Rotvirus

Wij zijn getroffen door een virus, keihard, strontvervelend en onbarmhartig. Een week geleden waarde deze ziekteverwekker rond in ons huis, zag vervolgens kans onze luchtwegen te infiltreren en te penetreren, met als gevolg dat wij – mijn vriendin en ik – nu al een week voor pampus liggen. Het virus sloopt alle energie weg, voorkomt dat wij de reguliere dagelijkse dingetjes met de gebruikelijke hoeveelheid energie kunnen ondernemen en wij liggen nu, murw en platgeslagen, te wachten tot deze ongein bereid is de biezen te pakken. Alle huis- tuin en keukenmiddeltjes blijken dusver tevergeefs en hebben slechts omzetverhogend gewerkt bij drogist en supermarkt. Alleen een forse dosis geduld zal het meest probate middel blijken te zijn, een ingrediënt waarvan de standaardvoorraad binnen onze muren doorgaans zeer beperkt aanwezig is.

Elementen als creativiteit en inspiratie zijn een willige prooi geworden voor het virus. Het schrijven van een blog of column vergt op hoogtijdagen een uur, in tijden van minder aanbod een halve dag, maar onder deze condities komen er ook na een dag nauwelijks bruikbare woorden, zinnen en alinea’s uit het brein en op het scherm. Er had nog iets uit de koker moeten rollen over de trieste ontwikkelingen in de Donbas en rond Transnistrië, maar het vermaledijde virus dempt alles en elke spontaan geïnhaleerde impuls eindigt steevast in een oorverdovende en verwoestende hoestbui.

Ik had nog van alles willen vinden van de overwinning van Macron, waardoor Europa gelukkig weer vijf jaar verder kan, met dank aan de Fransen, die uiteindelijk niet kozen voor extreem-rechts populisme. Ik had nog een paar dingen willen vinden van onze eigen populistische mallemolen die onder de schuilnaam Forum voor Democratie iets probeert op te zetten rond een nieuwe school, een instituut waarvoor een paar proefballonnetjes worden gelanceerd in de buurt van Almere, waar zich volgens de statistieken de meeste Baudet-trawanten in extremistische spelonken ophouden, en waarbij de grote roerganger zich heeft voorgenomen een concept te gaan neerzetten via een instituut voor beter onderwijs, een vrij valse interpretatie naar ontkenning, een malversatie van de werkelijkheid, een manipulatie van zowel historie als heden en toekomst en waarbij – gelukkig – elke vorm van realisme ontbreekt, omdat in het genoemde concept slechts plaats is voor leerlingen, die bereid zijn daarvoor een bedrag van 1.200 euro per maand neer te tellen, te voldoen door niet sporende ouderdiscipelen van de grote leider, die denkt dat Poetin goed bezig is, klimaatverandering nu eenmaal hoort bij evolutie en die plannen heeft om in Amsterdam onder alle grachten parkeergarages te bouwen, omdat we dan een groot verkeersprobleem kunnen oplossen, een fijn en volwassen voorbeeld van een schizofreen denkende malloot, die verder in de contouren van zijn toekomstvisie elementen heeft opgenomen van het Fins Model voor onderwijs, de klimaataanpak naar Australisch model, een Israëlisch model voor het immigrantenprobleem wenst te hanteren en verder het Amerikaanse format wil aanwenden voor alles wat verder maar fout kan gaan, waardoor de discrepantie tussen zijn geflirt met oude cultuurhistorische polderwaarden en het nieuwe wensbeeld gelijkenis gaat vertonen met het onlangs door Hubble ontdekte nieuwe zwarte gat rond stelsel Earendel.

Kortom, ik had er wel iets van willen vinden, maar ik wacht met een emmer vol ongeduld op betere tijden, zonder bronchiale overlast, zonder gesnotter, zonder beperkingen. Het is immers tijd voor tegengas, vanuit meerdere invalshoeken een prettige benaming voor een nieuwe en betere wereld.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice