In een tijd van oorlogsellende zou je bijna vergeten dat hier, op de achtergrond, nog een nationale discussie wordt gevoerd over de steeds grotere verschillen tussen rijk en arm, in deze column aangegeven als Rijk en Arm.
Rijk wordt zich, zo lijkt het, wat bewuster van haar rijkdom en het draagvlak rond iets wat op nivellering lijkt wordt wat groter. Binnen Rijk bespeur ik iets van besef ten aanzien van de luxe positie, waarbij sommige leden van Rijk beseffen dat rijkdom vaak is verworven door puur geluk, een patentje, of in elk geval door toedoen van Arm, niet zelden de arbeider, de zwoeger, ook vaak de intellectueel wat minder bedeelden. Rijk wordt straks, als deze 
discussie zich voortzet, aangeslagen voor dat jarenlange profijt van de buitengewone positie die Rijk zich belastingtechnisch heeft verworden, omdat Rijk schandalig genoeg procentueel veel minder belasting betaalt dan Arm. Het klopt, deze regels worden geschreven door iemand met een sterk socialistisch gedachtengoed, maar we zitten in dit land al jarenlang in een steeds dramatischer positie van Arm en de bekende kloof tussen de twee uitersten wordt steeds groter en steeds dieper. Recente schandalen en de actuele internationale ellende hebben dat gapende gat verbreed en uitgediept en er moeten dus maatregelen komen, heel raps.
Grootste probleem is dat Rijk, in dit geval Het Rijk, niet in staat is om door te pakken, om snel maatregelen te nemen. Deels komt dat door logge wetgeving, waarbij processen en procedures moeten worden doorlopen, deels ook een langzamerhand chronisch gebrek aan doortastend vermogen, het ongemak dat wordt ervaren bij impopulaire maatregelen en de verschrikkingen van de ICT-systemen, waardoor noodzakelijke wijzigingen, voorbeeld: accijnsverlaging, niet per direct kunnen worden doorgevoerd, terwijl het gaat om de aanpassing een één lullig, variabel veldje in de software, één simpele toetsaanslag, zoals dat ook gebeurt in de ons omringende landen.
Terug naar Rijk, het welvarende deel van ons volk, zeg de miljonairs. Rijk kan moeiteloos de oplossing voor alle financiële probleem in ons land ophoesten. Dat vereist wat draagvlak, gevoel voor solidariteit, urgentiebesef ook. Rijk moet naar een andere belastingklasse, via een iets ander percentage van de hoogste schijf, en daarna zijn al onze verplichtingen, ook naar de Navo, een peulenschil. Het kan ook anders natuurlijk. Als wij in staat zijn om van alle miljonairs in Nederland, pakweg 300.000, via een noodwetje een eenmalige crisisbijdrage te vragen van 100.000 euro – een fluitje van een cent, want het geld klotst hier nog volop tegen de plinten – dan vergaren we zo maar een bedrag van 30 miljard euro en hebben we alle problemen in dit land opgelost, op voorwaarde dat dit bedrag wordt veiliggesteld zonder al te veel strijkstokjes en de verdeling daarvan gaat plaatsvinden onder degenen die de pecunia het hardst nodig hebben. Begrippen als solidariteit en saamhorigheid moeten worden afgestoft en opgepoetst, het zal anno 2022 tijd worden.
In een periode van energietransitie zie je lieden uit de groep Rijk op social media voorbijkomen die zich wentelen in de luxe van een elektrische auto van zestig mille, die zich laven aan de weelde van een warmtepomp, beide zwaar gesubsidieerd, waardoor Rijk niet zo diep in de buidel moet tasten om er straks weer extra warmpjes bij te zitten. Als Arm toe is aan een elektrische auto of een modaal warmtepompje is het geld op, zijn de potten leeg en kan Arm fluiten naar wat muntjes om de sterk gestegen stookkosten te kunnen opvangen.
Kijkend naar de schrikbeelden uit Marioepol of Ethiopië, waar oorlog en hongersnood het leven beheersen, zijn al onze probleempjes louter luxe aangelegenheden, maar het Rijk, ons Rijk moet zich desondanks al heel lang kapot schamen dat er geen ene kloot wordt gedaan, dat nieuwe maatregelen zich uitsluitend kenmerken door uitstel. We zien niets terug van nieuw leiderschap van Kaag, we zien geen daadkracht bij de minister van Armoedebestrijding, we zien zelfs geen initiatieven om het vastgoed van de Russische oligarchen aan te pakken. Het motto is wachten en twijfelen, waar daadkracht en prioriteitsstelling een must zijn om ons door de crisis te loodsen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie