Zo’n eerste week van mei is altijd bijzonder. Het weer heeft eindelijk wat kenmerken van de lente, herdenkingen overheersen het landelijke beeld en bezinning krijgt nadrukkelijk toegevoegde waarde bij alles wat we doen. Het waren dagen met brokjes in de keel, van emotie en van herinneringen. De buis stond bol van de mooie mensen en in zo’n periode zitten de waterlanders steevast erg los, een soort ingesleten en nadrukkelijk geërfde emotie, kan ik met zekerheid vaststellen. Ik weet niet anders of mijn eigen vader zat al hevig met z’n onderlip te trekken na slechts twee noten van het Wilhelmus. Hartstochtelijk meezingen leidde dan de aandacht af en zingen kon ie. Bij de beelden van de Dam raakte ik ontroerd door Dieuwertje. Met haar doordringende verhaal over de eigen familie in W.O. II wist ze bij velen precies de juiste snaar te raken en haar verteltalent deed de rest. Brokjes in de keel krijg ik van Dieuwertje eigenlijk al een halve eeuw, en dan hoeft het niet perse over 40-45 te gaan.
De meeste indruk maakte Hedy d’Ancona afgelopen dagen. Ze was te gast bij Eus, die volledig in de roos had
geschoten bij zijn keuze voor deze geknipte gast. De sterk socialistisch ingestelde Hedy is 85 lentes jong, en staat nog steeds in vuur en vlam als het gaat om onrechtvaardigheid en ongelijkheid in de wereld. Dan schiet ik vol, dan begint het hart wat sneller te kloppen en dan mogen we vaststellen dat er ondanks alle ellende op de planeet ook nog wel hoop is. Tijdens zo’n gesprek wordt ik zomaar overvallen door vertrouwen, in de toekomst, een toekomst voor onze kleinkinderen, Misschien komt ‘t toch nog goed.
Afgelopen zaterdag werden al die gedachten en gevoelens even geparkeerd en op een zijspoor gezet. Menigeen zat aan de buis gekluisterd toen ’s wereld grootste flapdrol aan gene zijde van de Noordzee tot koning werd geslagen. De monarchie in het Verenigd Koninkrijk is in alle opzichten nog een paar maatjes erger dan die van ons en dat standpunt resulteert dan ook in een pertinente weigering om er een glimp van op te vangen. Ik ben gek op veel aspecten van Groot-Brittannië. Britse humor is ongeëvenaard, het voetbal vaak ook, maar daaronder begint ’t knap bedenkelijk te worden, inclusief dit soort staaltjes gekkigheid. De verkleedpartijen van de twee jokers, de kroning zelf en de tronies die dan nog her en der als getuige in de bankjes zaten wekten gezamenlijk een beeld op van een compleet narrencircus, met de Britse belastingbetaler als slachtoffer. Dan heb ik alleen nog maar de 
onvermijdelijke samenvatting via het Journaal gezien. Heer Charles III wil, om z’n diep gezonken populariteit wat op te vijzelen, wat gaan doen aan het milieu en hij had daarom gekozen voor niet-dierlijke oliën bij het zalven van z’n bakkes. Dan maak je al beste stappen, dan kunnen we weer met een gerust hart gaan slapen, dan komt het wel voor goed met het VK en de rest van de wereld. Ook bij die beelden had ik wat last van brokjes in de keel, maar dat bleken vooral wat restjes te zijn van mijn recente bacteriële medische incidentje.
Hedy dus, daar klamp ik me aan vast. We hebben nog heel veel Hedy’s nodig om onze toekomst veilig te stellen. Laat haar 100 worden, heb ik in een stiekem en sentimenteel schietgebedje gepreveld, toen ze vol overgave en gepassioneerd door zorg en betrokkenheid haar verhaal deed, zonder hapering, zonder aarzeling. Brokjes dus…
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie