Afgelopen weekend kwamen op twee momenten en in twee verschijningsvormen alle elementen voorbij van de kosmos, de natuurkunde als wetenschap, de uitbeelding daarvan, de verklaring, de uitleg, het onmetelijke, het ongrijpbare en het onbevattelijke.
Op zaterdagavond deden wij een biosje met archeoloog Indiana Jones, waarin de bejaarde Harrison Ford in stuntfilm The Dial of Destiny alsnog een tijdreisje maakt naar Archimedes en via fantastisch geconstrueerde beelden de wereld van dromen en hersenspinsels uitbeeldt met behulp van techniek, techniek en vooral techniek. De fantasie en creativiteit van de scriptschrijvers en filmmakers bleek ongekend groot, de grenzen van de trucages en animaties zijn nagenoeg bereikt met deze rolprent. Het was een zeer vermakelijke en lange zit, inclusief ‘het lichaam dat ondergedompeld in een vloeistof een opwaartse druk genereert’.
Op zondag zat Theo Maassen met de Belgische kosmoloog Thomas Hertog een ‘eenvoudig’ gesprek te voeren van drie uur over de kosmos, het ondoorgrondelijke daarvan en de somberheid rond de voorspellingen van wat wij leven noemen, dat straks in een split second voorbij zal zijn. Theo is leuk, Theo is komisch,
grappig en pienter en die elementen zorgden er samen met zijn neanderthalergedrag voor dat de gortdroge theorie van Hertog over ons universum een stukje dichterbij kwam, een heel klein stukje. Verder moeten we ons vooral niet teveel voorstellen van de restanten van onze beschaving en onze planeet, die door een stom toeval als bijproduct van het geheel van dat heelal zijn gevormd en misschien vormen de wereldwijde bosbranden de intro van het komende inferno. Je wordt in dat soort 
ontmoetingen met de neus op de feiten gedrukt. Puur door de factoren toeval en geluk is de kluit aarde een bewoonbare planeet geworden, waarbij de ondankbaarheid voor dat geschenkje vooral tot uitdrukking komt in de fossiele industrie, de oorlogen en nog wat debiele randverschijnselen. De dialoog tussen twee extreem verschillende persoonlijkheden in Zomergasten werd er één om van te smullen en met een inhoud die ernstig nadenken over straks tot een must transformeert.
Mooi dus, fijn zo’n confrontatie met de apocalyptische werkelijkheid en nu proberen we nog even een paar jaar wat leuke dingen doen, want de realiteit rondom de toekomst is weliswaar rampzalig, maar we gaan er nog even iets van maken met z’n allen, ondanks de pijnlijke visuele momenten van het WK voetbal voor dames, dat door het honderdtal unforced errors in alleen al de wedstrijd van Oranje – lees: knullig balverlies – aanleiding is voor de vraag of de speeltijd niet beter kan worden teruggebracht tot tweemaal 12 minuten, vooral om medische klachten van de toeschouwers te voorkomen.
Voor de komende week resteren de vragen: wat gaat Omtzigt doen, hoe vervelend rechts wordt Spanje, wanneer verdwijnt Griekenland van de kaart en welke Nederlandse wint de Tour voor vrouwen, een mooie afleidende mix van geëvolueerde aardse flauwekul. Chapeau voor Theo Maassen!
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie