vredesmissie…
Ooit maakte een oud-collega van mij vanuit zijn defensie-verleden deel uit van onze ‘opbouwmissie‘ in Afghanistan. Bouwen van bruggen, de aanleg van waterleidingen, het plaatsen van scholen en het (her)opvoeden van de bevolking. Dat dachten we met onze gebruikelijke portie arrogantie en het ongelooflijk misplaatste superioriteitsgevoel, vooral zonder ons eens te verdiepen in de vraag hoe het daar zit met de tradities. Scheepsladingen materiaal en materieel, een fijne zonnebril op en hoppa, de vredesmissie was al bijna geslaagd.
Nu, een paar jaar later en na het zien van Brandpunt, gisteravond, van de beelden over Afghanistan en de mensonterende omstandigheden die daar tot het normale gedachtengoed van dat achterlijke volk behoren, werd ik een beetje ziek, steeds meer doordrongen van het feit dat we op deze aardbol alleen maar vechten tegen de bierkaai, dat het lot van velen bij de geboorte al bezegeld is en dat alle maatregelen die we nemen leiden tot dweilen met de kraan open. Dan raak ik gedemotiveerd, zelfs ten aanzien van het schrijven van een blog of column, maar al gauw
tja, Jeanine, hoe lossen we dit op?
begrijp ik dan gelukkig weer dat dàt juist de reden moet zijn voor alles en iedereen om de pen weer te pakken en, ook als het om roelsrules gaat, de narigheid vast te leggen, te relativeren ook, maar tevens te accentueren. In Afghanistan worden van kinderen de oren afgesneden zodat ze niet naar school kunnen en worden kleine jongetjes van 8 tot 12 jaar stelselmatig en groepsmatig verkracht door stamhoofden in optrekjes die wij daar als scholen hebben neergezet, want wij zouden als superieure westerlingen de boel daar wel eens op orde brengen. Nu blijkt dus dat ‘t allemaal weggegooid geld geweest is en krijgen we nooit vat op deze ‘beschaving’, die pakweg 800 jaar achterloopt op de onze.
Ok, dat gezegd hebbende, steken we weer even de kop in het zand en doen we net of onze neus bloedt; in de loop van volgend jaar sluiten we het dossier daar, komen er nog een paar kamervragen aan baas Hennis en hebben we opnieuw een debacle in de toch al overvolle doofpot gestopt. Verder gaan Rusland, Iran en Turkije uitmaken hoe ‘t in Syrië nu verder moet. Schurk Assad mag gewoon blijven zitten en de VS staan buitenspel, precies zoals de door die landen in het zadel geholpen Trump dat met zijn nieuwe buitenlands beleid wil.
In deze blog vandaag geen gepland verhaal over kerstboodschappen, dat episteltje schuif ik even door, maar ik wil het wel even hebben over jagers. Jagers? Ja, jagers!
‘Waar ligt de grens ook al weer tussen stropen en jagen?’ Dat vroeg ik me deze week nog eens af bij het zien van een foto van twee opgehangen dode vossen in Bussloo. Zijn jagers alleen maar gecertificeerde stropers? Vooropgesteld, er zijn vast wel goede jagers, in donkergroene kleding gecamoufleerde en bewapende landgenoten, een hoedje met veer, die, in een tijd dat het mag, wat wild afschieten, doelgericht en met
beschermde vogel
de zuivere gedachte van faunabeheer in het achterhoofd. Ik ben ook zo vrij om te denken dat dat maar een kleine groep is. Jagers zijn jagers en met een geweer ben je al gauw geneigd om te schieten op alles wat in het veld beweegt, daar ken ik genoeg voorbeelden van. We hebben in dit land afgesproken, dat vrijwel overal in bepaalde seizoenen op geschoten mag worden, onder het mom van gereguleerd beheer van het dierenrijk. Ik ken ook uitspraken van jagers, die helemaal niets met dat fenomeen te maken hebben. ‘Ja, dan loop je door ‘t bos, je ziet iets boven in de bomen en wat doe je dan? Dat schiet je er gewoon maar eens doorheen om te zien wat ’t is…..’ Echt, letterlijk zo gehoord. Hoezo, doelgericht? Lastig onderwerp en we worden jaarlijks geïnformeerd over de vermeende enorme overschotten aan herten, wilde zwijnen, konijnen en fazanten, we zouden op de Veluwe regelmatig last krijgen van deze wroeters, maar volgens mij valt dat allemaal reuze mee en komt dit verhaal vooral voort uit het clubblad ‘De Jager’, waarin precies wordt aangegeven wanneer je welk beest aan een voortijdig einde mag helpen. Per provincie nogal verschillend trouwens, dus vogels met een lees-abonnement op ‘DeJager’ hebben een voorsprong. Voor patrijzen geldt een algeheel verbod, zal wel met aantallen te maken hebben. Maar goed, je ligt daar in het veld over de loop te turen, er fladdert iets 
omhoog en ‘pang’. ‘Kut’, het was een patrijs want op afstand is het verschil tussen een patrijs en een fazant amper waarneembaar en het heeft ook weinig zin om nog gauw met de verbanddoos op het slachtoffer af te stappen, dat snap ik. Wat ik alleen zou willen weten is het antwoord op de vraag hoe dit soort zaken wordt gecontroleerd. Jagers zijn doorgaans geen vegetariërs, dus hoe meer treffers, hoe meer te vreten of te verkopen en ik wil er toch nog iets meer over te weten komen. Ik ken een paar exemplaren, dus dit wordt vervolgd. ’t Is net zoiets als de vraag ‘hoeveel pyromanen zich onder de brandweerkorpsen’ bevinden. Vuur heeft vanuit het gevaar een natuurlijke aantrekkingskracht, dus ja, er moet af en toe wel vlammetje zijn, wil je je als spuitgast kunnen manifesteren. De vergelijking met jagen gaat iets mank, maar er zijn parallellen tussen deze twee verschijningsvormen, al was het maar over het kleine verschil tussen ‘doden’ en ‘doven’. Genoeg over dit item, persoonlijk hou ik de jacht beperkt tot één duivensoort, waarop gewoon 365 dagen per jaar de jacht wettelijk is toegestaan, de kleiduif!
Leuk bericht gisteren over de verkiezing van het woord 2016, hier, maar ook in het buitenland. Nederland koos treitervlogger, mooi woord voor een verrekt irritant personage, maar dan Oostenrijk. Daar koos men voor Bundespräsidentenstichwahlwiederholungsverschiebung, 51 letters, betekent: de herhaling van de herverkiezing van de bondspresident, die werd verschoven, en dat zijn er trouwens 64, geweldig!
nou jongen, doe je best morgen
Nog een uur of 14, dan krijg ik van deze orthopeed een kerstcadeautje van titanium. Morgen tussen 08.00 en 10.00 uur wordt ie uitgereikt en zet ik ‘t volgende stapje in het kader van de renovatie, een passend einde van een turbulent jaar, in dit geval zelfs een persoonlijke apotheose. De kerstdagen en de jaarwisseling worden een kwestie van zitten en liggen en daarna daagt er een schitterend 2017.
Fijne dagen, see you.
Geef een reactie