Sinds een jaar ben ik bewust aan het ‘society watchen’, zoals ik dat op de homepage van de website heb aangegeven. En beste lezers, dat is tegenwoordig een dagtaak, daar kun je bijna overwerkt van raken, zeker als je dat ‘watchen’ ook nog wilt koppelen aan een standpunt, een mening, een visie of een oordeel. In mijn optiek was er tot een paar jaar geleden weliswaar af en toe iets te doen op het wereldtoneel, een oorlogje, aan aanslagje, een stukje rassenhaat, wat inkomensverdeeldheid of een ongewenst buitje regen, maar anno 2016 staat niets ooit nog een moment stil en zal dat wel horen bij de evolutie van de mens als unieke en 
weer ras uitstervende diersoort. Er zijn bovendien steeds meer lui die daar er iets van vinden en als je de krant doorbladert kom je columns tegen van allerlei niveaus en de meeste uiteenlopende soort. Het valt me wel op dat de inhoud van die columns niet zelden in onbegrijpelijke taal wordt geschreven, althans lastig te interpreteren voor Henk en Ingrid, volgens mij een foute ontwikkeling. Voorbeeld: afgelopen week las ik een stukkie van een zekere Derk Jan Eppink. Deze Derk Jan, notabene van Achterhoekse afkomst, is senior fellow bij het London Pilot Center in New York, is jarenlang Europees actief geweest en doet vanuit die positie waarschijnlijk niets anders dan op grote afstand observeren, meer global watchen dus, analyseren, concluderen en adviseren. De taal van zijn columns is van een zodanig niveau, dat die in elk geval niet wordt gelezen door de groep die in zijn verhaal wordt ‘behandeld’, namelijk de boze burger. Hij ziet dan ook risico’s voor een versnipperde toekomstige coalitie. ‘Goh…echt?’ Volgens mij hebben we behoefte aan oplossingen en niet alleen aan dit soort enorm overbetaalde signalen…..mopperdemopper……en dat zit ik dan ’s ochtends om 6 uur al aan de keukentafel op te schrijven..!
Over 2016 valt verschrikkelijk veel te zeggen en te concluderen, zoveel, dat ik maar even bij mezelf begin. Ik heb bijna een jaar arbeidsloos bestaan achter de rug, een jaar van afkicken, wennen, nieuwe plannen smeden en afstand nemen. Dat klink dramatischer dan het is uiteraard, maar ja, gevoelens kun je niet zomaar opzij schuiven. Als ik op een rijtje zet wat ik meest mis na deze ingrijpende verandering, dan kom ik 
gek genoeg misschien wel uit op woon-werkverkeer. Een paar uur per dag onderweg, een paar uur per dag voor jezelf, een paar uur per dag helemaal alleen, achter het stuur, met het nieuws, een appeltje, fijne muziek en daarbij uit volle borst meezingen, echte evaluatiemomenten om de vingers bij af te kluiven. Uiteraard mis je ook de sociale contacten, de uitdagingen binnen het werk en (een aantal) collega’s, maar wel in deze volgorde. Ook inkomensachteruitgang is part of the game, maar daar mag ik helemaal niet over klagen, vooral niet als je je herinnert dat het eerste baantje in 1969, als werknemer van een bank, maandelijks bruto ƒ 400,00 opleverde, zeg maar 180 euro. ‘Dat kan niet’, hoor ik een paar mensen roepen! Wel degelijk, en dat was toen netto ƒ 320, daar werkt menigeen tegenwoordig een uurtje voor. In zo’n herinneringsjaar, met veel denk- en piekerwerk, hebt je vervolgens in toenemende mate behoefte aan een leeg hoofd, want van dat malen wordt een mens niet beter, slaap je slechter, wordt je chagrijnig en loop je een woud van ontspanningsmogelijkheden binnen die onze wereld anno 2016 te bieden heeft. Voorbeeld: mindfulness, volgens Wikipedia ‘een uit het Boeddhisme afkomstige vorm van meditatie waarin men zich op een niet-reactieve manier bewust is van de fysieke en geestelijke sensaties en situaties van het moment’. ‘Oh ja? Ja!’ Ik sta altijd overal voor open en gezien het ongelooflijke aanbod van trainingen en kun je er 
niet eens omheen, maar ik ervaar helaas een ernstige vorm van drempelvrees. Een meditatietechniek, waarbij je je in groepsverband op een matje bewust moet worden van je navel of je grote teen, met het doel het hoofd leeg te maken, is waarschijnlijk niet aan mij besteed, omdat ik na twee tellen al word afgeleid door de buurvrouw, een langs-schuivende wolk, een fluitende vogel, een knorrende maag of de irritante stem van de leraar. Dat ligt aan mij, natuurlijk, en ik weet ook dat je deze oefeningen solo kunt doen maar ja, in een huiselijke omgeving is de motivatie om eraan te beginnen, helemaal afwezig. Yoga…? Meer van hetzelfde, denk ik. Daarom zoek ik nog even verder, net als Paul Witteman, die ik deze tocht ook zag maken, op zoek naar geluk, een blijkbaar belangrijk, maar nog door niemand eenduidig gedefinieerd begrip om te meten of je lekker in je vel zit. Volgens ‘geluksexperts’ kun je in 24 uur wel 12 keer gelukkig en 8 keer ongelukkig zijn. Dat schiet lekker op. Ik ga echter wel nog een telefoontje plegen met Hans van Breukelen, onze eigen KNVB-voetbalonderwijzer, die vanaf 2017 wekelijks het nieuws gaat halen met nieuwe, aanvullende methoden om Oranje aan het voetballen en zijn portemonnee gevuld te krijgen. Mindfulness misschien..?
Het Groot Nationaal Dictee, afgelopen zaterdag, stond weer eens boordevol woorden waar nog nooit iemand van gehoord heeft, maar desondanks toch wel weer boeiend was. Schrijver A.F.Th.(Adri)van der Heiden was er eens goed voor zitten. Ik moet bekennen dat ik nog nooit een boek van hem heb gelezen, maar als zijn literaire bijdragen ook maar een fractie lijken op de inhoud van dit dictee, dan zoek ik toch liever een
krambambouli, het is een drank…
Asterix. De eerste zin als voorbeeld: ‘Geen kladderadatsch, maar wat een gebakkelei over het Engels als academische voertaal en de virulente impact daarvan op de landstaal. Hier faalt elke conciliatie middels getoost met krambamboeli. Complicerende factor: de impardonnabele dociliteit van de Taalunie, toch gesubsidieerd om het Nederlands te protegeren, niet te abhorreren’. Tja, daar worden we stil van, merk ik. Maar wanhoop niet, beste lezers, mijn taalgebruik op roelsrules.com blijft van hetzelfde, redelijk eenvoudig te behappen niveau. Het is al lastig genoeg om die wekelijkse pakweg 2.500 woorden redelijk foutloos de digitale snelweg op te krijgen.
Hulde aan de handbaldames tenslotte!!
Kennen jullie dat nieuwe Ohra-TV spotje met die lui in het ziekenhuis en eerst op de parkeerplaats? Met voorsprong de beste van dit jaar, humor van de bovenste plank, geweldig, krijg ik tranen van in de ogen.
Fijne (werk)week gewenst.
See you.
Geef een reactie