De wereld anno 2023 zoekt zich te barsten naar de nuance, naar de betrekkelijkheid van alles en als het even kan, naar oplossingen voor alle actuele narigheid. Aan alle ellende komt immers ooit een einde en, zoals Lubach ook al aangaf, hebben de Palestijnen al vanaf 1917 recht op een eigen staat en een land, dat hen in 1947 feitelijk is afgepakt en waarvoor nooit echte compensatie is gekomen. Wat hebben we sinds die tijd met z’n allen gedaan om dat even te regelen? Het roofzuchtige westen heeft ooit op alle continenten immens en dramatisch een gewelddadige kolonisatie doorgevoerd, de landen verdeeld, de landsgrenzen langs een meetlat getrokken en is toen met de noorderzon vertrokken onder het motto: zoek het verder lekker uit. Missionarissen en zendelingen hadden wat bijbels uitgedeeld, hier en daar volledigheidshalve wat genocides gepleegd en daarna zou ‘t wel goed komen. Na machtswellust en uitbuiting ging naïveteit hand in hand met arrogantie en onderschatting.
De bron van alle ellende ligt steeds weer bij het geloof, de religie. Godsdienst is in het algemeen de bron van alle kwaad op deez’ aard en daarom had ik me een paar jaar geleden vastgebeten in een volgens het opschrift leesbare versie van de Koran, aangeschaft op een boekenmarkt. Helaas, nog tijdens de inleiding van 29 pagina’s haakte ik af, volkomen het spoor bijster, zoals ik dat ook ooit was na het lezen van Genesis en Exodus, in een tijd dat mijn ouders nog het idee hadden dat protestantisme werkelijk zou leiden tot opperste zaligheid binnen onze familiekring.
De Islam en het Christendom hebben gek genoeg dezelfde aartsvaders, beide erkennen Adam en Jezus, de één als symbolische eerste mens, de ander als profeet. Jezus komt dus bij beiden voor als profeet, met het verschil dat hij bij de één de zoon van God is en bij de ander slechts een profeet, zoals die er in de loop der eeuwen met bosjes zijn geweest. Die verschillen zijn overbrugbaar, maar bij de interpretatie gaat het godallemachtig mis, een interpretatie die tot uitdrukking komt in uiterlijk vertoon, in de kerk, de belijdenis, de Mohammed- en Maria-verering. De wereld moet gaan kiezen, kappen met de hele waanzin of gezamenlijk kiezen voor één religie, die we uit oogpunt van menselijkheid gewoon humanisme noemen. Ja maar, dat bestaat al. Ja, klopt, maar als we de beleving daarvan verder verspreiden via een nieuwe lichting zendelingen, dan kunnen we misschien nog iets redden van wat we ooit beschaving hebben genoemd.
Heersen, beheersen, overheersen op basis van terreur en dwingelandij is nog nooit een geschikte remedie gebleken. Die methodiek roept alleen maar extra weerstand op en het ultieme bewijs daarvan kennen we vanuit het anonieme Noord-Franse dorpje van Asterix, waarop de Romeinse overheersers nooit vat kregen, al hielp de toverdrank van druïde Panoramix wel een handje bij het bestrijden van Julius en zijn legioenen. De nieuwe Asterix – De Witte Iris – ligt in de winkel. Ik heb ‘m vanochtend aangeschaft en over
een paar uur is ie uit, dit summum van humor, deze geweldige combinatie van relativering en historie, verpakt in schitterend tekenwerk en met teksten die allang in aanmerking zouden moeten komen voor bijvoorbeeld de Libris Literatuurprijs. Het lezen van Asterix zou verplichte kost op school moeten worden, ook op de Joodse scholen in Israël. Dan leren ze daar op ludieke wijze dat bezetting en onderdrukking uiteindelijk nooit resultaat, maar altijd verzet oplevert, tot in de eeuwigheid, amen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie