Ontkennen helpt niet meer, het wordt steeds maller in dit land. Dat weten we, dat zien we om ons heen en dat merken we dagelijks aan alle flauwekul die we horen, lezen en voorbij zien komen op TV en de social media, de met voorsprong meest fnuikende informatiebron die het doen en laten van een grote bevolkingsgroep stuurt, regelt, manipuleert, regisseert of op z’n minst sterk beïnvloedt. Ontkennen helpt niet meer, ’t is zoals ‘t is en slechts via dat besef moeten we onszelf dwingen om de gang van zaken in het land te relativeren en op de juiste waarde te schatten.
Zo’n openingsalinea vereist een toelichting. Kom mensen, een gesprek op de zondagochtend.
Ons land wordt geleid en bestuurd door politici en volksvertegenwoordigers die het motto ‘god zegene de greep’ hanteren. Zoveel is nu langzamerhand wel duidelijk geworden na de maatregelen van de afgelopen jaren rond corona, rond de stikstof, rond toeslagen en aardbevingen. ‘God zegene de greep’ is afkomstig uit de visserij, een vroegere bij de ouderen onder ons bekende bedrijfstak rond de Zuiderzee en de kustwateren, en betekent zoveel als ‘haal maar op, dan zien we wel wat erin zit’. Die werk- en benaderingswijze vertoont veel overeenkomsten met die van de Haagse, provinciale en gemeentelijke jongelui. Er worden uitsluitend halfwassen maatregelen verzonnen, er wordt een poging gedaan die te implementeren en na een maand of wat blijken ze voor geen meter te deugen, waarna de bijstelling volgt. Het is zoals mijn oude geschiedenisleraar vroeger ooit kleurrijk het proces uitlegde over het verschil tussen de Engelse en Amerikaanse artillerie. Engelsen berekenen nauwkeurig posities en drukken dan pas doelgericht op de knop. Amerikanen vuren direct, meten de score en passen het vizier aan op basis van de resultaten. Ik weet ‘t, het lijkt een vergezochte metafoor, maar hij klopt. Ons belastingsysteem wordt onderhouden via de Amerikaanse aanpak. Het is pappen en nathouden, symptoombestrijding toepassen verder wachten op de onvermijdelijke breakdown, zo horen we vanuit de ministeries, horen we van de IT-deskundigen en horen we van we van alle direct 
betrokkenen. Dat systeem is zo vitaal voor het functioneren van onze samenleving dat we geen dag, geen uur zonder kunnen, een kritieke situatie die al bijna 25 jaar bestaat. Deze situatie staat model voor veel andere projecten en ontwikkelingen. We zagen het afgelopen week via de blokkade van de Digid, we zagen het bij de start van de Stap-subsidies en ik zag ’t nog bij een declaratie van een zorgnota bij de zorgverzekeraar. We doen maar wat en verder krijgt iedereen in onze samenleving kansen om zijn of haar zegje te doen en bij een beetje originaliteit ontvang je daar per direct een zak muntjes voor. Installatiebedrijven van zonnepanelen groeien zwaar gesubsidieerd tegen de klippen op en dus worden we bestookt met advertenties van zakelijk ondeskundige types met bijvoorbeeld de nogal foute naam Hallostroom en zie je een wervende tekst van Solitude of aanverwante namen met een plaatje van een dak waarop hevig fout gemonteerde paneeltjes staan afgebeeld. Het is een scheef- en wildgroei van heb-ik-jou-daar. Vanochtend kwam het fenomeen cleanfluencers voorbij op de radio. Dat schijnt een nieuwe stroming te zijn waarbij de reguliere en toch al bedenkelijke groep influencers ridicule schoonmaaktips voor de reiniging van je toilet levert en daarvoor uiteraard rijkelijk wordt beloond, initiatieven ook die worden gestimuleerd met forse startsubsidies. Ik doe slechts een spontane greep uit alledaagse gebeurtenissen. De verbouwing van onze eigen Tweede Kamer in Den Haag gaat waarschijnlijk het dubbele kosten van hetgeen aanvankelijk was geraamd, zou zomaar richting een miljard euro kunnen gaan en niemand voelt zich verantwoordelijk.
We hebben kortom het – liberalisme, marktwerking, you name it – niet meer in de hand. Maar ja, wat dan? We gaan stemmen, op 15 maart kiezen we voor een handvol regionale bestuurders. We krijgen de kans om onze mening te ventileren over provinciale en waterschapspolitiek via een tweetal rode vakjes. Voor het winnen van die electorale zieltjes speelde zich afgelopen vrijdag een politiek debat af bij Radio 1. De dag daarvoor zagen wij in 
een klimaatprogramma hoe de kust in Frankrijk bij Normandië aan het afkalven is door de zeespiegelstijging, hoorden we andermaal alarmerende berichten over de opwarming, verdroging, vernatting en in het debat kraaide ene Baudet dat de Groningers gecompenseerd moeten worden, dat daarna alle huizen in het noorden aardbevingsbestendig moeten worden gemaakt en dat daarna alle Groningse gaskranen weer helemaal open moeten gaan, net als de oude kolenmijnen in Limburg. Na zijn woorden viel er in de studio een kleine, indrukwekkende stilte van twee seconden, net voldoende voor de luisteraars om nog eens de volslagen overbodigheid van heer B op aard te kunnen vaststellen. Wilders oreerde nog een paar kreten over het sluiten van de grenzen en na dit affreuze duo werd ’t nog even een normaal debat met redelijk realistisch denkende deelnemers, zonder echter de geringste verwachtingen als het gaat om echte veranderingen, structuur, of een realistische aanpak.
Misschien zijn de verkiezingen van de waterschappen nog wel belangrijker dan die van de Provincie. Water is immers onze primaire levensbehoefte en daarnaast de grootste bedreiging van ons voortbestaan als mens, als land, als planeet. De partij die het best anticipeert op de noodzaak tot verandering van ons traditionele waterbeheer is Water Natuurlijk, dus ik kan niet nalaten om daarvan geheel belangeloos het programma bij te sluiten, al was het maar vanuit een strohalmpje hoop om straks, ooit, met z’n allen nog iets van Gods gezegende greep te kunnen bijstellen in onze polder.
Dank voor de aandacht en het geduld.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie