Iedereen kent Albergen als recent belabberd voorbeeld van foute saamhorigheid. Bekrompenheid achter de met kranten dichtgeplakte ramen, geen openheid, geen toegankelijkheid maar het ons-ken-ons principe, punt! Mijn regio beroemt zich nogal eens op het naoberschap, het voor elkaar opkomen, maar recente cijfers geven aan dat juist het meeste vrijwilligerswerk in het westen 
plaats vindt, een vervelend contrast met het heersende beeld van onder meer vrouw van der Plas. We moeten dus vooral oppassen met het romantiseren van de positieve regio-emoties, alsof we daarmee de hemel bestormen als het gaat om kameraadschappelijkheid, buurtzin en sociale aandacht. Op straat- en buurtniveau gaat het ogenschijnlijk best goed, ook in onze buurt, maar sinds de individualisering z’n in trede heeft gedaan, zeg maar vanaf de eerste smartphone, gaat het overal bergafwaarts, communiceren we een stuk minder en heeft corona daar ook nog een schepje bovenop gedaan.
We moeten dus maar eens stoppen met dat te pas en te onpas benoemen en op een te hoog en nogal misplaatst level plaatsen van dat noaberschap en alles waar daar in de buurt komt, want het is eigenlijk grotendeels flauwekul. Frans Miggelbrink, regionaal bekende columnist en actief supporter van mijn mooie Achterhoek, zal me deze tekst misschien niet in dank afnemen, maar ach, we moeten nu eenmaal met z’n allen mee-veranderen, ook qua standpunten soms.
De overtreffende trap van individualisering heet narcisme. Prachtig voorbeeld van narcistisch gedrag in het algemeen en narcisten in het bijzonder vond ik in de recente gast bij Eus. In de kappersstoel zat Ernst Daniël Smid en dat vond ik altijd met enige voorsprong een nogal misselijke makende zanger, die weliswaar een imposante stem had, maar daar door de jaren heen een gedrag aan koppelde dat op z’n zachtst gezegd wat afweek van de werkelijkheid. In die recente uitzending zat in de stoel een door Parkinson gekwelde oude man, die nogal wat wroeging had ten opzichte van z’n vorige leven en daar op een mooie manier melding van maakte, met hulde aan Eus die als altijd scherp was en de juiste vragen op de juiste momenten wist te stellen. TV met Hoofdletters dus, hulde.
Het verband tussen mijn twee items vandaag zit ‘m in het kameraadschappelijke, het aandacht hebben voor elkaar. Binnen de huidige samenleving zijn tal van factoren aan te wijzen als oorzaak van dat ontbreken, maar de sterke toename van het aantal narcistische, hoofdzakelijke mannelijke kneuzen draagt in mijn optiek ook fors bij aan dit stukje verloedering van zaken als eendracht en verbroedering.
Nog even Albergen dan, gemeente Tubbergen. Daar vindt de gemiddelde agrariër zichzelf waarschijnlijk best sociaal, omdat ie wel eens langs buurvrouw Truus fietst om te vragen hoe ‘t geet. Daar vinden ze van zichzelf dat ze ’t goed doen omdat de hele buurt na het plots overlijden van Hendrik al diezelfde dag met een kist op de stoep stond. Daar doen wat Albergenaren misschien flink hun best door bij Alie op nummer 38 te vragen of ze nog een boodschap neudig hef, maar wat daar vergeten wordt is de ontwikkeling van de globalisering. De kleine, dichtgeplakte gemeenschapjes van vroeger zijn niet meer. De wereld van nu eist een bredere kijk op de samenleving en dat blijkt in sommige regio’s een onmogelijke opgave, een trieste constatering, waar Eric van der Burg dagelijks mee wordt geconfronteerd. Achterhoekers, Tukkers, Drenten en Friezen hebben allemaal een fijn stuk eigenheid, maar daar past verdomd goed een stukje delen van elkanders behoeften in, ook en vooral met in nood verkerende wereldburgers uit verscheurde landen. Misschien dat hoofdtukker Pieter Omtzigt die overweging nog net kan meenemen in zijn aanstaande NSC-programma, waarvan de onthulling toch echt binnenkort gaat plaatsvinden.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie