Het komt steeds vaker voor dat ik me boven het aardse tranendal probeer te verheffen en de algehele platvloersheid
probeer te ontstijgen via een soort van helikopterview, waardoor de gekte op de planeet wat betrekkelijker wordt. Als je door je aard wat nogal ruim betrokken bent bij hetgeen zich in steeds rapper tempo voltrekt, is zo’n zelfbeschermende houding nodig, onmisbaar zelfs en ontegenzeglijk geneeskrachtig bij de processen die we als jan-met-de-pet voor de kiezen krijgen. Lastige openingszinnen? Kom mee!
De afgelopen dagen vloog ik heen en weer tussen Roubaix en Den Haag en daar zijn best wat parallellen tussen te trekken. In Frankrijk waren we getuige van heldendom, moede, durf en prestatie, de kenmerken van de zelden zo schitterend uitgevochten wielerklassieker over de kasseien, met 
volslagen onherkenbare en besmeurde renners bij de finish. Het was een schouwspel om nooit te vergeten, omgeven door regen, modder, lekke banden, valpartijen en vooral kracht, souplesse en doorzettingsvermogen. Mathieu van der Poel, die pal en precies langs de kasseien kilometers lang op een strookje van 10 cm kaarsrecht z’n weg baande, was in feite de held, al won ie uiteindelijk net niet. Baanbrekend werk was het, met volharding als belangrijkste kenmerk.
De virtuele wentelwiek verplaatste zich daarna in snel tempo naar Den Haag, waar de kruitdampen rond het nieuwe CDA-schandaal nog boven het Binnenhof hingen en het heldere denken werd bemoeilijkt door de nieuwe fratsen binnen het alsmaar afbrokkelende CDA-bolwerk. Vriend Hoekstra is inmiddels ingekrompen tot een politieke voddenbaal, hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor het uitblijven van progressie rond een nieuw kabinet en nu door Pandora aan de schandpaal genageld, samen met talloze monarchistische, industriële en politieke padvinders, die kans hebben gezien de slechts door een zwak schijnsel van rechtmatigheid verlichte pecuniapaadjes te betreden om de zakken te vullen met oneigenlijke profits. Dat er uiteraard ook iemand van
ABNAMRO betrokken was bij dit nieuwe schandaal is slechts een bevestiging van hetgeen wij allen al kennen van deze geldgrutters. Hoekstra dus, en je vraagt je af of die dubieuze transacties ooit binnen de familiekring zijn besproken, of er tijdens verjaarspartijtjes hilarisch over is geouwehoerd. Het CDA gaat dus weer door het stof en heeft nu bijna het moment van opheffing bereikt, een redelijk zaligmakend vooruitzicht, tenzij er uit de puinhopen iets groeit dat is samengesteld op basis van politieke correctheid, met – vooruit dan – desnoods nog een vleugje God.
De overeenkomst met Parijs-Roubaix is die van vallen en opstaan. In Noord-Frankrijk gingen veel deelnemers uit het peloton naar de bliksem, onderuit gehaald door natte keien en striemende regen, en was het op veel stukken een kwestie van glibberen en glijden, waardoor heldenmoed hand in hand ging met drama en ellende. De parallel met de politiek is dat ook niet zuiver sturende politici fors op hun bek gaan, draagvlak verliezen, en net zo vaak en tot ieders verbazing toch weer herrijzen.
Terug naar Hoekstra. Wat zou de man gedacht hebben, toen hij jaren geleden z’n handtekening zette onder een contract waarvan hij toen al wist dat hij dat als rechtgeaarde CDA’er beter niet kon doen, dat er misschien ooit gelekt zou worden, dat het uitkwam. Bad ie tot Onze Lieve Heer met de vraag om hem op voorhand te verschonen? Was zijn vrouw op de hoogte? Wist Pieter Omtzigt ervan? Honderd vragen kun je bedenken bij het hoe en waarom, maar uiteindelijk zitten we weer met ons wekelijks politieke schandaal rond een bewindsman te Den Haag, en nu gaat het erom dat hij aftreedt, zeker nu duidelijk is dat ie nog meer randverschijnselen op z’n conto heeft staan. Nu was, na de Panama-papers Pandora nodig om de praktijken bloot te leggen. Het zou een kleine stap voor de mens Hoekstra en een grote stap voor de mensheid zijn als hij deze week besluit de CDA-politiek te verruilen voor een fijne, ruim betaalde baan bij een multinational in Tajikistan.
Er resteren steeds minder politici die beseffen dat ze op het pluche zitten om een deugdzaam, betrouwbaar leven te wijden aan de belangen van degenen die ervoor hebben gezorgd dat ze het walhalla van de democratische heilstaat überhaupt mochten binnenwandelen, de volksvertegenwoordiging dus, het parlement. Hoekstra moet, nogmaals, opkrassen, overigens net als Broekers-Knol, een ander schoolvoorbeeld van een politiek misbaksel, met steeds weer een verrassend groot arsenaal aan ontbrekende, vooral sociale competenties.
Mijn koptertje vliegt intussen verder, want de antenne zendt nog stevige signalen uit.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie