Ruim een week geleden, na drie weken oorlogsellende, zat aan de praattafel bij M(argriet) van der Linden een slachtoffer uit de Oekraïne, zoals dat vrijwel elke dag gebeurt en we dus dagelijks geacht worden om met vochtige ogen te kijken naar de treurigheid van dat moment, omlijst met details uit het getroffen gebied. De vernietiging van een volk, van een land krijgt vorm via een tiran die zelf het woord genocide uit z’n strot wist te douwen toen hij z’n acties politiek rechtvaardigde.
Goed, aan die tafel zat dus een Oekraïnse dame te snotteren, diep triest en volkomen van de kaart door haar persoonlijke verhaal, waarvan je een brok in de keel krijgt en de tranen spontaan beginnen te wellen. Voor de beeldvorming: aan de andere kant van diezelfde tafel zat op datzelfde moment een Nederlandse vijfsterren-generaal die, zonder een spoor emotie en uitgenodigd door de twijfelachtige eer van z’n militaire loopbaan, even haarfijn en vooral zakelijk uit de doeken deed dat het allemaal voorspelbaar is wat daarginds gebeurt, dat hij ooit een proefschrift had geschreven over de te hanteren tactiek tijdens ‘dit soort oorlogen’, over krijgskunde in het algemeen en die van nu in het bijzonder, tot diep afgrijzen van elke rechtgeaarde kijker. Het hinderlijk aanwezige personage toonde op geen enkele manier gevoel voor de situatie en was slechts uit op het profileren van zichzelf en z’n vermeende militaire kennis. Op een vraag of hij kon aangeven wat hij verwachtte greep hij weer terug op zijn theoretische weetjes en motiveerde hij zijn keuzes om vanuit Europa niet mee te doen aan het krijgsgewoel, door het risico van een kernoorlog. De emotiecurve van het meelevende deel van de nationale kijkbuiskinderen toonde een bijna verticale opgaande lijn en Margriet was niet in staat om die gênante dubbelbeelden te ontdoen van de zeer ongewenste en ongepaste talkshowelementen, bijvoorbeeld door de generaal ter plekke te executeren. Het zal de overgevoeligheid van mijn persoontje wel zijn dat ik me hier zo aan stoor, maar het is ook vast geen toeval dat haar programma een week later bruusk uit de ether werd weggemoffeld.
We zitten verder uiteraard in een emotionele episode van het mensdom, waarbij je je aan alles stoort, zoals aan het feit dat de zonnebloe
molie overal op is. omdat wij die zo nodig moeten hamsteren. Het feit dat hier pas per 1 april een accijnsverlaging op brandstof wordt doorgevoerd en overal in het buitenland per direct, is nog zo’n irritant stuiterpuntje.
Aan de andere kant was ik afgelopen week betrokken bij de opvang van een groep Oekraïners in de regio. Daarbij bleek de medemenselijkheid en de hartverwarmende inzet van tientallen vrijwilligers zodat de vluchtelingen nu in een oase van rust kunnen bijkomen. Dat tafereel resulteert ook dagelijks in vochtige ogen, maar die zijn van een geheel andere emotionele aard.
Nog een traantje, maar dan uit pure ergernis, rolde over mijn wangen bij het lezen van een opiniestuk in de Stentor, mijn regionale rechtse kutkrantje, met afgelopen week een blamerend artikel van boer V. uit Drenthe over nut en noodzaak van boeren in het algemeen, en het produceren van veel meer voedsel om de actuele tekorten aan te vullen. Heer V gaf in zijn hinderlijke tekst om de andere zin af op de ‘linkse kliek’ door te wijzen op de gevolgen van de oorlog en de noodzaak om het in zijn optiek niet bestaande CO-2 probleem aan de kant te schuiven ten gunste van meer voedselproductie. Dat heet misbruik maken van de situatie en elke poging om via de sociale media met hem en z’n achterban in discussie te gaan bleek zinloos en vormde andermaal het bewijs voor de stelling dat met boeren helaas (vaak) niet te praten valt, door de diepgewortelde onwil de hand in eigen boezem te steken. De bevolkingsgroep valt vooral op door het feit dat ze door eerdere bedrijfswinsten stekeblind zijn geworden voor de werkelijke wereldproblemen, waaronder het klimaat. Zelfs mijn stelling dat we met een door klimaatverandering uitgestorven wereldbevolking straks helemaal geen voedsel meer nodig hebben bleek niet te landen omdat de zware en met eurotekens doorstikte oogkleppen met dikke schroeven in ’s mans mistige brein zitten verankerd.
Er zijn dus veel emoties op dit moment, veel varianten als het gaat om het krijgen van vochtige oogjes en dan ga ik nog even voorbij aan die vanuit het begrip schaamte, zoals bij het geval Overmars, beter getypeerd als ongeval. Die beschouwing spaar ik voor een volgende blog.
Zonnig weekend gewenst.
See you
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie