Facebook, Whatsapp, Twitter, LinkdIn, Instagram, tientallen datingsites, de gemiddelde mens anno 2016, van noord- tot zuidpool, besteedt naar mijn eigen inschatting en ervaring toch al gauw een paar uur per dag aan ‘communicatie’. Wat me daarbij vooral opvalt, is het vaak onbenullige karakter van de boodschappen, de nietszeggende like’s, de stortvloed van lachende, huilende, biddende, duimende, verbazende, slapende, liefhebbende en andere emoticons die we gebruiken en het ergste is: ik doe er aan mee, uit nieuwsgierigheid, uit sociale interesse en soms vanuit een zakelijke invalshoek. Ik probeer elke dag de verslaving van de iPad en de smartphone te reduceren, maar vooralsnog lukt dat voor geen meter en zit ik soms uren achtereen vastgenageld op m’n thuiswerkplek naar de schermpjes te turen van deze devices en nog een drietal andere apparaten. Zeker als je wat fysieke ongemakken ondervindt is die tijdsbesteding nog gevaarlijker. Communicatiepatronen, tja, boeken zijn er over geschreven en ik wil hier alleen even signaleren dat we ons met z’n allen maar moeilijk kunnen houden aan de ’wet van de communicatie’, dat wil zeggen het gedisciplineerd volgen de van de zeven stapjes van dat proces. Zenden-ontvangen-interpreteren-conceptantwoorden/feedback-bevestigen-nogmaals zenden en interpreteren-antwoorden. We ouwehoeren er wat op los, kijken gebiologeerd op het schermpje als we onze whatsapp hebben verzonden, zien daar dat de geadresseerde ‘aan het typen is’ – soms duurt dat minuten en zie je ‘ok’ verschijnen – en zitten alweer in de starthouding om te anticiperen, een bezigheid die we boven de vijftig doorgaans met de wijsvinger uitvoeren en daaronder met de twee duimen. Dat laatste ga ik helaas nooit meer leren. In bed, in de auto, op de fiets, op het werk, onder de douche, op vakantie, in de tuin, tijdens het eten, bij het toiletbezoek en zelfs tijdens de seks (hoorde ik van Lubach gisteravond), de smartphone ligt binnen bereik. Het valt me eigenlijk mee dat er niet veel meer ongelukken gebeuren tijdens dat massale berichtenverkeer, al zie je wel heel vaak automobilisten een plotselinge en verdomd linke stuurcorrectie uitvoeren op de snelweg. Onomkeerbaar? Ik denk het wel en hoewel ik een paar mensen ken die het digitale tijdperk hartgrondig ontkennen is er geen weg terug en nemen de mogelijkheden alleen maar toe. Tjonge, wat een bezinnende woorden op deze maandagochtend. Wat is mijn boodschap nu eigenlijk? Ik doe er, deels met tegenzin, aan mee, ik probeer alle ontwikkelingen te volgen, maar ik vind het genant om in gezelschap voortdurend de blik op dat kutschermpje gericht te hebben, dat heet asociaal en daar hou ik me verre van. Daarnaast: je moet goed oppassen bij al die berichten, want per ongeluk een ‘dikke kus’ of een paar ‘xxx’ sturen naar een nieuwe zakelijke relatie, kan behoorlijk desastreuze gevolgen hebben.
Goed, ok, even wat anders. Europa en de toenemende onvrede vanuit de diverse landen is een heel apart verhaal. CETA, een nieuws handelsverdrag met vooral Canada en de VS lijkt getorpedeerd te worden door……Wallonië. Wallonië? Het klinkt een beetje als een verwegland in een Olivier B. Bommel-verhaal, maar we hebben het over een stukje België, onze zuiderburen, die blijkbaar binnen datzelfde Europa rechten hebben opgebouwd die hen in staat stellen om dit soort belangrijke verdragen te frustereren. Niet dat dat CETA zoveel belovend is, dat geldt ook voor de TTIP en de TISA, maar het komt allemaal over als kleuterschoolgedrag, als mierenneuken, als onnadenkendheid met hoofdletters en met een hoog gehalte aan belangenverstrengeling en verrijking van multinationals. Ongelooflijk, en ik denk dat de Friezen en Limburgers zich ook weer even achter de oren krabben met de vraag: ‘wat hebben wij hier laten liggen?’ De geloofwaardigheid van Europa neemt wel heel snel af zo, mede na het debacle van het Oekraïne-referendum, de Brexit, de affaire Griekenland, de andere zwakke broeders Spanje, Italië en Portugal en ik geef de hele constructie nog een paar jaar voordat alleen Duitsland en Frankrijk als Dufra nog resteren om de kar te trekken.
’t Was genieten gisteren in het mooiste stadion van Nederland. Feijenoord had Ajax zeldzaam grote kansen om, verdiend, in de rust al met 3-0 voor te staan en ’t was te danken aan ‘gold old’ Dirkie Kuijt dat het nog 1-1 werd. ‘We’ blijven 020 op afstand houden en ik vraag me verder alleen nog af waarom Peter Bosz altijd in die vreselijke pakken op de Ajax-bank zit, alsof is direct na de wedstrijd nog even naar een plotselinge begrafenis moet. Verder zullen deze week de eerste trainers wel worden ontslagen. Frank de Boer misschien bij Inter, Jantje Vreman bij de Superboeren? ’t Zal tijd worden want de stand op de ranglijst is rampzalig.
Komende week wordt de geboorte verwacht van een nieuw biljartteam, dat met de naam Krijt Uw Topje, de afkorting is zowel helder als een tikkeltje banaal, furore gaat maken op de Achterhoekse biljartlakens. Meer anekdotisch nieuws volgt later in de week.
Tot slot nog even actueel nieuws rond mijn lage-rugprobleempje. Dat probleem heet stenose, het gaat om een kanaalvernauwing in de onderrug waar de centrale ‘zenuwen-buis’ wordt afgeklemd en het gevoel naar het onderliggende gebied blokkeert. Goh, zo’n mooie definitie heb ik tot dusver op Wikipedia nog niet aangetroffen maar hoe dan ook, het probleem is weg te opereren en dat gaat medio november gebeuren. Je wilt, beste lezer, niet weten wat voor misselijk makend gevoel die stenose soms veroorzaakt, maar ik ben daar dus hopelijk binnenkort van verlost, joechei!!
Wat een prachtige dag gisteren! Bijgaande foto is van gistermiddag rond bokbier-time in de buurt van Lochem.
Fijne werkweek gewenst, see you.
Geef een reactie