’t Is maandagochtend, begin van de week, toch al niet echt een dagdeel dat tot m’n favorieten behoort. Het is even, afhankelijk van je agenda, zoeken naar het weekritme, de flow, het overzicht van wat er zoal voorbij gaat komen Dat begint meestal met een check van het nieuws, een blik op Teletekst en je denkt aan de Oekraïne of Turkije als headliners. Maar nee, het gaat over de feestelijke fakkeloptocht van een stel boerenpummels in Diepenheim, op een steenworp van mijn
woonplaats, en tot dusver alleen bekend door wat lokaal ontworpen zandsculpturen. Vijftig betogers hebben daar op zondag Sigrid Kaag opgewacht om intimiderend met wat gezellig brandende kaarsjes een gesprek af te dwingen en nog eens te zeggen waar het op staat. Tuig van de richel, dat niet in staat is een fatsoenlijk gesprek aan te gaan, dat met onverstaanbaar Twents probeert te zorgen voor een dreigsfeertje om hun bestaan te rechtvaardigen, zonder een gram bereidheid om de hand in eigen boezem te steken, zonder het vermogen om normaal te communiceren. Een deel is afgevoerd en zit nu een vonnis af te wachten, met hopelijk een verbod om voor de rest van de eeuw de openbare weg te betreden. In de media zie je dan zo’n rijtje stumperds met de telefoon in de ene en een fakkel in de andere hand hulpeloos naar de straatstenen staren, want een fatsoenlijke zin van meer dan drie verstaanbare woorden kunnen ze niet uit de lafbek krijgen, laat staan het voeren van een dialoog, een discussie, best moeilijke woorden ook. Het is van een zodanig stumperig niveau, dat het eigenlijk niet eens de moeite zou moeten lonen om er overhoofd chagrijnig van te worden. Bekrompen denken is van alle tijden, zeker als het gaat om agrariërs, maar als je nu, na alle discussie, na alle rapporten, na alle bewijslast over de gevolgen en de oorzaken van het stikstofprobleem nog niet begrijpt hoe de hooivork in de steel zit, dan ben je uitgepiepeld, dan is je tijd voorbij, dan heb je je hand overspeeld en wordt het tijd om op te krassen.
Dan is het pas maandagochtend, de week is nog maar net opgestart, of mijn bloeddruk is alweer opgelopen, terwijl ik toch duidelijk heb begrepen dat dat slecht is voor de mens in het algemeen.
Strijders Twente dus, agrarische tukkers, die normen en waarden met voeten treden, en als we die weg vervolgen kunnen we over een paar weken de eerste brandstapel verwachten, want het door een zekere Derk Jan Lansink en Geral Jacobse verwoorde zondagse motto was: wat is er mis met een gezellig vlammetje? We hebben nu weer met z’n allen kunnen zien hoe het ervoor staat met 
deze zo volkomen verkeerd geëvolueerde bevolkingsgroep, die hardnekkig op het niveau van de neandertaler is blijven steken. Misschien kan er van Lansink nog een nieuw sculptuurtje worden gemaakt binnenkort, als herinnering aan Diepenheims geschiedkundig dieptepunt op 18 februari 2023.
Klink ik boos genoeg, ben ik ten onrechte zo verongelijkt? Denk het niet, want ik heb de laatste dagen erg veel mensen dezelfde taal horen uitslaan en de meeste bloggers en columnisten hebben er intussen al over heen gezeken.
Dan was dus op maandagochtend. Nu, twee dagen later, is die gebeurtenis weer ingehaald door een nieuwe aardbeving, door de toespraak van Poetin ook. Als we het toch over feodale herdefinities hebben, dan kan dat heerschap ook ooit nog iets verwachten als binnenkort de onvermijdelijke coupe gaat plaatsvinden.
Als contrast lazen wij onder het kopje neuzel-nieuws dat Bea de pols heeft gebroken. Ach, wat intens sneu. Ga je daar met je 85 levensjaren nog eens op die kromme latten staan, omdat er niemand uit je slimme omgeving zo wijs is geweest je te adviseren op die leeftijd je energie te bewaren voor uitsluitend de après-ski-gebeurtenis, met warme chocolademelk en een bokbiertje. De enige troostrijke meerwaarde van dat bericht is dat het de rest van de mondiale gebeurtenissen wat nuanceert, zelfs die van het peloton ‘stoere strijders’.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie