Wekelijks doet zich een aantal momenten voor waarop je je geneert deel uit te maken van wat we onze beschaving noemen. Als ik zie dat dictator Assad breed lachend aanschuift bij een topoverleg van de Arabische wereld, dan staat het hart bijna stil van verontwaardiging, van woede. Als ik de beelden voorbij zie komen van push-backende Griekse politie, dan krijg ik spontaan braakneigingen. We kopen alles af, doen of onze neus bloedt en kijken weg, een tafereel van alle tijden, maar afgelopen week nog eens erg beklemmend tot uitdrukking gebracht. Dichterbij huis zijn de zaken wat beter te overzien en bij een beetje beschouwing maakt de verontwaardiging dan al snel plaats voor een lawine aan lachsalvo’s, en dat is in elk geval beter voor de bloeddruk. Vrijwel alles is er al
over gezegd, maar we lopen nog even parmantig door de gebeurtenissen heen. Het gaat uiteraard over Piet, minister Piet Adema en z’n gevolg, een meute onderhandelaars die afgelopen week een etmaal lang aan tien tafels zat om een akkoord te bereiken over de landbouwproblematiek. Daarbij is het niet de vraag of dat akkoord er komt – aan de vooravond van klimaatverandering en een oorlog is dat immers niet de discussie – maar uitsluitend het prangende probleem over de omvang van de miljarden die er nog bij moeten om de belangen van alle partijen en groeperingen veilig te stellen, af te kopen, te behartigen. Kijkend naar hetgeen zich afspeelde op die ‘mooie locatie’ in Den Haag kroop ik regelmatig weg in mijn zakdoek om de tranen van ergernis te deppen, een paar keer gevolgd door een golf van verbazing, verontwaardiging. Het is niets anders dan een klucht, zoals deze gesprekscyclus zich ontwikkelt. De Volkskrant had er via een geniale column van de Betrouwbare Mannetjes het ganzenbordspel Kutjeboeren voor ontworpen, waarin alle elementen van vertraging, vordering en bestraffingen briljant en conform de irritante werkelijkheid werden weergegeven. Het aantal meelullende delegaties dat roeptoetert over dat onvermijdelijke eindresultaat, heeft de vorm aangenomen van massa-toerisme en het gaat per saldo alleen maar over de pegels, de pecunia, de hoogte van de uitkoop- en de compensatievergoedingen. Iedereen schreeuwt tot aan het gaatje om er alles uit te kunnen halen, Rutte wil geen val van het kabinet, dus wordt er water bij de wijn gedaan, geld dus, in een immense omvang.
Het is buigen of barsten. De onderafdeling van Christelijke jongeren die zich inzet voor het behoud van de Gereformeerde melkveehouderij te Albergen spant samen met het KOS – Kippen op Stok – uit Hardenberg, en de seniorenafdeling van Geitendistrict ‘De Sik’ in Zuidoost-Brabant zoekt naarstig contact met ‘Varkens For Ever’ te Lutjebroek omdat ze allemaal een graantje willen meepikken uit de eindeloos gevulde ruif van Rutten. Desnoods schuiven we de afhandeling van de toeslagenellende en die van Groningen nog een jaartje op, dat merkt immers toch niemand meer in deze fase van de strijd. Rutte rijdt komende week nog een keer spontaan en vooral voor de camera met z’n ouwe Saab tegen een paaltje in een weiland, want qua pr gaat niets hem te ver om het beeld van de meewillende, meedenkende en vooral aanblijvende premier te stimuleren. Mijn inschatting is dat er op 1 juli a.s. een landbouwakkoord ligt, dat kan niet missen, net voor het zomerreces, ook al wordt ’t een Houdini-act met miraculeuze toegift.
Nederland is wel een beetje klaar met de boeren, met het boeren ook en vanuit de bevolking ontstaat wat meer bereidheid om extra te betalen voor vlees en zuivel, zo vertelde Annechien gisteren in het journaal. Da’s mooi, dat gaat de goeie kant op en het aantal verhalen 
over boeren die de bedrijfsvoering al biologisch hebben bijgesteld groeit gestaag. We neuzelen nog twee weken door over het maximale aantal melkbeesten per hectare, dat waarschijnlijk rond de 3,3 komt te liggen. Grenzen stellen dus, en ultimatums, vooral richting radicale rakkers van FDF. We staan pal voor een agrarische omwenteling en de sterk groeiende club van Extinction Rebellion zal dat de komende week ook weer duidelijk maken tijdens de nieuwe mars langs de A12. Daar moet ik nog even heen om sympathie te betuigen, omdat meemarcheren er nog net niet inzit, maar dat is een kwestie van tijd.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie