Afgelopen week bleek onderzoek te zijn gedaan naar intimidatie op straat, van alle tijden, maar we vergroten nu eenmaal tegenwoordig alles uit. Intimidatie bestaat al sinds Abraham en in 1987 deed Kees van Kooten nog een intimiderende ‘geilneef’ in een Fiat 500 na. De onderzoekers van nu presenteerden het rapport echter als zijnde een nieuwe ontwikkeling met spectaculaire uitkomsten. Nou, nou, nou, er wordt wat af geïntimideerd. Vrouwen tussen 18 en 45 worden nagefloten, nagestaard zelfs en de ‘betere’ exemplaren wordt wel eens wat toegeroepen, waarschijnlijk niet de vraag of ze zin hebben in een triootje rummikub. Tot 44 procent van de ondervraagden heeft er wel eens last van en dat impliceert dus dat 56 procent nooit ergens last van heeft. En nou vermoed ik dat dat deel misschien wel meer problemen ondervindt dan die andere minderheid. Deze 56 procent kleedt zich zorgvuldig, maakt zich op, gaat vol zelfvertrouwen de straat op en wat gebeurt er..? Niets! Wat dachten we aan deze groep te gaan doen, heren en dames onderzoekers en psychologen. Wat te denken van een ernstige ondermijning van zelfvertrouwen en zelfbewustzijn. Hoe staat het met de emancipatie en het algehele recht om een beetje nagestaard te worden? Horen we niemand over. Als ergens praatsessies nodig zijn, dan is het wel voor deze misdeelde groep, waarvan de algehele uitstraling blijkbaar een boost nodig heeft om enorme nieuwe, maatschappelijke problemen te voorkomen. Het is duidelijk dat Den Haag hier niet mee wegkomt en de nu in het leven groepen Stichting HIJG, Halte Intimideren Ja Graag, organiseert binnenkort op het Malieveld een bijeenkomst voor deze onderbelichte probleemgroep. Met name bouwvakkers, vrachtwagenchauffeurs en andere recidivisten worden uitgenodigd de bijeenkomst luister bij te zetten. Snelcursussen nastaren en nafluiten worden in groepsverband aangeboden.
Geweldig, die ontdekking van alweer zeven nieuwe aardachtige planeten, ergens in het onmetelijke universum. Jaarlijks komen er tientallen bij, weliswaar vooralsnog op onoverbrugbare afstanden, in dit geval zelfs 39 lichtjaren en dat is zo’n 370.500.000.000.000 kilometer, zo ongeveer de afstand tussen Trump en de werkelijkheid.
Ik wil verder de rekenfout van Henk Krol en 50+, hoewel schandalig en uitermate genant als je een one-issue partij meent te moeten zijn, scharen onder de categorie onvoorstelbare missers, maar al teveel woorden spenderen aan rekenfouten kan me opbreken, is deze week gebleken. Elk nadeel heb z’n voordeel, dus het gaat ‘m zetels kosten. Verder loopt het storm bij de aanmeldingen voor de hap met koning Willie, maar ook bij de opgave voor de versieravond, de avond voor zijn verjaardag. Deze items krijgen dus een vervolg.
Afstanden tussen ambitie, ideeën en de rauwe werkelijheid deden zich ook gevoelen bij het verhaal van alweer Jan Terlouw, ons nationale geweten als het gaat 
om milieu en klimaatverandering. Prachtige, vaderlijke en betrokken Jan heeft het voor elkaar gekregen om de jonge uitvoering van alle politieke partijen een manifest te laten tekenen met allerlei statements als het gaat om het behoeden van onze planeet voor onvermijdelijke rampspoed. De tranen stonden bijna weer in de ogen en zijn inzet en inbreng zijn ontroerend. De kans van slagen bij het deponeren van deze zienswijzen bij de ‘grote mensen’ is vrijwel nihil, maar illusie brengt soms een beetje geluk en vertrouwen. ‘Jan, jongen, neem dit land vanuit Twello bij de hand en ga vooral verder met dit soort politiekgevoelige injecties.’
Deze week werd verder duidelijk dat de meeste Europese landen barsten van het geld, dat een aantal naties geweldig grote begrotingsoverschotten produceren, ondanks haperende belastingdiensten. Zo lang we nog één Europa hebben kunnen we deze geldbergen natuurlijk prachtig gebruiken om de arme sloebers te helpen onder het linkse motto: ‘nivelleren is een feestje’. Als je deze berichten ziet, leest en interpreteert en je hoort daarnaast dat er partijen zijn die de ontwikkelingshulp volledig willen afschaffen, dan krijg je toch last van plaatsvervangende schaamte, van gêne en van puistjes? Net deze week werd ik intussen al door vijf goede doelen gebeld om mijn jaarlijkse steun structureel wat op te hogen, dus ik denk dat hier een vreemde relatie wordt gelegd tussen de financiële berichten uit Den Haag en mijn persoonlijke situatie.
Uit de ‘oude doos’ nog een prachtige en uiteraard altijd weer actuele sketch van Koot en Bie, ‘opdat wij niet vergeten’ – neem even de tijd, kijk en geniet
Fijn weekend, see you.
Geef een reactie