Afgelopen week, twee dagen voor de heftige gebeurtenissen in de VS, ging ik er ’s avonds eens goed voor zitten, want vuurwerk zou er komen. Twee opponenten als het gaat om maatschappelijke waarden, respect en het electorale element zaten bij elkaar aan tafel. Twee gasten die vanaf het eerste uur in elk opzicht elkaars tegenpolen zijn geweest, door de manier waarop ze beiden functioneren en maatschappelijke zaken aan de orde stellen, elkaar beschimpend en bespuwend, met een wederzijdse minachting die de hoogte van Mexicaanse muur verre overtreft, althans tot dusver.
Daar zaten ze, rond 22.45 uur, bij godzijdank de laatste talkshow-bijdrage van Erik Dijkstra en vrouw Veenhoven, bij Op1 dus. Handenwrijvend kon ik bijna niet wachten op deze onvermijdelijke clash tussen Peter R de Vries en 
Freek de Jonge, sinds jaar en dag elkanders criticasters met een wat overgedoseerde portie eigendunk als gemeenschappelijke factor. Wat gebeurde er vervolgens? Ze kropen bijna bij elkaar in de kont! Hier was overduidelijk een stukje regie gevoerd. Hier was sprake van een opgeheven, waarschuwende redactievinger bij het betreden van de studio, want beiden bleken een hinderlijk groot belang te hebben bij een nette performance. Peter R moest zijn visie slijten over zijn prominente rol in een paar juridische kwesties en Freek had zichzelf uitgenodigd om zijn nieuwe film De Vogelwachter te promoten. De voorwaarden werden keurig door de redactie gedicteerd, waardoor Freek op voorwaarde van bekhouden wat positieve dingen mocht roepen over zijn rolprent en het geheel een zwakke performance werd die afbreuk deed aan zijn doorgaans heerlijk eigenzinnige optreden in het openbare debat. Jammer, zonde! Op die manier kwam er niets terecht van het opwarmertje voor de electorale show in de VS van later in de week. Wat resteerde was een gemeenschappelijke aanval van het duo op de arme en eveneens uitgenodigde Lodewijk Asscher, die nietsvermoedend een vracht verbale stront over zich heen kreeg toen hij aankondigde niets te willen weten van een fusie tussen de linkse partijen, om zodoende een groot politiek machtsblok te vormen. Freek trok ouderwets van leer, en Asscher, toch al gehinderd zijn door zijn chronische verkoudheid, werd nog veel bleker. De discussie kreeg het karakter van een pijnlijk amateuristisch toneelstukje, waarbij ook Dijkstra uiteraard weer vertwijfeld in de rondte keek, niet in staat om nog iets zinnigs bij te dragen aan het ongemakkelijke item. Op zo’n moment grijp je de AB en gaat het scherm op zwart, want het begraven van strijdbijlen was wel het laatste waar ik op zat te wachten. Wat resteert is de conclusie dat links Nederland niet wordt verenigd en dat concessies doen ten gunste van de rode eensgezindheid verder weg lijkt dan ooit. Dat is niet alleen zonde, maar ik zit daardoor dus ook letterlijk in zak en Asscher, waardoor mijn stemwijzer voor 2021 zwaar in de stress is geschoten.
Twee dagen later bleek dat de tomahawk, de Amerikaanse versie van de strijdbijl, nog lang niet is begraven en om de metafoor nog even vol te houden, Team Trump – zo heet dat nu – gaat nog een paar maanden vervaarlijk met dat bijltje rondzwaaien, waarschijnlijk zonder iemand te raken overigens. Daar is nu het grote genieten begonnen, vooral van ’s mans krampachtige doch kansloze pogingen om nog iets aan de uitslagen te veranderen. Dat schept vertrouwen, en naast het mooie weer, het dalende aantal besmettingen en het vooruitzicht van een vaccin is de toekomst plotseling een stuk rooskleuriger, ondanks Asscher.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie