Reflectie

Afgelopen april, de eerste volle maand met Covid-19 ellende, heb ik m’n schouder ontwricht. Tijdens één van de vele verbouwingsoperaties in die periode zei mijn Supraspinatus ’pang’ en zit ik tot op de dag van vandaag met een probleempje. Die persoonlijke diagnose werd gisteren bevestigd tijdens een echo en een röntgendingetje en weet ik dus waar ik sinds die tijd last van heb. Ondanks de vriendelijke benadering van het radiologie-personeel heerste er een naargeestige stemming in het ziekenhuis, waar de traditioneel volle en bruisende hal bij de entree nu een handvol wachtenden toonde, gemondkapt, gemuilkorfd, stil, gelaten. Een hospitaal is zelden een bron van vreugde, maar deze beelden vertelden wel het hele verhaal van de actuele, collectieve atmosfeer en het wordt dus tijd voor verandering, perspectief, horizon en hoop. Die ontwrichte schouder staat model voor de uit de kom geschoten en ontredderde maatschappij en het nieuwe jaar moet straks een hele zwik veranderingen gaan opleveren, om te beginnen met een forse opschoning.

Zelden stond een jaar zo bol van verkeerde politici, met foute uitspraken, met kromme regelgeving en de actuele discussie over het terugbetalen van teveel ontvangen bijstand door een paar gevulde boodschappentasjes is gênant typerend voor de afstand tussen de strakke, bureaucratische en te handhaven Haagse regelgeving en de rauwe werkelijkheid van het leven zelf. Die kloof is gigantisch en ogenschijnlijk onoverbrugbaar,  en straks, bij de verkiezingen, bij de vorming van het nieuwe kabinet, zullen partijen en politieke leiders afgerekend worden op hun recente staaltjes onvermogen. In de wereld anno 2021 is geen ruimte meer voor Wiebessen, misschien ook niet voor Asschers, voor de Jonges of voor Grapperhausjes. Ruim baan dus voor mensen met voeling, met affiniteit voor de werkelijkheid en in dat verlengde kunnen we meteen schoon schip maken met de monarchie, waarbij Willem via het Avro-programma ‘Ik vertrek’ op 27 april a.s. laat weten definitief naar Griekenland af te reizen, maar nu zonder regeringsvliegtuig. Het doek van het koningshuis moet maar eens vallen, want het resterende greintje vertrouwen van de onderdanen ligt bijna op het nulpunt.

We zingen het jaar dus uit, letterlijk soms aan de hand van de Top2000, waarin ondanks de prachtige evergreens ook veel shit en bagger bivakkeert en waarbij je je afvraagt hoe in godesnaam een nummer als Dance Monkey van Tones en I op nummer 1348 terecht kan komen. Ook dit overzicht is toe aan een evaluatie en omdat ik me nu eenmaal overal mee moet bemoeien stel ik een splitsing voor, bijvoorbeeld per genre. Een Top500 rock’n roll en blues, een Top500 rap en elektronische bullshit plus nog twee aanvullende categorieën, waardoor ook Abba, Hazes en Acda en de Munnik aan bod komen.

Nog twee dagen 2020, nog een paar weken voor de vaccinaties beginnen, als de traagste GGD van Europa tegen die tijd althans genegen is ons de prikjes toe te dienen.

Het vooruitzicht van een lentebokje, ergens in maart op een zonovergoten en met mensen gevuld terras lonkt en ik wens iedereen veel heil en zegen, zonder ontwrichting.

See you next year.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice