Wat een tragedie daar in Israël en de Gazastrook. Je verstand staat stil bij het aanschouwen van de apocalyptische beelden. Al dagenlang ben ik immens van de leg door hetgeen zich ontvouwt en een beetje wanhopig klamp ik me vast aan elk fragment positiviteit, aan sport, aan de meest banale gebeurtenissen. Zo ben je aan het schakelen tussen de boeiende nationale voetbalcompetitie en het WK Snooker te Brentwood, en vindt er in het Midden-Oosten een slachting plaats met
duizenden doden, uit het niets, lijkt het. Onzin natuurlijk, want de crisissituatie tussen Palestijnen en Israël dateert al van 1947, toen de zionisten zomaar een eigen staat stichtten in een door Palestijnen bewoond gebied en waarvoor diezelfde Palestijnen nog geen bedankje ontvingen. Dat zorgt ervoor dat ik met een akelig dubbel gevoel naar de actuele beelden kijk. Geweld is altijd fout, hou ik mezelf voor, dus wat Israël onderneemt als vergelding voor dat andere stompzinnige geweld is ook fout, al denken we hier vaak dat terrorisme dat over zichzelf afroept. Ik steek vandaag nog maar eens even stevig de kop in het zand en ga niet elk uur luisteren naar de volgende bijgestelde cijfers over slachtoffers, nog eens de interviews ter plekke met resterende familieleden van een uitgemoord gezin. Gaza lijkt het slachtoffer te worden van een genocide en de versie in Oekraïne haalt nog maar twee keer per week het journaal. Zo gewoon is het geworden, zo alledaags. Op de social media gaat alle flauwekulverspreiding gewoon door en doet iedereen of zijn of haar neus bloedt via het verspreiden van volkomen nutteloze fotootjes, filmpjes of andere beelden, dus ik overweeg daar binnenkort maar eens mee te stoppen. Het bewaken van je eigen morele grenzen is immers ook onderdeel van je persoonlijke verantwoordelijkheid jegens de buitenwereld en alleen het teletekst-poortje openhouden om een glimp op te vangen van hetgeen over ons wordt uitgestort is eigenlijk voldoende. Het is dat m’n nieuwsgierigheid ‘t nog steeds net wint van de drive om iets te veranderen. Dat gaat minimaal nog duren tot eind november, dan zien we weer verder.
Tussendoor kijk ik nog even naar de snookertussenstand van de Chinees Anda Zhang en de Koreaan Liu en ik 
constateer dat het eigenlijk een verdomd boeiend en lastig spel is, dat snooker. Erdogan wil bemiddelen tussen Hamas en Israël. Erdogan, de hufter, hangt regelmatig een deel van zijn volk eigenhandig op en acteert daarnaast graag als vredesstichter op het naastliggende wereldtoneel. Godsamme, wat een mooie serie van Zhang, grote klasse. Het leidt prettig af en ik overdenk volop relativerend in een paar minuten tijd nog even alle balspelletjes die ik een levenlang heb beoefend. Volleybal, tennis, golf, voetbal uiteraard, tafeltennis ook, en biljarten uiteraard. Snooker oogt simpel, maar dat is een fout beeld, weet ik na een kortstondige ervaring.
Het bendegeweld op Haïti en in Equador neemt dagelijks toe en de overheid is in die landen nagenoeg uit het zicht verdwenen, zoals dat ook in Libië sinds Kadhafi – ook gespeld Kaddafi, Khaddafi, Khadaffi, Gaddafi, Gadaffi, Gathafi – het geval is. Ik controleer tegenwoordig vaak eerst de inhoud van
een banaan op cocaïne, voor ik een ferme hap neem. In mijn woonplaats probeer ik als vrijwilliger een plaatsgenoot van zijn spelverslaving af te krijgen, een boeiende uitdaging die lijkt te gaan slagen, waardoor het wereldbeeld weer een heel klein tikkeltje positiever wordt, maar het is bij het korten van de dagen wel zoeken naar kleine lichtpuntjes langzamerhand, zoals een pan met lekkere hachee die samen met een pracht van een hutspot op ons menu stond voor vandaag en waardoor ik even geen aandacht schenk aan de merkwaardige reeks explosies op Corsica.
De herfst is met voorsprong de periode van melancholie, bezinning en bokbier, dat blijkt dit keer als nooit tevoren, met een excuus voor de nogal uitbundige wisselvalligheid op dit duizend-denksels-dagje.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie