Denkkracht

Er is veel om over na te denken de laatste tijd. Mijn dagpercentage denktijd lag toch al vrij hoog, maar benadert nu de 100%, zeker nu is gebleken dat ook lulhannes Marc Overmars deel uitmaakt van het groeiende volksdeel digitale potloodventers. Denken dus, het neemt je vaak volkomen in beslag. Het lezen van de krant kun je immers niet doen zonder na te denken over de inhoud, zonder de gevolgen van de overstromingen in Pakistan te beschouwen, zonder te denken aan de slachtoffers van dictator Assad of aan de blijdschap van Nuis en Wüst.

Gelukkig slaap ik erg weinig, zodat er veel denktijd in een etmaal zit. Gisterochtend bij het ontwaken, rond een uur of 6, ging een traditionele lichte droom vrijwel naadloos over in een ochtendreflectie en vroeg ik mij af waar de geest van mijn overleden zoontje zou ronddwalen, als er al sprake is van een geest. Mijn Thomas werd ooit 9 jaar oud, voordat hij hogere sferen opzocht. Hij was met al zijn beperkingen nooit in staat om te denken, althans niet in de dimensie die wij als normaal ervaren. Misschien dacht hij wel en was hij simpelweg niet in staat om die gedachten te tonen, te uiten, te delen. Mijn herinneringen gaan vaak, vrijwel dagelijks terug naar zijn leventje, boordevol beperkingen. Duizend dingen heb ik mezelf, al denkend, afgevraagd en nooit kreeg ik een antwoord, waardoor dat denken, het broeden en het filosoferen vrijwel nooit zal stoppen.

Misschien is het beter voor je geestelijk welzijn om eens een snipperdenkdag op te nemen, of een enkel uurtje misschien. Vanochtend las ik in het ochtendblad de column van Jan Rot nog even terug, zijn reflectie op weg naar ’t einde, maar bij elke regel, elke zin en elke alinea nestelden zich nieuwe gedachten in m’n hoofd, met nieuwe vragen ook. Misschien ben ik gewoon te nieuwsgierig, wil ik alles begrijpen en doorgronden, want alleen dan kun je immers een standpunt innemen.

Afgelopen weken had ik flink last van de variant doemdenken, maar na een recent verhelderend gesprek met m’n huisarts, een kanjer in opleiding en de boodschapper van relatief goed nieuws, kon ik deze versie weer even parkeren, nadenken over het vervolg, en weer energie steken in andere bezigheden.

Ik ben, kortom, professioneel denker geworden en ga me eens beraden op het vermarkten van al die denkkracht. Er zijn immers veel te veel mensen binnen onze samenleving zonder denkvermogen. Kijkend naar de reguliere nieuwsitems wemelt het in ons land van inhoudsloos en gedachteloos grut met een minimaal denkpercentage. Die groep inhaleert slechts de dubieuze inhoud van de pulpzenders, strooit – onnadenkend – een lading non-informatie op de social media, laat rond 20.30 uur een zak paprikachips bezorgen, doet daarna een ferme boer en gaat en passant naar de Action om een plastic plantje te kopen voor het wanstaltige wandmeubel in de doorzonkamer. Tussendoor zijn deze groepsleden doorgaans ergens tegen, en verschuilen ze zich achter spandoeken met fout gespelde en vooral inhoudsloze protestkreten, maar dit terzijde.

Bovenstaande items passeerden de revue, toen ik mijmerend op weg was naar mijn rustplek te Zenderen, in de moerassen van Twente, waar ik in een rustige ambiance een poging ga doen de wereld te verrassen met een oplossing voor het probleem in de Oekraïne. Zonder ambitie is elk denkmomentje immers even kansloos als nutteloos.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice