Booster-anekdote

Vandaag was ’t zover, de grote dag was aangebroken, de dag waarvan ik wist dat ie zou komen, om ‘t maar even koninklijk uit te drukken. Een paar weken geleden was ie al gepland, en na alle gerommel aan de voorkant en tijdens de voorbereiding is Nederland aan het boosteren geslagen, nogal massaal zelfs. In de aanloop ging er van alles mis, zoals tijdens de pandemie tot dusver vrijwel alles faliekant is mislukt, qua planning, organisatie, communicatie en aanpak. Vandaag was ‘t dus zover, ik mocht in Zutphen m’n spuitje gaan halen, daarvoor was de digitale oproep een paar weken geleden gedaan, en daarvoor zou ik 48 uur eerder, eergisteren, nog een reminder krijgen via een sms, een herinnering die ouderwets en bijna nostalgisch in z’n geheel uitbleef, maar ach, ’t went.

Bij de Hanzehal in Zutphen stond het zwart, of liever grijs van het wachtende grut en bij de entree werd de eerste hindernis gevormd door Piet, een controle-kolos van 2 meter 10 die bij de module ’hou het kort en bondig’  ooit een mooi cijfer had gescoord. ‘Mm, doorlopen’.  Het benodigde formulier met de gezondheidsverklaring had ik niet in de aangeven pdf-versie kunnen downloaden en invullen, zoals dat blijkbaar de meesten was overkomen en waarop de GGD flexibel had geanticipeerd via een forse stapel blanco exemplaren, onder het motto: ‘wij kennen onze beperkingen’.  Controlepositie twee werd bemenst door Anita, charmante vrijwilligster, waarna ik mocht aansluiten in rij 6 van de 8 wachtenden, altijd de verkeerde, omdat aan de voorkant bij controlepunt 3 de bijgeschakelde infanterist Harko druk gesticulerend nog eens de procedure moest uitleggen aan Truus, die samen met haar man Egbert niet had begrepen dat je de vragen op het gezondheidsformulier beter allemaal met nee kunt beantwoorden, om overtollige en vooral overbodige vragen over haar al dertig jaar uitblijvende menstruatie te voorkomen, resulterend in oponthoud in rij zes.

Enfin, na tien minuten was deze tegenslag verwerkt, kreeg ik mijn prikformulier en kon ik wachten bij de volgende halte, de injectie zelf, waar Theo nog op ‘mijn’ stoel zat en ‘geholpen’ moest worden. Dat vereist even wat toelichting, want voor de beeldvorming: Theo had als kenmerken een volkomen gebrek aan intelligentie, daarbij dus een domme blik, een BMI van 48 en door die deels erfelijke omstandigheden had Theo vergeten dat er in z’n bovenarm geprikt moest worden, waarbij een ruim zittende dan wel eenvoudig te verwijderen kledingstuk misschien wel handig was geweest om in de ochtend aan te trekken, zodat niet zijn te nauwe zweettrui met de maten XXXL volledig van zijn bovenlijf moest worden gescheurd, waardoor Theo even later met z’n ongelooflijk vette, blote en getatoeëerde pens in de ijskoude sporthal zat te kleumen, daarbij zoveel mogelijk blikken van onverschilligheid etalerend met een schijn van: hadden ze dat maar op het formulier moeten zetten. Theo had eigenlijk tegelijkertijd nog een forse dosis snuggertjes moeten krijgen, maar spuit is spuit bij corona, dus opkrassen Theo.

Twee minuten later zat ik tijdens de nazorg in de eindwachtkamer een minuut of tien zinloos rond te kijken, met juist nog even een moment om te denken aan de James Webb Ruimte Telescoop (JWST), die morgen wordt gelanceerd en vanaf een hoogte van 1.500.000 kilometer de kerstverlichting van planeet aarde in beeld mag brengen, als opvolger van de Hubble, die ons ruim dertig jaar heeft voorzien van spectaculaire beelden uit het universum, en nu naar de kosmische schroothoop wordt getransformeerd. Goed, dat terzijde, ik mocht inmiddels bijna naar buiten, met nog één hindernis te nemen bij Hans, de stempelzetter. Anno 2021 zetten wij in ons digitale tijdperk nog een stempel in een geel boekje, dat verder nergens toe dient, behalve als je binnen twee weken toevallig van plan bent nog een weekje af te reizen naar Timboektoe. Net voor mij deed Grietje nog een poging met de stempelaar een discussie op te starten over de mogelijke bijwerkingen van de booster, een uitdaging die Hans handig uit de weg ging door Grietje raps de uitgang te wijzen, vergezeld van een prettige dag.

Ik heb ‘m, nog even wachten op complicaties en aankijken wat Omikron verder in petto heeft, waarna we vanaf februari kunnen wachten op booster twee, want dat is, lijkt me, vaste prik.

Rustige kerstdagen gewenst.

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice