Om te beginnen even één conclusie vooraf: er is geen andere bestaande rock-band die qua live-performance in combinatie met een immens repertoire zo’n prestatie heeft neergezet dan de Haagse combinatie die in 1961 als The Tornado’s begon en de jaren daarna wereldroem vergaarde op basis van een sound en een individuele klasse als Golden Earrings met een vanaf 1969 verdwenen ‘s’. Iedereen die één of enkele malen een live-optreden van dit unieke kwartet heeft ondergaan is onder de indruk van de muzikale, instrumentale en vocale kwaliteiten van Golden Earring waarbij het recente jubileumconcert in Ziggodome op 12 december 2015 nog eens onderstreepte wat ik zelf al sinds 1965 weet: ongeëvenaarde klasse. Ik ga jaarlijks minstens tweemaal naar een voorstelling van de boys, soms op de bühne, soms in het theater en echt, neutrale lezer, doe dat nou eens. Cesar als werelddrummer, George als fabuleus zanger met nog steeds een moeiteloze hoge C, Rinus als virtuoos bassist en toetsenist en Barry als arrogant maar heerlijk performand bandleidertje: superformatie met een muzikale klik die je rustig als eenmalig mag neerzetten, hooguit vergelijkbaar met Lennon-McCartney en Jagger-Richards. Van ‘Please go’ tot ‘Je Regrette’ (op recent mini-album) ondanks de muzikale dip tussen 1978 en 1981 was het meer dan vijftig jaar Nederpop en rock’n roll van eenzame klasse.
Prachtig …. Lets go to the twilight zone