De zondagavond is in het algemeen het wekelijks dagdeel met de mooiste TV-items. Sinds vorige week is daar de serie Langs de nieuwe zijderoute van Ruben
Terlou weer bij gekomen, waarin hij samen met Jelle Brandt Corstius inzoomt op ginds, ver weg, omgeving Oezbekistan en Tadzjikistan, voormalige Sovjetrepublieken. Na alle geneuzel in dit land over stikstof, asiel en klimaat, zaken die we belangrijk vinden, raak je daar op indrukwekkende wijze verzeild in andere culturen, andere belevingen en andere religies. ELLENDE word daar nog met hoofdletters geschreven en alle vermeende problemen in dit land en in Europa verworden tot pietluttigheden als je ziet en beseft dat in zoveel gebieden, ook nog eens treffend in beeld gebracht via Metropolis, de mens doorgaans niets bezit, en vooral geen enkele toekomst. Terlou en Corstius hebben het vermogen binnen te dringen in de krochten van die samenlevingen en mijn voornemen om te gaan emigreren, om dit schaamteloze boerenland te ontvluchten, is dan weer even geparkeerd.
Wij keken ook nog even naar het nogal plichtmatig tot stand gekomen verkiezingsdebatje van Pauw, waarin Jesse Klaver de duidelijke winnaar was en toen nam het voornemen om te vertrekken toch weer toe, omdat het perspectief in dit land om zonder heibel en trammelant nou eens door te pakken weer genadeloos werd weg-gemanoeuvreerd. Ik kreeg zelfs de indruk dat Rutte nog steeds geen suïcidale plannen heeft na alle aangerichte narigheid. Mark had duidelijk z’n bandje weer op ‘automatisch’ gezet in het debat. Als ik die discussie zie en hoor en ik lees dat onze zuiderburen wèl in staat zijn geweest een stikstofakkoord te bereiken, dan raken we hier het spoor echt bijster.
Ik denk ook, zonder fatalistisch te willen zijn, dat onze natuur niet meer is te redden is. De eiken vallen immers massaal om, de vlinders en bijen gaan wel naar België en wij blijven hier achter met Tata Steel, Schiphol en agrariërs, boeren die luidkeels no farmers no food roeptoeteren, terwijl de boerenkool afgelopen week uit de schappen was verdwenen, en bij navraag tegenwoordig uit Spanje schijnt te worden geïmporteerd. Dan heb ik wel een paar vragen aan dat nog steeds met foute vlaggen wapperend grut.
Het cynische van het verhaal is dat wij in dit land nog steeds denken bij veel zaken en belangrijke items in het linkerrijtje te vertoeven, maar we vergeten dat onze beperkte hoeveelheid drinkwater kunstmatig nog net zuiver genoeg wordt gehouden, dat onze elektriciteitsnetten de stroom niet aankunnen, dat onze bruggen massaal aan betonrot lijden, en dat onze zorg op het punt van ineenstorting is aanbeland, toch geen kleinigheden.
Dat alles valt nog steeds met een overrompelende massaliteit in het niet bij de verschrikkingen binnen de voormalige Sovjetstaten. Terlou en Corstius komen net op tijd met hun schitterende reportages om ons via het duiden van honderdduizend problemen in die landen te doen beseffen dat we hier vooral moeten inbinden bij het roepen van ach en wee. Problemen lossen we hier weliswaar niet op, maar misschien kunnen we nog tot 2030, 2035 of desnoods 2050 water uit de kraan laten lopen, brood kopen en onze kleinkinderen uitleggen waarom we het met onze roemruchte VOC-mentaliteit toch niet voor elkaar hebben gekregen voor hen een mooi, schoon en toekomstbestendig land te creëren.
Ik weet het, vergelijken is lastig, zo niet onmogelijk, maar het helpt wel een flink stuk bij het accepteren van hetgeen zich in dit clowneske land afspeelt. De mooie en fijne club Extinction Rebellion, met de kenmerken jong-oud-vreedzaam, kan in elk geval rekenen op weer een nieuwe betoger tijdens de eerstvolgende manifestatie.
Succes deze week in het stemhokje en elke mogelijke gedachte aan politieke beïnvloeding via deze column berust uiteraard op puur toeval.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie