Op de avond van Hemelvaartsdag vertrokken wij voor een paar dagen naar Spanje. Vliegen en vliegtuigen hebben al langere tijd alles in zich om tegenaan te schoppen en ik had me vier jaar geleden voorgenomen om nooit meer iets te doen dat strijdig is met mijn voornemens, mijn doelstellingen en mijn denkbeelden rond de aftakeling van de planeet, al helemaal niet voor vakantie-doeleinden. Het was dat een soort familieplicht kort geleden mijn bovenkamer wist te 
overtuigen van het feit dat een bezoekje nog éénmaal gerechtvaardigd was via het toverwoord gezinsuitbreiding, dus alla, nog eenmaal de principes loslaten en gaan met die banaan, een klein stukje dus richting hemel op een dag die daarom bekend is geworden en dan ook nog met een bedenkelijke prijsvechter. Al heel snel kwamen de oude beelden en ergernissen voorbij, zeker toen ik in de priority-rij stond en daarom twintig seconden eerder naar het Ryanair-geval mocht lopen met ons uiterst karig en zuinig ingepakte stukje handbagage.
Qua zitplaats kun je het treffen en je kunt het niet treffen, ondanks de beperkte vliegduur van amper drie uurtjes. Wij troffen het niet en dat was nog maar een begin van een merkwaardige vlucht, getiteld FR8612 van Weeze naar Malaga.
Ik kroop volledig incognito in stoel A van rij 19, omdat ik de laatste jaren wat vatbaarder bent geworden voor virussen, airco en aanverwante narigheid. Omdat ik jegens de lui uit Ierland nogal wantrouwig ben geworden, ondernam ik een korte inspectie naar lossen bouten en ander mogelijk onheil en probeerde ik afstand te nemen van enkele merkwaardige lotgenoten die standaard deel uitmaken van het Ryanair-publiek. De vlucht – dat had ik weer – vertrok bijna een uur te laat, boven Parijs en in de buurt van de Pyreneeën deden forse luchtschommelingen nog eens een schepje in het vat met wantrouwen, door het te late vertrek ging een mooie zonsondergang aan onze neus voorbij en was ik klaar voor een echt incident, dat wonderwel uitbleef.
De ergernissen tijdens de vlucht betroffen vooral het vrij grote percentage imbecielen onder de passagiers, dat vrij snel na het opstijgen begint te rommelen in de kort daarvoor met grote zorgvuldigheid in de bagagerekken opgeborgen tassen en mandjes, omdat het brein van de gemiddelde Ryanair-vlieger niet in staat is te beseffen dat bij het rommelen in die rekjes allerlei losse prut naar beneden dondert, die daar überhaupt niet hadden moeten worden opgeborgen, maar deel uitmaakt van de hand- of rugtas die je dan even tussen je benen posteert, een mogelijkheid die alleen beschikbaar is voor passagiers onder de honderd kilo omdat de stoelen van het formaat kinderzitje geen ruimte laten voor veel frivoliteit.
Tussen de bedrijven trachten de Ierse loonslaven nog wat bij te beunen via de verkoop van loten, koffie en kleffe pasta.
Naast ons zat een heer met vliegangst drie uur lang met zijn hoofd tegen de voorstoel aangeklemd en toen wij rond
het middernachtelijk uur Malaga bereikten was ik naar schatting twee kilo afgevallen, misschien ook vanuit de wetenschap dat ik enkele dagen later nog eens dezelfde vlucht in omgekeerde richting moest ondergaan.
Die retourvlucht verliep iets minder dramatisch, waarschijnlijk ook omdat de aandacht voortdurend werd afgeleid door een stewardess die de week daarvoor haar gezicht had laten verbouwen waardoor ogen, neus en lippen waren vervormd tot een vermakelijk soort plastiek en zij dus voor de meeste passagiers een onbedoelde attractie vormde.
Ryan en ik worden nooit vrienden, zo luidt de slotconclusie, maar de kloof van Caminito del Rey in Andalusië was spannend en subliem.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie