De afgelopen twintig maanden probeer ik hardnekkig een gevoel te ontwikkelen, dat past bij mijn burgerstatus. Sinds 1 januari 2016 maak ik deel uit van de groep Nederlanders, waarvan Rutte III nu heeft aangekondigd dat zij er het minst op vooruit gaat in 2018, als dat al het geval is. Verdere onderbouwing is overbodig, maar het wennen aan die status blijkt een lastig proces. Dat is ook de reden dat ik mezelf voorbij ren met druk wezen, met werk in diverse verschijningsvormen en gek genoeg vertaalt zich dat naar een nieuw soort vakantiebeleving. In vakantie gaat namelijk veel vrije tijd zitten, tijd die ik op papier in overvloed heb, maar desondanks lastig te activeren blijkt. Iets te lange intro, maar om een lang verhaal kort te maken, wij zijn op vakantie geweest. Mijn vriendin en ik togen een weekje naar Spanje, huurden een auto, boekten leuke hotels en verkenden steden als Malaga, Cordoba en Sevilla. Die steden zijn prachtig, dat zeker, ondanks de bijbehorende hitte, want die is daar ook in oktober nog best slopend. Onze stappenteller bleef na een week steken op pakweg 55 kilometer en daar zijn we als niet meer zo piepjonge toeristen best trots op. Hoogtepunten en dieptepunten in zo’n week en vooral door het verlies van een smartphone – ongelooflijk stom kwijtgeraakt in een hotel – bereik je voor een paar dagen de status van onbereikbaar en vermeend onmisbaar. De afhankelijkheid van zo’n stukkie techniek doet je belanden in een malaise van onzekerheid en twijfel, terwijl daar achteraf uiteraard geen enkele reden voor was. Het leven blijkt immers gewoon door te gaan, de discussies in Catalonië idem dito en alleen de vorming van het kabinet raakt wat vertraagd omdat mijn adviezen richting Den Haag wat meer tijd vergen. Vakantiegevoel dus, vooral op de boulevards van Malaga en omstreken, waar je je heerlijk kunt verbazen over flanerend volk van alle leeftijden, dat daar elke avond het ingedeukte zelfvertrouwen wat loopt op te vijzelen door halsstarrig vast te houden aan wandelende verkleedpartijtjes, heerlijk Spaans, zelfs op rollatorniveau.
Mick Jagger ontwikkelde tussendoor bij Frans Bauer een gevoel van extase door, op een verkeerde melodie, de versregel ‘heb je even voor mij’ van Fransie te zingen, waardoor heer Bauer zichzelf in een tien minuten durend vraaggesprek bij NPO1 twaalf keer tot een persoonlijk hoogtepunt stotterde, waarna hij nu overweegt om Mick nog even te gaan opzoeken op z’n adres in New York om hem als dank z’n laatste album te overhandigen. Had ie beter kunnen doen toen Mick op 14 oktober een bezoek bracht aan het prachtige More-museum in Ruurlo.
Verder blijkt de vorming van het kabinet nog maar moeizaam te verlopen, komen de gekste namen af en toe voorbij, zoals die van Wopke’s en Halbe’s, wordt ons nationale cartoonmannetje Eric Wiebes de leider van het merkwaardige departement klimaat en economische zaken, op het eerste oog volkomen tegenstrijdige zaken, maar waarbij wij als nuchter beschouwende burger waarschijnlijk niet kunnen doorzien wat er achter de schermen mee wordt beoogd. Slechter dan trekpop Kamp kan ie het elk geval niet gaan doen. Dit demissionaire mirakel gooide er gisteren met z’n laatste parlementaire adem nog even uit dat ie zich zorgen maakt over de toename van de binnenlandse veestapel, om daarmee tegelijkertijd Wiebes met de kloten voor ’t blok te zetten bij z’n nieuwe dubbele uitdaging. Hugo de Jonge is als minister van Ouderenzorg een prachtige en hopelijk alleen tekstuele contradictie.
Na een nieuwe nederlaag van Trump met betrekking tot het inreisverbod hebben natuurwetenschappers weer een overwinning kunnen bijschrijven op de steeds sneller groeiende lijst van spectaculaire ontdekkingen: de totstandkoming van neutronensterren op een afstand van 130 miljoen lichtjaar, waarbij zich immense hoeveelheden goud en platina vormen. Als we nu een snelheid kunnen ontwikkelen, die die van het licht verre overtreft, dan kunnen we ooit die 1.299.000.000.000.000.000.000.000 km overbruggen, volgens mijn calculator de afstand naar die uithoek van het heelal. Wetenschappers gaan helemaal uit hun dak, doen volgende week weer nieuwe ontdekkingen rond de zwaartekrachtgolven, terwijl ik me afvraag wat deze ontwikkelingen nu concreet bijdragen aan de totstandkoming van de wereldvrede. Appels met peren, ik weet het, en absurd boeiend.
omgeving Vorden
De mist van gisteren toverde prachtige plaatjes tevoorschijn. Schitterend land!
Fijne herfstvakantie nog.
See you.
Geef een reactie