Er zijn momenten dat ik me het hoofd kan breken over de enorme problemen in dit land. Er zijn dagen dat ik denk dat het einde der tijden nabij is en er zijn ook wel eens nachten dat ik wakker lig van hetgeen zich afspeelt in Oekraïne, Gaza, Jemen, Taiwan, Argentinië, Kirchizië, Ecuador, Suriname en Lochem. Leuk detail is dan te lezen wat ons aandeel was bij de aanval op de Houthi-rebellen, na de Hutu’s, de Tutsi’s en de Tosti’s een aan de weg timmerend grootgebruiker van de Kalashnikov. Onze bijdrage bestond uit één hele stafofficier, ten behoeve van de administratie en waarschijnlijk bekend met Excel voor het vastleggen van Amerikaanse voltreffers in Jemen en dat is tekenend voor het ridicule karakter van zo’n operatie, vooral als je even niet denkt aan de escalerende gevolgen van deze jongste bedreiging van de wereldvrede. Maar ach, met een paar items aan het eind van het Journaal of Nieuwsuur kun je zo weer op andere gedachten komen na wat getrut over het schaatsen op natuurijs wordt alles weer een paar uur betrekkelijk.
Toch werd de rol van ons land afgelopen week nog eens in vele toonaarden belicht en geprezen na een forse dosis nieuw feitenmateriaal over onze inlichtingendienst. Die rol is nogal fors geweest ten tijde van het opgeblazen atoomprogramma in Iran in 2007 en tijdens de eerste uitzending van de fabuleuze documentaire Niemand die het ziet van Huib Modderkolk raasde er een spektakel over de buis met de Nederlandse dubbelspion Erik van Sabben in een rol die over de hele planeet verbijstering heeft opgeleverd. Vanuit de rol van ingenieur snuffelde hij er vrolijk op los in het Iraanse kernprogramma, zonder dat de naaste collega’s of de sullige overheid er ook maar de geringste notie van hadden. Met een USB-stickie was zijn vernietigende daad in een paar minuten tijd gefikst en lag de boel daar jarenlang plat, schitterend, bijna onwaarschijnlijk en zo spectaculair als je fantasie reikt.
Als er dus gespioneerd of gesaboteerd moet worden staan wij ons mannetje. Modderkolk, 
die haarfijn heeft gedokterd dat wij en niemand anders verantwoordelijk waren voor de obstructie van Stuxnet, de kerncentrifuges-in-aanbouw in Iran, zorgde ervoor dat ik knap opgewonden werd toen ik de geweldig in elkaar gestoken documentaire zag, en dat was pas het eerste deel. Op het puntje van de stoel en met een lichte blos op de oude wangetjes kwamen de Bond-anekdotes voorbij dankzij de inzet van wat voor 2002 nog de BVD was, nu de Algemene Informatie- en Veiligheidsdienst. De schimmige wereld van met hoed, paraplu en geperforeerd dagblad gewapende agenten kwam in alle dimensies voorbij, maar als je de actuele vacaturebank van de AIVD nader beschouwt, druipt de saaiheid er met donderend geweld vanaf. Een spion bij de AIVD verdient – op de loonlijst verpakt als ‘product owner’ of ‘internet investigator’ – verdient volgens de site van de dienst een modaal salaris van maximaal 4.500 euro bruto. Waarschijnlijk is zelfs in de informele wandelgangen van de AIVD het woord spion taboe en krijgt iemand na een geslaagde buitenlandse missie per direct een forse envelop met inhoud, een haartransplantatie, een nieuwe zonnebril en een enkele reis naar een Zuid-Amerikaanse bestemming naar keuze. Clubhoofd Erik Akerboom heeft weliswaar de looks van heer Bond, maar voert waarschijnlijk alleen maar binnenskamers mysterieuze telefoontjes met de kopstukken van Scotland Yard, de CIA en de Mossad.
Maar omdat de AIVD nu eigenlijk al jaren bij de top van de internationale informatiediensten blijkt te behoren krijg ik 
via dat soort verhalen spontaan een trots doch tweeledig vaderlandsgevoel, waarbij de gedachten al snel teruggaan naar de jonge jaren toen ik onder de dekens met oplopende spanning de bliksems boeiende boeken van Biggles verslond.
Maandag 15 januari volgt de volgende aflevering, ik kan niet wachten.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie