Wij woonden vanaf 1954 in en aan de Marijkestraat en ondanks de begrijpelijke naamswijziging van deze merkwaardige prinses in 1963 hielden wij halsstarrig vast aan het oude naambordje. Eigenlijk had ik liever aan de Prinses Irenestraat gewoond, die had nu eenmaal wat meer allure dan een dame die door akelig toeval allerlei handicaps bezat en waarmee in de media altijd irritant omzichtig werd omgegaan. Zo was ze bijzonder intelligent bijvoorbeeld, en muzikaal. Nou en? ‘t Zag er gewoon niet uit, daar hoeven we niet moeilijk over te doen. Marijke is nu dus dood, na een treurig leven binnen een merkwaardig gezin met schuinsmarcheerder Bernhard aan het roer en binnen de familiekring beschermd opgegroeid door haar handicaps. Intelligent, tja, maar niet slim genoeg om te doorzien dat het ene Jorge Guillermo alleen maar om de centen ging en ook niet slim genoeg om ongezien uitgebreid aandacht te besteden aan een een forse belastingontduiking, een vergrijp dat haar nauwelijks valt aan te rekenen met al die genetisch bepaalde eigenschappen van papa. Ze was en bleef een angstvallig voor de buitenwereld verborgen prinses met een volgens ingewijden prachtige stem en vast wel een goed karakter. God hebbe haar ziel.
De afgelopen dagen kwam zij ook nog even voorbij op de kermis, waar doorgaans alle belangrijke onderwerpen van deze planeet, inclusief oplossingen, snel, vluchtig en moeiteloos de revue passeren, van politiek tot sport en van Woodstock tot aan de luchtvochtigheidsgraad van vrouwen boven het 45ste levensjaar. Ook de tanende economie is voor ons steevast geen enkel probleem, terwijl de Brexit al enkele jaren als structureel agendapunt fungeert. Zo’n jaarlijkse evaluatie van ons bestaan is prettig, heeft een sterk reünie-gehalte en zorgt door al die zware discussies steevast voor wat koppijn de volgende dag, hetgeen merkwaardig genoeg weer te maken schijnt te hebben met vochtgebrek.
Nog even als nabrander ‘de jeugd van tegenwoordig’, vaak aangeduid als belhamels, kwajongens, rakkers of vlegels, omdat dan alle kattenkwaad door de vingers kan worden gezien. Jongetje Halsema, een ordinaire schelm van 15 jaar, werd afgelopen week door de Telegraaf onderuit gehaald op een wijze en op een toon, waarmee de redactie van dit hufterblad blijkbaar uit was op beschadiging van Femke, zijnde de verantwoordelijk ouder. Het karakter van het artikel was dermate demagogisch, hufterig en gespeend van elk greintje fatsoen dat er van een hetze gesproken kan worden, waar vriendje Baudet via een brok valse moraalridderij nog een stevig schepje bovenop deed door kortstondig een debat in de Tweede Kamer te overwegen. De man heeft een zware beperking en dat heeft ie ooit keihard toegegeven. Hij heeft namelijk niets met muziek en dat is niet alleen een forse handicap, maar veel meer nog een structureel mankement van de geestelijke vermogens. Muziek bevat namelijk alle elementen om de mens te doen relativeren en te vergeten en omdat Trump ook volkomen a-muzikaal is, lijkt er een verband te liggen tussen foute politieke leiders en het aangegeven hiaat, een item dat verder onderzoek rechtvaardigt naar de omvang van de rechter hersenhelft van rechtsdenkende lieden. Daar ga ik mee aan de slag maar we doen eerst nog even een bandje in Bethel-Woodstock-Bredevoort vanmiddag.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie