De Dag van de Arbeid, van het Socialisme, de dag van de Internationale……. ! Kennen we ‘m nog? Bijna niemand die nog weet waar het over gaat. De Belg Pierre de Geyer componeerde de eerste versie qua melodie en tekst en in de loop der jaren heeft bijna elk land zijn eigen sausje daaroverheen gegoten en daardoor is tegelijkertijd de verbroedering en de gezamenlijkheid verdwenen. Juist met de oorspronkelijke tekst met zinnen als ‘Ontwaakt, verworpenen der aarde! Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer!’ doet niemand meer iets en hoewel in sommige landen 1 mei nog een vrije dag is wordt dat gegeven vooral gebruikt voor shoppen en andere onbenulligheden. Verkwanseld is dus deze ideologie, opgegaan in de algehele verslapping en vertrutting en plaatsgemaakt voor populisme, zowel aan linker- als aan rechterzijde van het maatschappelijk perspectief.
Nou, deze intro vormt op de maandagochtend een mooi bruggetje naar de conclusie dat zelfs de grote explosie van onze planeet door de korte meivakantie naar de achtergrond is verdrongen. Door de vakantiemidweekjes, allerlei verkiezingsrondes. het voortschrijdend inzicht van Washington – ik ga de naam Trump maar eens een poosje boycotten – en de voortdurend gesaboteerde raketten van Noord-Korea (begint een farce te worden) is het relatief rustig en met dat gegeven in het achterhoofd kon ik een paar flarden opvangen van het programma Ik vertrek, uiteraard een Avro/Tros-item, waarin volkomen debiele Nederlanders worden gevolgd op hun zoektocht naar geluk. Deze groep maatschappelijk mislukte en verwarde landgenoten hebben het hier wel gezien en gaan dan, althans dat zou je verwachten, hun geluk zoeken in landen waar het het weer- en het belastingklimaat mild is en waar je geen last hebt van allerhand bedreigingen. Dus wat doe je dan, als je een beetje naturist bent……dacht ik? Lekker warm land zoeken, Zuid-Frankrijk, Italië, Spanje, Griekenland……. De afgelopen uitzending bleek dat een niet geheel sporend echtpaar de ultieme levenswens in vervulling liet gaan met het starten van een naturistencamping in Slowakije, op de 52ste breedtegraad, gelijk aan het altijd milde Luxemburg met zomers die duren van 4 juni tot 7 september. Op die plek wilde dit echtpaar, ten behoeve van de integriteit maar even Henk en Ingrid genaamd, een camping starten vanuit de gedachte dat half Europa wel zit te wachten op deze gastheer met z’n dikke pens. De beelden van zo’n uitzending, waarbij, geheel volgens Avro- en Tros-tradities, de edele delen buiten beeld blijven, maar waarbij je wel constateert dat de voluit geklede lokale timmerman ongeveer met z’n neus in de weinig appetijtelijke reet van van Henk zat te beitelen bij de gezamenlijke montage van één van de slaapvertrekken. Voor de goede orde: ik heb niks tegen bloot, integendeel, maar er zijn toch grenzen en het oog, althans mijn oog, wil toch niet voortdurend een infectie oplopen door alleen al de aanblik van zo’n Henk die ‘s ochtends, goedgemutst, een eitje komt binnenpiemelen.
Nou ja, los van deze entourage, de uiteraard fantastische uitloop van de planning en het tekort aan muntjes – absolute voorwaarden voor de kijkcijfers – gaf deze voormalige kopieermachinereparateur blijk van een chronisch gebrek aan realiteit, een gegeven dat borg staat voor ‘succes’, althans voor de programmamakers. Door de aanschaf van een trekker uit 1928 moest de verdere aanpassing van het sanitair
worden doorgeschoven naar het voorjaar van 2026, bestonden de eerste gasten uit een paar naburige Slowaken die aldus zonder duur badpak een paar uur in de zon konden zitten en wist Ingrid te melden dat ze weliswaar geen woord over de grens sprak maar dat het bestellen van 20 witte bolletjes na een paar maanden al redelijk soepel begon te verlopen, waarbij ze al na drie pogingen de bakkerij wist te infiltreren in plaats van de lokale groentenboer en dat de volgende drie maanden in het teken staan van de beheersing van een paar ons ham en kaas in het Slowaaks. Het gekke is dat deze mensen uiteindelijk met niets tevreden zijn, dat ze al gelukkig worden van de opkomende zon en dat zelfs voor een in mijn optiek volkomen gestoorde groep lieden een ietsiepietsie geluk binnen handbereik ligt. Mijn eigen luxe en consumptieve lat ligt waarschijnlijk te hoog om er ook maar iets van te kunnen begrijpen en dus resteert de vraag hoe het staat met de vraag naar kopieermachines in Slowakije, al was het maar om een escape te hebben voor de wintermaanden.
Fijne werkweek gewenst.
See you
Geef een reactie