Verdomd, we zaten weer eens in de schouwburg, het theater, want van Mark en Hugo mochten die weer even open, al is het sterk de vraag voor hoe lang. ‘Eerst moet Staphorst dood’, dacht ik gisteren in een opwelling, ‘da’s ook vast de wil van de Heer’.
Maar goed, Amphion, de fijne schouwburg in Doetinchem, zat stampvol afgelopen zaterdag, met allemaal dubbel gevaccineerden en met een gemiddelde leeftijd van ver boven de 65. Hele trossen met reikhalzend
uitkijkende senioren, vaak gewapend met stok, uitgerust met ruim afgestelde gehoorapparaatjes, waren bij elkaar gesprokkeld voor de jaarlijkse gelegenheidsformatie van Johan Derksen, die vakkundig verstopt achter de te grote stropdas en dito kuif, wat plichtmatig de geinponum uit de coulissen had gehaald door flauwtjes te zinspelen op het niveau van de Graafschap. Blues en soul vormden de hoofdmoot, al moesten we voor de pauze nog even genoegen nemen met wat tamme country-geluidjes van onder meer Hilde Vos. Het waren opwarmertjes voor het echte werk, want daar horen een fors volume en wat rauwere stemmen bij, liefst vormgegeven door jarenlang gebruik van nicotine en whisky.
Derksen hanteert een prettig concept in zijn shows, klopt zichzelf regelmatig op z’n schouders over vermeende muziekkennis, maar is wel in staat om een gezelschap vakmensen op de bühne te smijten. Zijn twaalfkoppige 
band bevat veel toppers, zowel instrumentaal als vocaal, al viel er nogal wat niveauverschil te onderscheiden. Wij kwamen uiteraard voor de echte blues, de snerpgesneden sound, de ongepolijste vocals, de eeuwig in mineur gehulde droevige teksten over eenzame, verlaten, en vooral wanhopig naar hun ‘baby’ zoekende lieden, bij voorkeur ‘far away from home’, vertolkt door onder meer Sean Webster, virtuoos uit Engeland.
Vooral na de pauze ging ‘t los, werden de tonen rauwer, de gitaristen beter en de stemming steeds beter. 
Alexandra Johanna (AJ) Plug, topzangeres uit Grollo, en net hersteld van een slopende ziekte blonk met haar doorrookte stem uit, net als oud Cuby-gitarist Erwin Java, vooral tijdens een briljant twinlead-feestje met
Laurence Jones, de in Engeland vaak bekroonde gitarist, ondanks z’n pas 29-jarige leeftijd. De vonken spatten er bij Distant Smile vanaf, het publiek vergat even de persoonlijke mankementen en ’t was maar goed dat de roodfluwelen stoelen nog wat houvast boden, waardoor 112 gelukkig genoeg achterwege kon blijven.
Na een zit van 2 x 5 kwartier maakte vrijwel iedereen ondanks de krakende gewrichten nog voorzichtig de gang naar de bar voor een passend bokbiertje met bitterbal, hoogste tijd ook om de wederzijdse artrose- of prostaatproblemen nog even door te nemen. Het was top en Derksen komt met z’n band regelmatig langs bij de regionale schouwburgen, dus vooral reserveren, zo lang Irma nog geen nieuwe beperkingen aankondigt.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie