Arbeidsconflict – een herinnering

In deze tijd van toenemende ontslagen en arbeidsconflicten moest ik onwillekeurig terugdenken aan mijn eigen clash van alweer ruim 20 jaar geleden. Het staat me nog vers in het geheugen gegrift, vanwege de indringende en ingrijpende impact die zo’n gebeurtenis nu eenmaal op je heeft, het onrecht dat je wordt aangedaan en de gevolgen die dat soort gebeurtenissen heeft voor de rest van je leven. Ik zat destijds in een periode met enorm veel stress en privé-ellende, die ik hier maar even buiten beschouwing laat, maar die ook een levenslang stempel heeft gedrukt op mijn doen en laten. Mijn karakter zit me nogal eens dwars en bij een langdurige en voortdurende signalering van misstanden of miscalculaties denk ik altijd m’n gelijk te moeten halen, simpelweg omdat onrecht en onrechtvaardigheid niet sporen met mijn gevoelens. Het gezegde ‘gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen’ was destijds nog niet zo in zwang, dus ik kon en mocht het toenmalige personeelsblad periodiek en vrij ongebreideld vullen met redelijk satirische, hilarische en prikkelende teksten over het wel en wee van mijn werkgever, een gemiddeld waterschap in het oosten van het land. Op een ochtend zat ik op mijn werkkamer te denken over de dagtaak binnen de boeiende wereld van de ICT, toen mijn directe leidinggevende, we noemen hem Willem, binnenstapte. Willem’s gezicht was op een merkwaardige manier vervormd tot een grimas en zijn uitdrukking hield het midden tussen een onweersbui en een oorwurm met tinnitus, overgoten met een sausje medelijden. Ik rook onraad, dit ging niet goed. ‘Môgge Willem, koffie?’ ‘Je hebt weer flink uitgehaald in de editie van gisteren’, begon hij. ‘Yep, kon niet anders, je kent me, vond je ’t leuk?’ Hij zweeg en zuchtte, licht hoofdschuddend. ‘Henk vond ’t niet leuk’, was z’n sonore antwoord en de inleiding van een inktzwarte dag. Het was duidelijk, m’n dagen hier waren geteld en hij kon ’t alleen als boodschapper van het slechte nieuws nog niet uit z’n strot krijgen. ‘Moet ik weg?’ hielp ik hem, bibberend. Hij knikte slechts en ondanks z’n beperkte rol in dit verhaal overwoog ik om ‘m keihard voor z’n kanis te slaan. ‘Wat? Krijg ik hier verdomme te horen dat ik moet oprotten, terwijl ik elke dag m’n stinkende best doe om die ICT hier op de rit te krijgen, terwijl ik alleen maar puike beoordelingen heb gehad, van jouzelf?’ Z’n gezicht betrok, hij liet me uitrazen en hij gaf me volkomen gelijk. ‘Maar toch moet je vertrekken en daar gaan we je bij helpen’, luidde z’n toevoeging. De nog aanwezige grond onder m’n voeten werd een moeras, waar ik in sneltreinvaart in wegzakte. Ik had een mooie baan, fijn werk, vijf minuten lopen van mijn huis, waar op dat moment in de privé-sfeer alleen maar kommer en kwel heerste. M’n kunststof antistress-balletje veranderde in een projectiel, toen het ding de glasplaat van een schilderij aan de muur tegen over me raakte en het geluid van scherven allerlei collega’s alarmeerde.

Ik ben naar huis gevlucht, heb een potje zitten janken, mezelf ziek gemeld en ben de volgende dag aan de slag gegaan om deze volkomen onverwachte ellende vorm te geven, op zoek naar compensatie, naar nieuw werk, een ander leven. Er volgden een paar maanden van narigheid, van overspannenheid, van constructief nadenken ook over een vervolg en uiteindelijk is dat allemaal goed gekomen, heel goed zelfs. Mijn ontslag bij deze werkgever bleek pas de eerste act te zijn in een lange circusvoorstelling van soortgelijke schrijnende gevallen. Het resulteerde in een schoonmaakoperatie van collega’s die hetzelfde lot ondergingen, puike collega’s, slimme collega’s, maar alleen in de ogen van ons toenmalige opperhoofd iets te bijdehand, te pienter en iets te veel sta-in-de-weg om zijn soms drieste plannen door te voeren. Gewoon kleurloos volgen, lijdzaam toezien en kritiekloos doen wat er wordt gevraagd, is soms misschien verstandiger, maar je hart volgen zal je uiteindelijk alleen maar meer voldoening schenken.

Nu, na 21 jaar jaar, denk ik daar nog exact hetzelfde over en bij alle herinneringen aan toen zeg ik dikwijls tegen mezelf: ‘je had volkomen gelijk, eigenwijs stuk vreten’! Na die lange periode is het pas de eerste keer dat ik ermee naar buiten kom, via deze korte terugblik en ingegeven door deze toch wat sombere tijd. Primeurtje dus lezers, en graag bereid tot advies in geval van herkenning.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice