Afgelopen weekend publiceerde de Volkskrant een interview met Caroline van der Plas. Gezien de standpunten waar deze dame stevig voor in de laarzen staat moet ik me er even toe zetten voordat ik zo’n verhaal ga lezen, maar om toch alle kanten van ons probleem te kunnen overzien wil je ook begrijpen wat zij doet, zegt, beweert en liegt.
Goed, de drempel over dus en lezen, een poging doen om te laten indalen hoe deze boerenvoorvrouw denkt, want achter haar gedachten en denkbeelden zit een idee, een overtuiging…zou je verwachten. Na drie pagina’s tekst van interviewer Yvonne Hofs werd ik geen cent wijzer, dat wil zeggen, las ik geen dingen die ik nog niets wist.
Plas hanteert bij haar optredens ontegenzeglijk een communicatiemethodiek die geen ruimte laat voor twijfels of vragen, zolang je haar niet bestrijdt met dezelfde wapens. De zelfgenoegzaamheid van haar verteltrant suggereert dat zij strooit met feiten en cijfers die kloppen, die deugen, die onberispelijk zijn onderbouwd, en daar zit nu net het grote probleem bij deze schijn van boerenbelangenbehartiging. Plas ontkent glashard de rapporten, bestempelt de wetenschappelijk aangetoonde onderzoekscijfers als
getalsmatige koeiestront en zij poneert simpelweg een aantal maatregelen die moeten voorkomen dat de boer inlevert, verandert of emigreert. ‘Maar de plantengroei stagneert, de biodiversiteit gaat naar de kloten’, probeert de interviewster. ‘Nee hoor, er komen ook nieuwe planten bij soms en in het jaar 1500 gingen ook wel eens planten en dieren dood. Bovendien, als het land te vol is dan moeten we het eens over de bevolkingsaantallen hebben’ . Oh? De bevolking moet krimpen? Maarruh, wij lopen niet voorop als het gaat om klimaatmaatregelen in Europa’, vervolgt Hofs voorzichtig. ‘Welles, wij doen juist meer dan de rest van Europa’, een pertinente leugen dus, afgelopen week nog eens bevestigd door het bufferstrookgevalletje van Piet Adema. Bovendien zijn landen in Europa lastig vergelijkbaar, in omvang, qua populatie, rond natuur, bij alles en dat gegeven probeert Plas voortdurend in te zetten bij de pogingen haar gelijk te halen.
Een andere invalshoek dan: de productie van een kilo vlees vergt 10.000 liter water en alleen al dat gegeven zou voldoende moeten zijn voor het besef dat we moeten minderen, qua consumptie, qua productie. Dat heeft niets te maken met stikstof, maar wel met verspilling. Plas mag verder graag wijzen op het sentiment van een familiebedrijf, want ‘sneu en zielig’ en ’t zal je bedrijf maar wezen’. Ja, klopt, ’times they are a’çhanging’, dus uitkopen, uithuilen en een herstart maken, met vervroegd pensioen, of toch maar naar Canada. Het toekomstbeeld van Plas bestaat uit een land dat wordt gevrijwaard van mensen, vooral buiten-mensen uiteraard, dat geen ruimte biedt voor een gezonde ademhaling, dat bij voorkeur bestaat uit weilanden met raaigras, waar traditionele 
boerenbedrijven hun ongebreidelde overlast kunnen voortzetten, vlees en mest produceren en de rest – bevolking, gezondheid, de planeet – ach, lastige bijkomstigheden. Met een beetje denken prik je er heel eenvoudig doorheen. Vrouw Plas doet aan silo-denken, het is éénrichtingsverkeer, alleen gericht op het behoud van de boer, het boerenbedrijf en de veestapel, die anno 2023 bestaat uit ongeveer 120 miljoen boerderijdieren. Je zou het ook blind kunnen noemen, blind voor de veranderingen, blind voor de werkelijkheid en voor de noodzaak om de consumerende samenleving te upgraden. Plas werpt zich op als een beschermvrouwe van de boerengarde die nog steeds niet begrijpt dat er sprake is van het einde van een tijdperk, ingegeven door de klimaatverandering, ingegeven door zorg, geïnspireerd door de motivatie dat de generaties na ons nog een bewoonbare planeet verdienen. Dan verleggen we grenzen, denken we anders, consumeren anders en produceren anders. Goh, echt? Ja, echt!
Caroline vormt dus nog een tijdelijk probleem met het frustrerende en vertragende gedachtegoed van het conservatieve agro-opportunisme. Dat is heel jammer, en vooral ook heel triest, niet in het minst voor al die agrariërs die nog steeds de illusie hebben dat BBB na het CDA de ultieme vluchtheuvel is geworden, niet beseffend dat het slechts een vlucht-euvel is.
De symbolische klok van Doomsday is deze week weer vooruit gezet, met 90 seconden. We zijn op grond van dat klokje nog anderhalve minuut verwijderd van ‘t einde van de beschaving, door het klimaat, door de dreiging vanuit Rusland, door stagnerend beleid, maar ook door tegenstribbelende en ontkennende volksvertegenwoordigers.
Dat moest ik vandaag even kwijt lezers.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie