Ochtendberusting

Het eerste uur nadat ik in de ochtend uit de sponde ben geklommen staat in het teken van vaste rituelen, zoals de meesten van ons die waarschijnlijk wel hanteren. Rekken, strekken, conform de voorschriften en richtlijnen van mijn fysio, het douchen binnen de thans voorgeschreven tijdslimiet van 3 minuten, nog wat toilethandelingen, met aansluitend de scan van het nieuws, de beurs, de sport. Met name dat nieuws analyseer ik achterdochtig. De laatste controle daarvan was de avond ervoor, soms zelfs tijdens een nachtelijk pauzemoment, maar er is dit jaar een soort angst ingeslopen. Het zal toch niet dat Poetin….? Kim houdt nog toch nog wel gedeisd? Wat voert Xi daar bij de Japanse wateren in z’n schild? Wat doet Lul A in Brazilië nu anders dan die Lul B? De gemoedsrust is vanaf februari 2022 aanmerkelijk afgenomen en als ik de laatste berichten over het klimaat moet geloven, dan rest ons slechts berusting, het vullen van de zandzakken en het gelaten wachten op het ultieme moment van de vloedgolf.

Maar wat fijn dat James Webb af en toe voorbij komt met wat relativerende onthullingen. De nieuwe spectaculaire ruimtetelescoop zorgde er afgelopen weken voor dat ik wat afstand kon nemen van het aardse gekrioel en het gedonder over religie, het stikstofprobleem of de stijging van de zeespiegel. Webb, intussen liefkozend Webbie genoemd, stelt me in staat mijn soms radicale opvattingen over boerenbedrog en de verstikkende consequenties van de falende overheid wat te relativeren. De telescoop, die op onvoorstelbare wijze de immense afstanden van het heelal toont, die het volkomen nietige karakter van het aarde gepruts zo helder aan de kaak stelt.

Webbie maakte afgelopen weken bijgaande opname van een stukje oergeschiedenis, waarvan de afstanden tussen linksonder en linksboven vijf miljoen lichtjaren bedraagt, pakweg 473.040.000.000.000.000.000.000 – oftewel 473 triljard kilometer, met daarbinnen duizenden zonnestelsels als het onze. Goed beschouwd hebben de boeren gelijk, als je kijkt naar het belang van die uitstoot, het belang van de wereldpopulatie, en het belang van de aarde in het algemeen. Het stelt niks voor, wij stellen niks voor, en vanuit zo’n invalshoek kun je net zo goed doorgaan met het kapotmaken van de bodem, de lucht, het water. Een paar jaar meer of minder doet er immers niet toe en in de rest van het heelal lachen alle verschijningsvormen zich een breuk vanuit dimensies die wij nooit zullen kennen, maar die in het totaal van de evolutie een heel andere rol spelen dan het pietluttige geneuzel zoals wij dat hier plegen te exploiteren.

Goed, altijd prettig zo’n uitstapje, het relativeert waanzinnig, maar mijn zorgen over de nog korte termijn dat onze woonomgeving nog voor de boeg heeft worden er natuurlijk niet minder om. Ik ben alleen zo ontzettend nieuwsgierig naar de leefomgevingen van al die miljoenen andere bewoonbare platen, van al die beschavingen die her en der bestaan, zij het via compleet andere overlevingsmechanismen dan die van de biologisch geschapen creaturen op planeet aarde.

Dit past allemaal in zo’n ochtenduurtje. Dat is de start van de dag en doorgaans beginnen dan in de loop van de ochtend de duistere toekomstwolken wat weg te trekken, om plaats te maken voor allerhande bezigheden, de allerbeste remedie om de zorgrimpeltjes weg te boetseren.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice