Je kunt er niet omheen. Vanaf de hometrainer staat elke ochtend CNN op – hartstikke fout natuurlijk – met gisteren als onderwerp: kernwapens, de wedloop tussen Trump en Poetin, die binnenkort weer in alle hevigheid wordt opgepakt. Nou zijn er al voldoende van die rotjes op voorraad om onze planeet tientallen malen in z’n geheel te vernietigen, maar we doen er ‘voor de zekerheid’ nog een paar honderd bij binnenkort. Bibberrrr… Veel leuker zijn die raketten annex ruimteschepen naar andere delen van het universum en zo kwam ik er afgelopen weekend achter, met name voor de bèta-mensen interessant, dat de veertig jaar geleden gelanceerde Voyagers (nog onder Carter) nu 18 miljard kilometer hebben afgelegd, allang voorbij ons zonnestelsel, maar….let op….die afstand nog ruim 28.000 maal moeten afleggen voordat ze in de buurt komen van de vorige week ontdekte zeven planeten van de dwergster Trappist-1 en voor die overbrugging nog ongeveer een miljoen jaar nodig hebben, een periode die door astronomen als betrekkelijk kort wordt ervaren. Persoonlijk vind ik een foutenmarge van 10 procent acceptabel in deze berekening, want het gaat vooral om het grote, ongelooflijke, onvoorstelbare geheel. Geweldig verhaal, kan ik me helemaal in verliezen.
Voor sommigen een interessante alinea, voor anderen gaan we gauw door naar de sport, want laten we wel wezen, het was fantastisch wat de jongelui in Calgary lieten zien. Godsamme wat een tijden. Het regende PR’s en baanrecords met als summum de bijna-wereldrecords van Nuis en Mulder. Niemand kwam verder Kai Verbij en dus werd ie wereldkampioen, ondanks een misslag in de laatste bocht. Absolute topsport en fijne afstanden om naar te kijken, ondanks Wennemars, die verwoede pogingen deed om zelfs die korte afstanden tot een tranentrekkende marathon te verheffen, met voortdurend overbodig en volkomen verkeerd, bijna carnavalesk geleuter en klaagzangen over misslagen. Zijn wel heel erg gereformeerd uitziende collega Annette Gerritsen kwam er niet doorheen. Persoonlijk vind ik 1000 meter voor een sprint overigens te ver en is verder de bel voor de laatste ronde op de 500 meter natuurlijk volkomen absurd. Ik denk echter nog wel eens terug aan mijn eigen bijzonder geringe schaatservaring, vrijwel de enige zelfs, toen ik met een jaar of veertien met andere jongens van de HBS in Aalten de 100 meter voor de kiezen kreeg. Na 10 meter lag ik op kop, na 30 meter weer was ik ingehaald, na 60 meter ontstond er een hopeloze achterstand en de finish kon slechts op het tandvlees worden gehaald, waarbij een zekere Wim Kraijenbrink winnaar was. Waarom ken ik die naam nog? Die Kraijenbrink hoorde bij de categorie sporters die overal goed in was, je kent die types wel. Beetje overdreven macho-jongens die zichzelf in het zwembad altijd met de fraaiste duiken van de hoogste plank kaarsrecht het water in lanceerden, met volleybal boven iedereen uit torenden en bij basketbal de ene na de andere driepunter scoorden. Ik won alleen met tafeltennis van ’m…toch maar even noemen, maar hij was goed!
Onder de grote rivieren zitten ze nu met een kater, vooral in Eindhoven, in dit geval Lampengat. Feijenoord was drie klassen beter gisteren en Rotterdam bereidt zich voor op een mooie afsluiter, begin mei denk ik. ‘Hand in hand’ op de Coolsingel dus! In Brabant en in andere zuidelijke oorden staat de modus nu op carnaval, een zottigheid waar ik niets mee heb, omdat ik nu eenmaal protestant ben opgevoed en dan wordt het nooit wat. Uiteraard waren er jaren dat je uitbundig meedeed aan elk te vieren feestje in elk dorp, maar die merkwaardige en volkomen onverstaanbare vertoningen van Limburgers en Brabanders, ik heb er nooit iets van begrepen. Biertje prima, twintig biertjes ook, maar de flauwekul met die prinsen en dat ge-alaaf, dat mensen daar gelukkig van worden…?
Minstens zo zot is trouwens de ontwikkeling in Engeland, waar burgers stormnamen kunnen kopen. Wat? Stormnamen kunnen kopen…! Je bent in een slecht humeur, huwelijk naar de knoppen, zaak failliet of andere maatschappelijke narigheid, dan kun je via de metereologen op dat maffe eiland een naderende stormdepressie een naam laten geven die correspondeert met jouw voorkeur. Dat fenomeen waait vast over naar het vasteland dus binnenkort kunnen we Hiemstra of manneke Munneke met inschrijvingslijsten verwachten, waarbij een beetje rukwind meteen maar de naam van depressieve Dora moet krijgen. Zo iets past wel in een tijd, waarin Trump de Democratische partij via een Tweet feliciteert met hun nieuwe voorzitter Tom Perez, maar daarbij niet vergeet om heel cynisch ook zijn eigen Republikeinse partij daar van harte mee geluk te wensen.Het communicatieniveau is nog steeds niet op het nulpunt beland, leren wij dus.
Ik heb verder geen idee wie hier het politieke debat gisteravond heeft gewonnen. Een debat zonder Wilders en zonder Rutte…! Er was schaatsen!
Fijn week gewenst, see you
Geef een reactie