Ken je dat? Van die momenten dat je denkt dat de hele wereld tegen je is, dat alles wat je onderneemt fout loopt, dat de mislukkingen zich aaneen rijgen.
Je verzint het immers niet dat een warmwatervoorziening na 23 jaar trouwe dienst op het punt staat vervangen te worden, en dan toch een maand voor deze transitie kaduuk is, waardoor je gedwongen bent een reparatie te laten uitvoeren door een extern bedrijf dat daarvoor een heel lastig uurtarief hanteert en waarvan de relatief jonge medewerker een oud wijf is, dat gemakkelijk aan de praat blijft, waardoor de verantwoording op de factuur wat achterblijft bij de realiteit en al gauw leidt tot oeverloze discussies met de debiteurenadministratie van ‘s mans werkgever, waar je nooit uit komt en altijd achter het net vist.
Op zo’n dag maak je gebruik van een oude looplamp die je al eens uit de aanbieding bij de lokale bouwmarkt hebt gekocht en waarvan nu blijkt waarom ie zo goedkoop was. Kapot, soort sluiting ergens, waarna bovendien een strontvervelend gebrek aan oude gloeilampen tot een bijna vruchteloze zoektocht naar zo’n lichtbron uit vroeger tijden leidt, tot je er nog twee aantreft, waarvan de eerste op de vloer van de schuur in 128 stukjes uit elkaar spat, waarna nog één exemplaar resteert, van 40 Watt, met een lichtschijnsel dat overeenkomt met onze zaklamp, ooit aangeschaft bij Koopjedeal via de reclamekreet ‘militaire zaklamp met een bereik van een kilometer’, of zoiets, waaraan je dus geen ene kloot blijkt te hebben bij het analyseren van een korte-afstands-probleem op een donkere zolderhoek, waar je vervolgens tot bloedens tot de linker ringvinger klemt aan een vastzittend kraantje. Details, ik weet ‘t, maar toch.
Ken je dat? Dat je al een week rondloopt met het gevoel dat het niet bij één of twee ongelukjes blijft, maar dat Murphy, daar is ie weer, nog ergens achter een deur staat te wachten, klaar om toe te slaan, in dit geval via de afzuigkap in de keuken, die nu ook plots een probleem lijkt te hebben, doordat ie het voornamelijk laat afweten tijdens de kokerij en tussendoor vrolijk laat weten dat ie niet echt kapot is door soms spontaan te gaan afzuigen.
In zo’n week laat ik ook nog de voorband van mijn fiets vervangen, een reparatie die je laat uitvoeren bij de lokale en uiterst vriendelijke vakhandelaar, waarna blijkt dat de handrem kapot is, die daarvoor nog prima werkte. waardoor er een vervelend vermoeden ontstaat dat zich achter de façade van vriendelijkheid een geniepig staaltje zelfredzaamheid bij deze middenstander heeft genesteld, waarschijnlijk kwaaddenkerij van de ergste soort, voortgekomen uit de frustratie dat ik zelf die voorband niet heb kunnen vervangen.
Maar ondanks deze korte opsomming van klein leed heb ik af en toe nog best wat vertrouwen in de mensheid, want er zijn immers wel grotere problemen dan een boilertje, een afzuigkapje of een ouwe Batavus en om afstand
te nemen van die dagelijkse sleur-items waren wij gisteren bij het onvolprezen Ribs&Blues-festival in Raalte, waar de persoonlijke vegetarische ontwikkelingen even werden geparkeerd. Dat niet de afmetingen van de bühne er toe doen, noch de geluidsinstallatie van giga-afmetingen, bewezen de jongens van Cigarbox Henri die met z’n zessen op een podiumpje van 2,5 bij 6 en via een paar iele Ibanez-speakertjes blues vertolkten waar ik de rillingen van kreeg. Fenomenaal!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie