It’s festival-time. Mei, juni en juli staan weer volledig in het teken van de muzikale en culturele manifestaties in alle uithoeken van ons land, zoals Hootchiekoe in Varsseveld, vooral grappig door de overtreffende trap van vroleuk, waarbij de organisatie haar stinkende best doet om het alle leeftijdscategorieën naar de zin te maken, maar waar de muzikale herkenbaarheid best wat groter mag worden, al was het maar om de affiniteit van veel ouwe, trouwe bezoekers te stimuleren. Smaken verschillen gelukkig, maar de meerwaarde van de sound van bands als Trashcan ontging ook luisteraar, ouwe rocker en voormalig Normaal-gitarist Alain Cascoigne, die weliswaar meeging met het headbangen van de podiumjongens, maar dan vooral horizontaal en meewarig. Het grote risico van multidisciplinaire festivals voor alle leeftijden is het doen van concessies, omdat de fan van soul of blues nu eenmaal niet in een Pipo-tent kruipt en poëtische liefhebbers doorgaans niet zo opgewonden raken van een springkussen. Zoeken naar de balans lijkt dus het uitdagende credo voor dit Achterhoekse spektakel-in-wording. Van die lastige afweging hebben ze tijdens de komende Pinksterdagen bij Ribs & Blues in Raalte geen last. Daar gaat ‘t puur om de muziek, volgende week luister bijgezet door niet de minsten onder de ouwe muzikanten. Met, voor zover nog niet in de gitaarhemel, originele bezettingen geven daar Ten Years After, Bintangs en Status Quo acte de présence. Rockers, een spareribje, een biertje en lekker weer: een heerlijke maaltijd!
Op het andere festival – variant ‘song’ – speelt muziek geen enkele rol van betekenis. Als een vet mormel uit Israël de punten mee neemt naar Tel Aviv, na het uitbraken van wat pluimvee-klanken en gekleed in iets dat het midden houdt tussen een paar gekleurde jute zakken en het uniform van roodkapje, dan ben je toch wel weer klaar met dit fenomeen, en zou de Europese Unie daar in het vervolg een stokje voor moeten steken. ‘Wij’ kwamen weer van een kouwe kermis thuis omdat ‘wij’ met Waylon weer gedacht hadden te winnen. Ik geef wat besmuikt toe even gekeken te hebben, maar tot dit moment doen al mijn zintuigen nog zeer en heb ik wat last van een spontaan ingetreden vermoeidheidssyndroom.
Dan even serieus: Paul Rosenmöller, op papier nog steeds socialist met voorheen sympathieke trekjes als het gaat om arbeidsverdeling, normering van inkomens, en een rechtvaardige verdeling van onze gezamenlijke spaarpot. Rosenmöller is, net als veel van z’n politieke voorgangers in een merkwaardige fase van zijn leven terecht gekomen. Het lijkt er verdomd veel op dat de curve van politieke en bestuurlijke ervaring omgekeerd evenredig is aan die van het sociale rechtvaardigheidsgevoel. Rosenmöller is voorzitter van de Raad van Toezicht van de AFM, de Autoriteit Financiële Markten, en heeft nu aangekondigd, geheel in strijd met zijn vroegere opvatting over inkomensverdeling, dat de salarissen van topmensen in het gareel dienen te blijven. Naar zijn recent ontwikkelde opvattingen betekent dat verhoging. Wellicht blijkt binnenkort dat hij een kindje heeft gemaakt bij AFM-voorzitster Merel van Vroonhoven, want op andere wijze is deze radicale bijstelling van zijn vroegere standpunten niet uit te leggen en te verklaren en het is te hopen dat Jesse Klaver hem deze week nog even een hersenspoelende spiegel voorhoudt door hem met de neus op de feiten te drukken, zoals gesteld in het partijprogramma van Groen Links. Eénmaal voorbij aan de waarden van het normale leven gaan alle voorheen heilige criteria blijkbaar volkomen verloren en valt elke, tot voor kort van enige moraal verdachte politicus van zijn geloof en gaan principes verloren door eigen belang en dat van de vriendjes in het old boy’s network. Het is helaas van alle tijden en na Joop den Uyl heeft ons land feitelijk maar bedroevend weinig mensen met de werkelijke sociale ethiek gekend. Zonde!
Desondanks een mooie week gewenst, ondanks het meteorologische dipje op donderdag.
See you.
Heb je belangstelling voor de automatische en gratis lezersservice van Roelsrules?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Tja, Roel juist het afwisselde palet van muziekstijlen maakt HooTchieKoe volgens mij interessant en dat in de kleinschalige intimiteit van de openluchthuiskamers. En voor Trashcan zijn de oordoppen uitgevonden, ’t duurde gelukkig slechts drie kwartier. Gisteren was het echt top. Met Donnerwetter en André Manuel als ultieme afsluiter met daarna terwijl iedereen denkt dat ’t afgelopen is, nog een ‘Doors’-ode band -samengesteld uit de diverse HooTchieKoe artiesten- als toegift.-, Maar tja toen schuilde jij denk ik ergens op de Lochemse berg voor de regen.
En waar hoor je spontaan bezoekers die Elsschot weten te declameren?
https://www.youtube.com/watch?v=NOhwJf2286w