Hij heeft de kluit bedonderd. Het Europees Parlement is er met open ogen ingetuind toen ze afgelopen week akkoord gingen met zijn aanstelling als Europese klimaatbaas, opvolger van Frans Timmermans. Ondanks een paar honderdduizend actieve tegenstanders vanuit het Europese sentiment is de lobby om hem op de klimaatstoel te krijgen groter gebleken en dat is helaas tekenend voor de wijze waarop landen, Europa, de wereld worden aangestuurd en gemanipuleerd. Minkukel Hoekstra heeft kans gezien om ondanks zijn verleden als belangenbehartiger van de fossiele industrie nu een baantje in Brussel te bemachtigen, op nadrukkelijke voordracht van Rutte. Wat er in de krochten van de Europese politiek is voorgevallen is nog niet exact helder, maar dat hij met zijn performance, via een abominabel groen toneelstukje de uitslag zo kon beïnvloeden is schrijnend en desastreus. Snelheid en voortvarendheid maken geen deel uit van zijn standaard-arsenaal aan competenties en het grootste voordeel van zijn benoeming is dat het maar voor een jaar is, dan krast ie al weer op. Een maand lang had ie zich volgens insiders verschanst in een hotel in Brussel om veeltalig een charmeoffensief uit de hoed te toveren, waarmee uiteindelijk twee-derde van het parlement in Brussel instemde.
Het begint uiteraard met het dicteren van de kandidaatstelling, door Rutte dus. Hoekstra zat in een onmogelijke positie als het gaat om de binnenlandse politiek. Hij had kans gezien om via gedraai en vooral afwezig leiderschap ‘zijn’ CDA naar vrijwel nul te reduceren, heeft in de buitenlandpolitiek vooral zitten meeknikken met allerlei ambtgenoten en trok daarbij in de meeste gevallen een guitig ogend serieus gezicht, waaruit dan woorden konden worden opgetekend die door AI zouden kunnen zijn geformuleerd. Met behulp van een ernstige blik en een paar oneliners, lees inkoppertjes voor de pers, kwam hij er telkens weer mee weg. Nooit kon hij betrapt worden op daadkracht, nooit had hij een aandeel in belangrijke ontwikkelingen. Net voordat ie wat naam begon te maken in de Haagse politiek verkocht hij – na de onthulling via Pandora Papers – nog even raps zijn aandeel in wat bedenkelijke bedrijven, statutair gevestigd op 
Guernsey en op de Maagdeneilanden. De weg was vrij en na een paar jaar resultaatloos gemanoeuvreer op het Binnenhof mag hij nu gaan onderhandelen met zijn voormalige baasjes bij de Shell. Je kunt er gif op innemen dat hij daar niet uit gaat komen, althans niet via maatregelen die in lijn zijn met de groene verwachtingen die hij nu op slinkse wijze wat groeistuipen heeft bezorgd. De Raad van Bestuur van Shell zal hem nog wel een paar keer iets influisteren over toen en straks en intussen kan hij gaan nadenken over de manier waarop hij over een jaar weer een ander bestuurlijk baantje in de wacht kan slepen.
Een grote flop is het en in het proces van zijn aanstelling gingen de gedachten nog wel eens terug naar prof dr. ir Akkermans, die destijds bij Keek op de Week onnavolgbaar de rol speelde van de politicus die ook zo graag wilde, desnoods met wat gedraai en gehaspel. Wop fopt en flopt, dat zal straks blijken als hij binnen het Brusselse zijn actuele standpunten nuanceert, bijstelt en verandert ten gunste van z’n vroegere baasjes.
Maar…mocht het allemaal meevallen – denk ’t niet – mocht het anders en beter lopen – verwacht ’t niet, dan ben ik de eerste om m’n ongelijk te bekennen. Daar mogen jullie mij op aanspreken en afrekenen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie