De laatste weken stonden bol van de Haagse ellende, de misleiding, de eindeloze pogingen en manoeuvres om ons, het electorale deel van het land, een rad voor ogen te draaien. De gekte die zich afspeelt rond
circus Remkes, kreeg afgelopen week een nieuwe wending door de buiteling van Kaag en de gedoogsteun van de Kamer bij het aanhoren van de plannen voor een doorstart, een soort eindscenario, voordat er nieuwe verkiezingen komen. De hele parlementaire meute blijft vooralsnog schaamteloos doorharken en ondanks de wekelijkse uitspraken over een nieuwe bestuurscultuur, de grote verandering en de vermeende constructieve gesprekken blijft alles bij het oude. Ik ben er even helemaal klaar mee en als we straks, in januari, het rode potlood weer moeten afstoffen, zou ik – voor ’t eerst in m’n leven – niet weten waar ik het kruisje moet plaatsen.
Het is sowieso een periode van bezinning, en ik zie om me heen allerlei mensen kampen met emoties, herinneringen, verdrietige gebeurtenissen. Het overkwam mezelf toen ik ergens in een bruine kroeg een 
prachtig, diepgaand gesprek had over het verleden, over hetgeen je hebt meegemaakt, wat je is overkomen, toen plotseling het gemoed vol schoot en de traantjes ruim baan kregen, zoals ook Matthijs van Nieuwkerk dat spontaan overkwam afgelopen week. Het is geweldig om op dat moment een hand op je schouder te voelen en veel begrip te ervaren, waardoor het incident werd omgetoverd tot een waardevolle gebeurtenis, passend bij de periode van het jaar en bij hetgeen zich 22 jaar geleden in mijn leven voltrok, toen mijn volkomen kansloze zoontje Thomas in mijn armen overleed. Het was met voorsprong de heftigste minuut in mijn leven.
Bij dat soort momenten kijk je weer even heel anders naar de onzin van hetgeen zich op het wereldtoneel afspeelt en hoewel die gezonde bezinning doorgaans na een weekje gelukkig weer plaats maakt voor betrokkenheid en bezorgdheid om de samenleving en de welstand van de planeet en haar bewoners zou ik best meer van dat soort ogenblikjes willen voelen, afstand creëren naar de clan van bestuurders, formateurs, bewindslieden en minder willen luisteren naar het inhoudsloze jargon, de populistische kretologie van Wilders en Baudet, het slappe-hap-geflirt van Ploumen en Klaver en – nog erger – de bedrieglijke, geveinsde rechtschapenheid van het CDA in het algemeen. Gek genoeg had ik tot voor kort alle vertrouwen in Johan Remkes. Die ijzervreter zou de klus immers wel even klaren. Die rouwdouwer had wel voor hetere vuren gestaan, had vele malen hete kastanjes uit datzelfde vuur gehaald. Hij liep zich dus het vuur uit de ouwe sloffen door de heetgebakerde prominenten op het matje te roepen, ze de les te lezen om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag, de formatie van een kabinet, dacht ik, hoopte ik. Wat wij nu zien gebeuren, na bijna tweehonderd dagen oeverloos gekrakeel, is uitsluitend minachting van de burger, van de kiezer, van ons allen.
Het is vandaag een perfecte dag voor een stukje reflectie, in alle opzichten, en met alle ingrediënten die daarbij horen, inclusief deze nogal ambivalente blog. We moeten immers niet blijven hangen in de eigen sores, maar ervan leren door wat bezinning en vooral met de conclusie dat het leven altijd nog veel moois te bieden heeft, ondanks Rutte, ondanks de regenbuien, ondanks het verleden, ondanks alles.
Mooie herfstweek gewenst.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie