De Britse variant

Het gaat er vaak over de laatste maanden en we hebben er smalend en honend om moeten lachen. De Britse variant, de Brexit in dit geval, was tot 1 januari j.l. het lachertje in de westerse wereld. We kwamen niet meer bij van de fratsen van Boris Johnson en we weten nog zo goed en zo zeker dat hij binnen de kortste keren met hangende pootjes terug zou keren naar Brussel om met een betraand gezicht zijn ongelijk te bekennen, vergiffenis te vragen om zich vervolgens te onderwerpen aan hetgeen Juncker c.s. richting Londen zouden dicteren om die onvermijdelijke terugkeer mogelijk te maken. Het was één en al leedvermaak, zoals zich dat over onze contreien verspreidde. Amsterdam had de plaats van de Britse hoofdstad als financieel centrum al volledig overgenomen en het was een kwestie van maanden voordat het Britse imperium ten onderging in een moeras van malaise en tegenspoed.

Jongetje Johnson zit op dit moment elke avond gierend van het lachen in de pub naar de beelden uit Europa te kijken. Het Verenigd Koninkrijk is open, Covid is bijna verdwenen en het autoritaire, arrogante en hoogmoedige volk heeft zich opgericht om ons een lesje te leren in effectiviteit. In mijn blogs en columns moest Johnson het regelmatig ontgelden, al zal hij daar niet zo vreselijk wakker van hebben gelegen. Desalniettemin wil ik hem nu my apologies aanbieden omdat ze het aan gene zijde van de Noordzee simpelweg hebben gefikst. Exit Europa – knap kut uiteraard – maar ook exit pandemie, exit lockdown, omdat hij tijdig en op de juiste plek met de vereiste stapel flappen wist te wapperen. Tussendoor sluit hij wat dealtjes met de rest van de wereld en moeten er alleen nog rond de Ierse Zee wat kleine probleempjes opgelost worden. Voorlopig heeft ie wat ie wilde en dat is erkenning, waardering en respect. Ook al gaat hij ooit weer vreselijk op z’n bek, voorlopig staat ie met 2-0 voor.

Dat respect werd ook toebedeeld aan prins Philip, de populaire wederhelft van Elizabeth, die het volledig verdiende om met eeuwige roem de gelijknamige jachtvelden op te zoeken, allemaal na een indrukwekkende, ceremoniële gebeurtenis, zoals alleen Britten die kunnen voorschotelen. Het Engelse koningshuis dwingt merkwaardig genoeg veel meer respect af dan dat verzamelde grut van Huis ten Bosch en dat moet toch iets te maken hebben met zaken als waardigheid en gedrag, met een onveranderd hoog aanzien als gevolg. Verder heeft Johnson nog kans gezien om die andere Britse variant in massale hoeveelheden naar het vasteland te exporteren, waardoor we hier nog midden in de covid-ellende zitten, al zal Rutte vandaag vast wel weer een datum noemen.

Resteert de Britse humorvariant, die zo ongelooflijk ver voorloopt op de rest van de wereld, dat we nog enige lichtjaren nodig hebben om de achterstand in te lopen. Vandaag gooien we er nog een oudje tegenaan, vanuit de immense verzameling Monty Python-sketches, al is het dan wel een heel oude en bekende. Ministry of silly walks zou bovendien zo maar een nieuw departement in British government kunnen worden, al was het maar om de rest van de wereld te sarren. Ik moet er nodig weer eens heen, met een paspoort!

See you.

Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice