Gisterochtend liep ik een solorondje op de baan, de golfbaan om precies te zijn. Soleren is wel m’n ding en op sommige dagen is niks prettiger dan solistisch wat rondstruinen met een hoofd vol denksels over alle maffe gebeurtenissen van dit moment. Voor me loopt een duo waar ik normaal geen last van ga hebben en achter me is de baan vrij. Dat tekent a. niet wachten op een ander, voorlopig, en b. geen gejut achter me, hetgeen – voor insiders – een slok op een borrel scheelt bij het zuiver draperen van de golfbal. De eerste afslag is geweldig, pluim ik mezelf, en de bal ploft pakweg 180 meter verder in het gras van hole één. Rollend met m’n karretje komen de eerste denksels binnen, in dit geval nog even over Baudet, die in de column van Bert Wagendorp vakkundig en voor de volle honderd procent werd gefileerd, afgebrand en verbannen. Jammer dat de volgers van de op hol geslagen populist geen krant (kunnen) lezen, waardoor de meerwaarde van Wagendorp’s tekst een tikkeltje beperkt is. De lange hole twee gaat goed, op de derde volgt zelfs een par, bij de vierde moet ik wachten op het trage duo dat irritant lang een hopeloos verdwaalde bal zoekt in het bos, terwijl achter me twee ervaren rotten wat beginnen te drukken, lastige bijkomstigheden bij het bewaren van concentratie en rust. Een ree en een haas kruisen mijn pad, er komt een bekende lokale buizerd met een manke poot voorbij en in de verte hoor ik boven de boomtoppen duidelijk herkenbaar een polifinario. Intussen denk en prakkiseer ik over de kansen op een kernoorlog en gaan de herinneringen terug naar december 1990, toen wij met een volkomen waanzinnige TV-actie meenden de Russen de winter door te moeten helpen, via een actie met bulkgoederen, waaronder een enorme zending – je verzint het niet – zonnebloemolie. Presentator van destijds Astrid Joosten zou zich, indien dood, omdraaien in haar graf bij de huidige ontwikkelingen. ‘Help de Russen de winter door’ doet afbreuk aan het resultaat op hole vier, want de bal verdwijnt, zoals zo vaak bij de derde slag, in de nog steeds droge sloot, die bij nadere inspectie nog vier andere ballen oplevert.
Achter me houden ze iets in en voor me probeer ik wat druk te zetten via een fijne vlucht met een ijzer 5. Het komt goed en er schieten gedachten voorbij over de jongste documentaire over links Nederland, bijna weggevaagd, maar misschien weer toe aan herstel. De afslag op hole zes gaat de mist in, en dus is een correctieslag nodig…die lukt. Er schieten wat gedachten over Schiphol door het hoofd, de luchthaven, die als gevolg van 
personeelstekort, veroorzaakt door onderbetaling, vluchten annuleert en de gedupeerde luchtvaartmaatschappijen daar nu pakweg € 70.000 per vlucht voor betaalt, als compensatie. Die zin komt in flarden nog een paar keer terug, want ik geloof m’n eigen gedachten soms niet. Ze kloppen echter wel, maar maken snel plaats voor herfstschotels, iets met hachee, paddenstoelen en pompoenen, waarmee de entree van de herfst wat kan worden opgeleukt. De lastige hole zeven nadert, we gaan voor vijf slagen, mits de driver wil meewerken. Het resultaat valt zwaar tegen en dan moet ’t maar weer gebeuren op de acht, een par drie. Mwoah, een zesje voor de afslag, maar reparabel via een fijne chip, die de mist ingaat, waardoor de bunker om opheldering vraagt. Het natte zand verdwijnt voor een deel in mijn rechteroog, maar de bal is eruit en belandt bijna rechtstreeks in ’t gaatje. Bij de laatste hole van vanochtend is plotseling de ontspanning weer helemaal terug en na de formidabele eindput applaudiseert een tweetal wachtende senioren. Ik buig dankbaar en rij heerlijk ontspannen naar huis.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie