Rock’n roll en de spelen

Hebben jullie dat ook wel eens, lezers? Dat je soms wordt overvallen door een gevoel van tegenstellingen en tegenstrijdigheden? Dat je bijvoorbeeld zomaar een dagdeel kunt besteden aan een diepzinnige discussie over precisiefermentatie, zoals we allen weten een biotechnisch productieproces waarbij micro-organismen worden gebruikt om specifieke functionele ingrediënten te produceren, oftewel het proces dat onder meer leidt tot de productie van kweekvlees en andere prachtige producten, die straks, vanaf 2040, gewoon op je bord liggen, zonder vervuiling, zonder vee en zonder gewetensbezwaren, en dat we halve dag na die discussie zomaar een paar uur geweldig zitten te genieten van bijvoorbeeld de Achterhoekse band TRIO!, op een zonnig terras bij de DRU in Ulft, pal aan de oevers van de Oude IJssel, waar het publiek bestaat uit vrijwel alleen maar mank lopende ouderen of anderszins beperkte muziekliefhebbers, die desondanks dapper meeswingen, begeleid door een biertje en een bitterbal.

Juist door die oer-rock’n roll – wat heb je meer nodig dan een strakke drummer, een vingervlugge bassist en een Alvin Lee-achtige gitarist? – kun je de discussies als in het eerste onderwerp gemakkelijker voeren, omdat relativering nu eenmaal fors helpt bij het doorgronden van problemen als bijvoorbeeld de toekomst van onze voedselvoorziening, onze basis, waarvan gelukkig een steeds kleiner deel van ons agrarisch grut nog niets van wil weten en waarover de gedachten dan tijdens zo’n muzikale pauze even volkomen tot stilstand komen.

Tja, het zoeken naar wat balans blijkt een continu-proces anno 2024, want ’t zijn sowieso drukke doe- en denkdagen op dit moment, die verder nog worden gevuld met de beelden van de Olympische Spelen, omdat sport in het algemeen nu eenmaal een wezenlijk onderdeel uitmaakt van onze samenleving, maar waarbij de onderdelen allang toe zijn aan een herijking, vanwege het absurde karakter van bepaalde bestanddelen. Los van al dat watertrappelen in tientallen verschijningsvormen en over veel te veel afstanden hebben we vandaag de dag ook nog het 3 x  3 basketball en het 4 x 4 rugby, waarbij de grenzen van de kijkabsorptie nu wel zijn bereikt. Als de evolutie van deze ooit uit hardlopen, worstelen en wagenrennen bestaande Ολυμπιακοί Αγώνες te Olympia zo doortrekt, kunnen we over een paar jaar kijken naar pingpong voor trio’s, hockey met viertallen, de estafette synchroon steltlopen, de legpuzzel met tienduizend stukjes voor landenploegen en jeu de boules op de 50 meter baan met fluisterteams. Eerst dat sneue beachvolley-bal maar eens schrappen, stel ik voor. Onze nationale verwachtingen met iets van 35 medailles, een erelijst die vooral tot stand is gekomen door toedoen van rasoptimist Wennemars,  blijven iets achter bij de realiteit – precies tweemaal eremetaal op het moment van dit schrijven – waarbij Erben vanochtend nog meende te moeten uitleggen dat hij daar nog niet zo heel n-n-nerveus van werd, maar dat hij daardoor wel de stemming meende te moeten gaan peilen in het Olympisch dorp vanuit zijn persoonlijke vermoeden dat de teneur wellicht wat aan de s-s-sombere kant is daar, terwijl we toch vooral de Olympische gedachte over meedoen moeten koesteren, net als dat fijne gevoel bij TRIO!, met een mooi filmpje van ‘bandjeskieker’ Paul van Druten uit Lichtenvoorde. Het onderstreept de stelling dat sport best belangrijk is in het leven, maar dat geweldige muziek bij alles de noodzakelijke zuurstof vormt.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice