Chagrijn op zondag

‘t Is bar slecht weer. De regen gutst met bakken uit een grimmige hemel en het humeur heeft zich, mede door een zich manifesterend griepje, op deze zondagmiddag perfect aangepast aan de zieltogende omstandigheden. ‘We doen een museum’ opper ik richting mijn vriendin. Na een lichte aarzeling rijden we even later naar Enschede, niet de meest lichtende verzamelplaats van culturele hoogtepunten, maar de voormalige textielstad bevat een Rijksmuseum, met een sublieme anekdote over een recente kunstaankoop, waarbij directeur Arnoud Odding onlangs een schilderij dacht aan te schaffen van de Britse kunstenaar John Constable, waarbij de betaling van bijna drie miljoen euro de mist in ging door toedoen van een paar slimme digitale oplichters. Weg geld, weg transactie en het vervolg is onzeker.

Goed, we gaan in elk geval even naar dat schilderij kijken, want ’t schijnt een mooi doekje te zijn, dat vast al wel is opgehangen.

Het museum aan de Lasondersingel bevat geen parkeerplaats, maar langs de weg is nog wat plek en we snellen onder de plu naar binnen. De uitgestalde werken zijn van een immens divers niveau en omdat smaken nu eenmaal verschillen zit er altijd wel iets aantrekkelijks bij. De enige Rembrandt, een etsje van 1 x 2 cm, vereist een loep en naast een fors aantal onbegrijpelijke moderne werken zijn de creaties van Koekkoek, Brueghel en Ruysdael een lust voor het oog. Opvallend is ook de sterk in het oog springende afwezigheid van John Constable, waardoor toch het vermoeden groeit dat niet alleen de transfersom is verdwenen. In het vrij sfeerloze restaurant bevatten de gebakschalen nog slechts wat kruimels van het uitbundig aangeprezen gebak, ‘omdat het nogal druk was vandaag’, aldus Tinus van de bediening. Een zojuist ontvroren pak krentenwegge dient als surrogaat.

We treffen even later onze auto in onberispelijke staat aan, doch voorzien van een pamfletje achter de ruitenwisser, waarop een controlerend medewerker van de gemeente ons laat weten dat op deze parkeerplek gebruik had moeten worden gemaakt van een parkeermeter, die na enig speurwerk op honderd meter afstand aan de overkant van de weg blijkt te zijn geplaatst, en die ons, samen met talrijke andere automobilisten, een naheffingsaanslag parkeerbelasting van € 67,50 oplevert.

Het zojuist iets verdreven chagrijn maakt in een split second plaats voor een creatieve en wellevende opsomming van een twintigtal schuttingwoorden en het voornemen om daar morgen eens even hartstochtelijk over te bellen met de verantwoordelijke instantie. Daarna leidt een stukje berusting tot de conclusie dat ’t ook wel een beetje aan ons zelf heeft gelegen en de vaststelling dat je op sommige dagen veel beter op de bank kunt blijven liggen.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice