Hufters

Bezoekers van een aantal horeca-zaken in het Gooi worden geconfronteerd met bierviltjes, waarop wat gedragsregels staan vermeld, ludiek opgesteld door de uitbaters van de cafés als een gevolg van hufterig gedrag van veel bezoekers die zonder te communiceren en louter vingerknippend verwachten dat er binnen twee minuten een vers biertje wordt gepresenteerd. Anders zijn de rapen gaar. Hufters zijn van alle tijden, maar het percentage daarvan binnen de samenleving neemt ernstig toe en dagelijks zie je lieden zitten, rijden, fietsen of de voetbaltribunes bevolken, waarvan je weet dat ze niet sporen, dat ze ultrakorte lontjes hebben en dat er maar dit hoeft te gebeuren voordat de vlam in de pan springt.

Een strakke definitie van ’t begrip hufter is lastig, omdat je al snel generaliseert of discrimineert, maar ik denk te weten dat de gemiddelde hufter gelukkig geen uitdeel uitmaak van mijn vrienden- en kennissenkring, dat zich ook geen hufters binnen mijn familiekring ophouden en ik ga ervanuit dat die zich ook niet bevinden binnen mijn lezerspubliekje, anders kan er morgen zo maar een hufterig handgranaatje aan mijn voordeur hangen.

Hufters waren er na afloop van Den Haag-Excelsior. Hufters maken steeds weer hun opwachting in de samenleving en bestaan niet alleen uit hooligans, of leden van Forum of de PVV. Het zijn ook leden van de Christelijke Gereformeerde Kerk binnen de biblebelt die onder het citeren van Bijbelteksten anno 2022 vrouwen overal buiten sluiten.

Hufters zijn lieden die denken dat ze meer rechten hebben dan anderen, dat ze via een grote bek en een brutale tronie altijd voorrang krijgen, dat ze foute auto’s kunnen, mogen en moeten rijden. Hufters rijden ook vaak op te zware motoren en kleden zich weleens buitensporig, maar vermommen zich ook in gewone kleding en zijn dus aan de buitenkant niet altijd te traceren. Hufters zitten nogal eens op een terras, laten luidkeels een boer en denken op een merkwaardige manier belangrijk te zijn. Hufters kijken je niet aan, maar door je heen omdat hufters denken dat ze deel uit maken van een samenleving met alleen maar andere hufters op deze aardkloot.

Hufters zijn waarschijnlijk zelden vegetariër, drinken ook geen thee en zijn vaak lid van bedenkelijke clubjes. Hufters werken vaak niet en als ze werken kan dat binnen alle segmenten van de samenleving zijn, waardoor ze op doordeweekse dagen redelijk onherkenbaar en incognito door de straten sluipen. Hufters dragen soms een stropdas en spelen dan de meedenkende, sociale en invoelende medemens, waardoor de verwarring nog groter wordt. In mijn kringetje ken ik nauwelijks hufters en op de social media zijn ze doorgaans onherkenbaar en lekker anoniem bij het verspreiden van hun foute kretologie, waarbij een sporadische profielfoto niet zelden de beeltenis van een hond of ander huisdier weergeeft.

We moeten eraf zien te komen, van die asociale hufters, en dat kan alleen door als niet-hufter regelmatig te zeggen wat we vinden van hufterig gedrag, op de openbare weg, op het terras, overal. Het risico bestaat dat een hufter daar niet op aangesproken wil worden en daarom via hernieuwd hufterig gedrag om zich heen gaat slaan of gore taal bezigt, een gegeven dat we maar moeten accepteren. Hufters rijden doorgaans te hard, halen in waar dat niet mag en kan, doen aan bumperkleven en gebruiken doorgaans de middelvinger als overtuigende blijk van hun beperking. Hufters zijn bijna zonder uitzondering zielige, gefrustreerde lieden, die geholpen moeten worden. Punt is dat de hufter lastig laat helpen, omdat ie niet beseft ie een hufter is. Er is bovendien tot op heden nog geen specifieke zorgtak die zich bezighoudt met het genezingsproces van de hufter, die meestal van mannelijke kunne is, zonder daarbij uit te sluiten dat er ook vrouwelijke hufters zijn.

Hufters komen in gradaties voor. Zo heb je milde hufters, een soort hufter-light, vaak meelopers, zoals bij de boeren op het Malieveld. Dan heb je nog de hufter in opleiding, lieden die door de opvoeding in de sporen van paps en mams treden, via wat sociale training de gewenste status bereiken en daarna via groepsgedrag de rest van hun leven de klootzak uithangen.

Ik kan hier dagenlang over nadenken, in een poging om een oplossing te bedenken, want ‘t wordt echt een probleem in dit land en misschien is het een idee om een deel van een specifieke provincie in te richten als woonplek voor hufters, of we bouwen een huftercity, waar ze elkaar kunnen aftuigen, beschimpen, vingers kunnen opsteken zoveel ze maar willen, zonder dat de normale landgenoot daar last van heeft. Misschien iets voor Urk, misschien ook moeten we er een Waddeneiland voor vrijmaken? Wie het weet mag het zeggen. We zitten in een fase dat ‘t nog opgelost kan worden door ze erop aan te spreken, te informeren naar de oorzaken van hun gedrag, ze er keihard en met enig risico mee te confronteren. Met ontwijken, ontkennen en negeren komen we er immers niet meer. Ik zoek nog even uit welk ministerie hiermee aan de slag moet, maar ik ben bang dat men in Den Haag elkaar de bal toespeelt bij het nemen van verantwoordelijkheid rond deze kwestie. Zorgelijk….

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice