een verdomd lastig ding en het vergt nog wel een aantal oefenweken voordat ik het beoogde stadium heb bereikt.
Omdat menigeen zich nu afvraagt wat er in godesnaam toch allemaal aan de hand is zal ik voor die groep nieuwsgierigen de komende weken wat tipjes van de sluier oplichten. Volg de blogs dus.
See you, en vooral veel gezondheid gewenst.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Nou Roel, dit klinkt nogal scary!
Geen lekkere start van dit jaar, belazerd!
Sterkte en een knuffel van mij( waar je overigens niet veel aan hebt)!