7 maart 2016 – over Westerns, Aboutaleb en Chinezen
Dit jaar schijnt de Western weer in volle glorie terug te keren op het scherm en ik vind dat persoonlijk een heerlijk vooruitzicht. De tijden van weleer, jaren 60 en zeventig, weer op de buis, toen ik helemaal verslaafd was aan series als Bonanza, High Chaparral, Gunsmoke (‘Rauchende Colts’ op Duitsland 1), Rawhide en volgens mij nog een paar. Punt is, en dat geldt ook voor al die ‘actiefilms’ uit die tijd, inclusief 007, dat er nogal weinig gebeurde en de acties van de films anno 2016 zijn honderd keer spectaculairder dan destijds, ondanks de trucages. Het vrij eenzijdige thema van toen: cowboys vechten met cowboys, cowboys vechten met indianen en het leger is meestal te laat, is mijns inziens nog niet ingeruild en uiteraard delft de schurk het onderspit via een dramatisch duel in de laatste minuut.
Twee TV-hoogtepunten van het afgelopen weekend, zoals ik dat heb ervaren: Ahmed Aboutaleb bij College Tour en Langs de oevers van de Yangtze met Ruben Terlou, uiteraard van de VPRO. Met even met dat laatste item te beginnen, wat een mooie serie met een openhartige, toegankelijke en eerlijke Terlou, wat een topper. Jammer dat volgende week de laatste aflevering alweer is en wat een item over dat dorp met lilliputters in het Chinese Kunming waar een paar honderd klein mensen hun ding doen, bezoekers vermaken en gewoon gelukkig met elkaar kunnen leven. Moet je hier eens over beginnen! Natuurlijk, daar kleven allerlei ethische en andere discussie-aspecten aan vast meer deze klein medemens wordt hier doorgaans ook weggediscrimineerd, in een hoek gezet, gek behandeld en vaak op lachwekkende posities geplaatst. Dan is die Chinese oplossing nog niet zo gek.
Ahmed Aboutaleb, topburgemeester van Rotterdam, afgelopen vrijdag bij College Tour. Wat een prachtige, fijne, lieve, intellectuele en politiek-correcte man is dat. Wat mag ik daar graag naar luisteren en dan doe ik pogingen om hem op iets incorrects te betrappen, op toch iets van een foute afspraak, een klein missertje, een verspreking……helaas, en ondanks Twan Huys, zou ik bijna zeggen, want die is soms net iets te bijdehand. Ahmed moet alleen geen premier proberen te worden, ook niet dezelfde fout maken als Job Cohen want dan kan hij zijn geweldige kwaliteiten niet meer kwijt, dan wordt er over hem heen gewalst door het canaille van het Binnenhof en kunnen we in Nederland niet meer profiteren van zijn enorme netwerk, zijn invloed en zijn charisma. Ok, lijkt me duidelijk dus. Ahmed, voorlopig lekker blijven zitten daar.
Schaatsen gekeken? Of ook in slaap gevallen bij alweer Kramer, alweer Sablikova, alweer Wust weer niet dit jaar en al die buitenlandse kanshebbers die vallen, ziek worden of anderszins al voortijdig hun biezen pakken. De tocht van de Segrijnslak of het groeien van gras hebben een hogere amusementswaarde maar dan hoor je toch die Rintje en Erben met die NOS-toeter voor de neus verklaren ‘ddddd..dddaat het wwweel wweer een pppprachtige ssschaatsdag wwas’. Erben ga naar buiten, het voorjaar lonkt en vanaf volgende week ben ik daar wel voornamelijk te vinden, op de fiets, de golfbaan of onder de veranda, die bijna klaar is en waarvoor alleen de dakdekker nog moet komen.
De uitdaging voor deze week bestaat uit het bedenken van een oplossing voor de groeiende afvalberg die met name door de lage olieprijs leidt tot minder afname van de zo zorgvuldig gerecycelde producten. ‘ Elk voordeel heb weer z’n nadeel’ gaat verdomme ook altijd weer op.. Ik ga maar eens olie kopen, kijken of dat wat prijsopdrijvend uitpakt.
Heerlijk, het is weer maandagochtend, het begin van een werkweek en daar voel ik me prettig bij!
14 maart 2016 – over biathlon, IJsselfoto’s, de Boekenweek en onze pensioenen
Afgelopen week was het weer Boekenweek, prachtig geleuter over schrijvers en literaire kanshebbers die over elkaar heen buitelen om toch vooral in het gerief van een uitgever te komen. Het zijn grappige, soms gênante, maar toch ook weer begrijpelijke tafereeltjes, want laten we eerlijk zijn, iedereen vind zichzelf het best, maar de ander begrijpt dat niet steeds. Ik hoorde een prachtig babbeltje van Nelleke Noordvliet over taal, over woordgebruik en de voortdurende neiging van schrijvers om elkaar te overtreffen en de loef af te steken. We hebben aan 5.000 woorden genoeg om met elkaar te communiceren, en pakweg 20.000 zijn er ruim voldoende om ook nog eens op niveau te kunnen discussiëren schrijven en de rest gaat op aan gemixte flauwekul van synoniemen en barbarismen, metaforen, zinspelingen, paradoxen, alliteraties, oxymoronen, hyperbolen, catachresen en allegorieën.
Met andere woorden, ik hou ‘t een beetje simpel in mijn stukjes proza, al was het maar om mijn doelgroep zo breed mogelijk te houden.
De afgelopen week heb ik, zittend op de hometrainer, nogal wat beelden gezien van allerlei biathlonwedstrijden in Canada en Noorwegen en ik moet zeggen dat ik bewondering heb gekregen voor die toch wel maffe sport. Je (loop)skiet je helemaal in het rood, hartslag van 180, adrenaline van hier tot gunder en dan wordt er verwacht dat je de rust opbrengst om vanuit een paar standen de schietschijf doeltreffend te benaderen. Elke misser betekent een strafrondje van 150 meter…. Petje af voor al die Röteflöten en Hammschlachtenbruschwursten uit toch vooral Noorwegen en het alpengebied.
Tussendoortje, wat mooie foto’s van de uiterwaarden van Deventer die ik vorige tijdens het nog steeds hoge water van de IJssel kon schieten. Het geeft ontspanning om in dat soort contreien een beetje rond te pielen, dus dat doen we vaker als daar een gaatje voor kan worden gevonden.
Nog even over het delicate onderwerp pensioenen want ik heb me natuurlijk weer enorm op zitten winden over de meeste recente discussie ten aanzien van de komende pensioenverlaging vanaf 2017, nu de ECB kans heeft gezien de rente te verlagen tot 0 procent. Motto: ‘mensen moet niet sparen, maar uitgeven’. Foute gedachte natuurlijk, want mensen gaan niet meer uitgeven, maar juist anders beleggen. Bovendien zit er in de knip van de pensioenfondsen nog zo ontieglijk veel geld, daar zijn alle deskundigen het over eens, dat er geen enkel probleem is, nu niet en straks niet, om normaal aan de verplichtingen te voldoen. We moeten dus raps dat stel in Den Haag ervan overtuigen dat het hele verhaal over de dekkingsgraad de vuilnisbak in kan omdat het achterhaalde theorieën zijn. Heb ik daar dan persoonlijk belang bij? Dacht het wel, en met mij miljoenen anderen. Een protestdemonstratie op het Malieveld is het minst dat we kunnen doen, aanmeldingen zijn vanaf nu mogelijk. En als we daar toch zijn, beste mensen, nemen we ook nog even wat andere onderwerpen mee. Dat noemen we hier ‘één knooien’.
Tenslotte ben ik blij met de ontwikkelingen op de Vijverberg. Een eclatante overwinning op Roda en volgende week volop kansen in de Kuip, denk ik. Het komt allemaal nog goed, ook via de nacompetitie, let maar op.
De rest van de dag ga ik oudjaar vieren, lekker een beetje aan de slag voor WuWei Foundation, de nieuwe veranda beitsen en genieten van de zonnestraaltjes van 14 maart. Over een week begint het voorjaar en zal rokjesdag ook niet lang meer duren, hoewel daarvoor volgens de bedenker, Martin Bril, geen vaste dag is aangewezen.
21 maart 2016 – over nostalgie, W.A. van Buren, de politiek en wat voetbal
‘Blijf thuis’, luidt het advies van een Nederlandse premier richting hulpeloze vluchtelingen, nadat de Europese leiders een politiek akkoord hadden bereikt over de situatie in Griekenland en Turkije. Een schandalig afgekocht akkoord, want het lost niets op maar er ligt uitsluitend een stukje gemoedsrust van West Europa op de onderhandelingstafel. ’t Is walgelijk, maar zo werkt het blijkbaar. We bulken hier van het geld en daar kun je alles mee voor elkaar krijgen. Tja, politiek en geloofwaardigheid… Mijn partij was altijd de PvdA, Ik ben sinds 1968 aanhanger van die club, ik kom er eerlijk voor uit, maar de fratsen van de laatste tijd dwingen mij om andere keuzes te maken. Ik heb de recente voorstellen over het auto-gebruik in Nederland nog eens nagelezen en dan geloof je je eigen ogen niet. Als je serieus wilt worden genomen en je stelt voor om binnen een periode van 10 jaar voor 100% electrisch te gaan rijden, dan ontbreekt het toch aan elke vorm van realiteitszin, dan vergeet je toch een stuk of twintig maatschappelijke, financiële, commerciële, technische en administratieve condities en dan gaat de lamp toch even uit? Goed, ik overweeg dus een andere partij, want de maat is vol en het geduld op.
Wel grappig…we zaten afgelopen vrijdag in een theaterrestaurant en aan twee naburige tafeltjes was onze koning het gespreksthema, erg toevallig, maar misschien ook niet helemaal. Die flapdrol speelt nogal eens een deels onbedoelde, maar lachwekkende rol bij alle openbare gebeurtenissen waar hij nu blijkbaar zo nodig bij wil horen. Je hoort ook bijna overal en iedereen mompelen: ’t is dat ie zo’n leuke vrouw heeft maar verder…vooral opkrassen’. Een recente anekdote was het ridderschap van, ik meen een zekere Gijs Tuinman. Had iets nuttigs gedaan in Afghanistan of zo. Niks mis mee, behalve als je dat ‘slaan tot ridder’ wat te letterlijk neemt en je de beste man met een soort van ‘schouderworp’ bijna tegen de zoden werkt. Nadat ie ooit de laatste 12 kilometer van de elfstedentocht heeft gereden, zo gaat t verhaal, is het net of we te maken hebben met een prins carnaval in plaats van met een charismatische, aansprekende monarch. Bij elk optreden in één van z’n matrozenpakjes verwacht je een ‘alaaf’ en ‘t kan niet anders dan dat Maxima ook regelmatig moet denken: ‘zat ik maar op een leuke haciënda in Argentinië’.
En beste, wat oudere lezers, afgelopen zaterdag nog even gekeken naar de terugblik zestiger jaren, aflevering 1? Geweldig, wat een nostalgie, wat een herinneringen. Met het risico dat er wat opmerkingen worden gemaakt over het ouwe-zakken-gehalte is het toch prachtig om weer even terug te gaan naar de tijd dat alles echt veranderde, naar de Puch, de Beatles, Tomado, eerste lange haartjes (ja, ik ook!) en de gepredikte revolutie over alles wat toen als heersend werd beschouwd. Schitterend, en er komen er nog een stuk of acht.
En nou maar hopen dat vriendje Salah Abdeslam snel z’ bek opentrekt en z’n weetjes gaat communiceren, waarna hij vervolgens kan worden uitgeleverd aan IS, stel ik voor. De beste oplossing is om weer aan te kleden met wat bomgordels, loslaten ergens tussen het IS-schorem en dan op afstand en grote boem genereren. Dat scheelt een hoop gevangeniskosten maar ik weet jammer genoeg dat t niet zo gaat.
Tot slot voor vandaag wil ik nog wel het volgende kwijt. De beste club van Nederland wordt geen kampioen en de Graafschap gaat ‘t nog redden via de nacompetitie. Eerst Cambuur binnenkort oprollen en daarbij ga ik maar eens op de tribune zitten.
En na de goedbedoelde, maar toch altijd weer vervelende behandeling door de beeldschone mondhygiëniste Anne Wil (maar ja, wat?) ben ik toe aan een paracetamol. De groeten en tot de avondcolumn.
Geef een reactie