Wat nu?

Tja, wat nu?

Een paar dagen geleden, liever gezegd twee woelige nachten na de desastreuze kiesdag, reed ik al vroeg door het buitengebied en in de stilte van de weilanden en bossen zag ik, oh heerlijke symboliek, nog de kruitdampen optrekken van de rampzalig verlopen provinciale verkiezingen. De kruitdampen bleken flarden mist, vanuit een ontluikende natuur, die zich als geheel weinig aantrekt van BBB-bubbels, mijmerde ik hardop, nog volkomen ontdaan door hetgeen zich heeft afgespeeld.

De vloedgolf van februari 1953 was immens, de vloedgolf door de uitslagen van 15 maart 2023 was net zo catastrofaal als het gaat om de toekomst van dit land. Men gaat nu in de provinciehuizen met elkaar in overleg, op zoek naar het onvermijdelijke compromis en daarbij wordt hopelijk snel duidelijk dat beleid maken en beleid uitvoeren iets heel anders is dan protesteren met trekkers en het slaken van ongenuanceerde kreten over stikstof. Daarna wordt alles weer beter, dan komt alles op z’n pootjes terecht, hoop-mompel ik in mezelf.  Ik rij nog een extra evaluerend rondje door mijn prachtige omgeving en probeer nog wat positieve elementen uit de verkiezingsavond te genereren, zoals de teloorgang van Forum, al had de grote roerganger zelf nog niet in de gaten dat hij is geëlimineerd. Ander positief puntje is de groei van links als je die met een groene bril op over de hele breedte beschouwt. Als we dat doorzetten tijdens de eerstvolgende TK-verkiezingen, dan kan ’t nog goedkomen in dit land. Tot die tijd doe ik een poging om weg te kijken, de gang van zaken te negeren.

Acceptatie dus, ik ben er nooit erg goed in geweest, onderken ik gelaten, en ik doe het met kromme tenen en licht gebalde vuisten. De agrarische burgerwolk gaat immers het stikstofprobleem niet oplossen, maar gaat ook niet zorgen voor een versnelling van de afhandeling van het Groningse dossier en evenmin van de toeslagenaffaire. De rooie diesel zal wel iets goedkoper worden, de aandelenkoers van For Farmers gaat stijgen en de onderlinge verhoudingen in dit land tussen BBB-gestemden en hun tegenpolen worden scherper. De woningbouw wordt de dupe en die stagnatie vormt het meest fnuikende element van ons collectieve stemgedrag.

Het grappige van deze ontwikkelingen en ook van de euforie in het BBB-kamp is dat men denkt nu het tijd te kunnen keren, hun tij. Wat ze met z’n allen niet beseffen is het feit dat beleid in ons land niet wordt gemaakt door partijen of door de politiek, maar door het immens grote ambtelijk apparaat dat op de achtergrond alle regeltjes opstelt en de dienst uitmaakt. Ik weet niet of die constatering troost biedt of dat ik maar wat vergetelheid zoek in deze analyse. Na deze bespiegeling krijg ik steeds meer behoefte aan meditatie, afstand nemen, ontspanning van de bovenkamer, het grote loslaten.

Natuurlijk, straks wordt alles bijgesteld, draaien alle partijen, ook de winnaars weer mee in de mallemolen van coalitie en samenwerking en kun je wachten op de eerste BBB-afsplitsingen via Groep Tubbergen, Club Bladel of Kluit Scharnegoutum. Het meest nuancerende aspect in deze week-after-periode kwam vanochtend op Radio 1 voorbij, toen het onderwerp de vreemdgang van Tom Egbers meer aandacht kreeg dan de politieke toekomst van dit land. Dat zegt veel, zo niet alles over het relatieve belang van de stemmetjestrekkers.

We gaan ‘t zien, voorlopig ben ik nog een tikkeltje van de leg en boos, maar het zal allemaal wel weer bijdraaien straks, op het moment dat Plasmans zich op een ochtend te barsten schrikt als ze in de spiegel kijkt en tegen zichzelf zegt: Caroline, was dat ’t nou allemaal waard?

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice