Nu twee dagen na thuiskomst uit het ziekenhuis de ergste pijn wat afzwakt en ik mezelf niet meer via de morfinepomp een bijna-delirium hoef toe te brengen, kunnen we de balans opmaken en terugkijken op een
beste pin eigenlijk…
drieënvijftig-urige opname voor een nieuw heupje. Drieënvijftig uur in een ziekenhuis lijkt kort, maar omdat je elke minuut en elke seconde uit- en aftelt, was ’t toch een flinke beproeving, nog los van de onvermijdelijke normale overlast, het gelul op een volle kamer en de frequente controlebezoekjes van alle lieve verpleegkundigen en anderen.
Zo lag er een ‘boertje van buuten’ tegenover mij, waarvan ik tot in details heb mogen vernemen, dat hij 6 jaar geleden door het dak van de in aanbouw zijnde ligboxenstal is gevallen omdat hij toen nog bezig was met het aanbrengen van een beveiligingslijn, die dus iets te laat operationeel was, waardoor hij 5 meter lager op z’n kop terecht kwam en zo’n beetje alles kapot had wat je maar kunt bedenken bij een val van die hoogte, met als gevolg acht operaties, waaronder nu nog een laatste schouderpees-ingreep, terwijl verder het gevecht om de muntjes in het kader van een rechtszaak om de loonderving bij het Duitse bedrijf in Nordhorn nog veel stress veroorzaakt, waardoor hij er voortdurend mentale last van heeft van dat ongeluk in 2008. Dat verhaal wist hij driemaal in geuren en kleuren aan diverse verpleegkundigen te vertellen en één keer persoonlijk aan mij, waardoor ik elk detail nu wel ken en nauwelijks kans had om mijn eigen verhaal te beschrijven, want daar zitten toch ook best wat zielige aspecten aan vast. Nou ja, iedereen heeft zo z’n ding, z’n verhaal en z’n achtergronden, maar we gaan nu eerst zes volle weken revalideren. Hulde voor alles en iedereen in het Zutphense ziekenhuis, van de zusters met hun enorme betrokkenheid en toewijding tot de interieurverzorgsters en cateringmedewerksters en uiteraard de operatieassistentes en artsen. Ik meen het!
Een nacht in het ziekenhuis is trouwens altijd weer een beleving op zich. Na de laatste avondronde doet de dienstdoende verpleegster de hoofdlamp uit met de instructie dat er altijd een noodknop is, toevallig op hetzelfde consoletje als de twee kleine lichtknoppen voor boven het persoonlijke bed. ‘Fijn zuster, trusten’. Twee minuten, zuster de kamer op….u had gedrukt?…..datzelfde boertje van buurten…..had ik gedrukt..nee hoor, ik wol de lamp an doen maor toen heb misschien per ongeluk de grote knop geraakt…….drie diepe zuchten door de kamer……het beroerdste is: hij deed dit drie keer achtereen.
Drie kwartier later een ander lampje, wat nu weer? Sorry mensen, ik wou ‘t bed iets lager zetten, weer foute knop….ggrr. Mijn tijdelijke buurman had het plan opgevat om tot sluitingstijd darts op RTL 7 te bekijken. Verder donker, dus dat ontspant ook lekker. Vervolgens liggen ze allemaal, na de melding dat ze toch wel slechte slapers zijn, de hele nacht door te ronken. Nou ja, de hele nacht? Rond 02.00 uur: ‘dag heren, even de nachtronde met wat controlezaken, hebben we allemaal keurig geplast? Nee? Tja, dat moet wel even gebeuren, even kijken wat de inhoud van de blaas is, zo… 800 ml, daar halen we maar eens even een slangetje bij……..’ ‘Ja, maar, kunnen we niet even wachten zuster, bijvoorbeeld een half uurtje’…...godverdegodvedegodver, zal toch niet, mmmmrmupfpel, nou, dan kun je ’t wel helemaal shaken, de zaak zit potdicht met als gevolg een weinig erotisch tafereeltje achter de gordijntjes met twee zusters die hun ding doen met mijn ding…..en bedankt maar weer…..
Net voor de operatie mag je niet eten, algemeen bekend natuurlijk maar ons ietwat gezette boertje – ja, die van die val – had de hele dag niet gegeten en toen werd z’n operatie ook nog eens uitgesteld, paniek in de tent. Meneer was amper terug na de ingreep en vraagt vervolgens doodleuk om drie boterhammen met worst…. Het blijft lachen, als je verder geen pijn zou hebben.
De kerst 2016 is weer bijna voorbij, het kan niet snel genoeg 2017 worden.
ideaal hulpmiddel bij het revalideren, grijparmpje van de Action
Nog een prettige kerstvoortzetting en laten we de woorden van koning Willy in praktijk brengen: ‘respect hebben voor elkanders waarden, angst en woede reguleren’. Hij heeft wel eens slechtere toespraken gehouden en heeft ook aangegeven dit jaar moeite te hebben gehad met schrijven. We zullen omwille van de kerstgedachte maar in ’t midden laten wat ie daarmee bedoelde.
See you
Geef een reactie