De grote heropening van de samenleving werd afgelopen weekend luister bijgezet door mijn Turkse achterburen die binnen het kader van een merkwaardige combinatie van suiker- en offerfeest een schaap op de barbecue hadden gepleurd, waarbij dermate grote rookwolken werden geproduceerd dat ik op het punt stond 112 te bellen vanuit een vermoeden van brand. De pluimen waren zo groot en dreigend dat diverse Apache-en Comanche-stammen in Arizona, gezien de windrichting, waarschijnlijk voorbereidingen troffen voor een passend antwoord. Omdat recentelijk het vliegverkeer in mijn regio fors is afgenomen kunnen ook daarbij nog wel wat causale verbandjes worden gelegd. Verder zijn het allerbeste mensen, die buren, maar het kan best wat minder met dit soort vleselijke lusten en het krachtig sluiten van de bovenramen door de halve straat is blijkbaar aan dovemansoren gericht. Kortom, een klein, pietluttig en vooral tijdelijk stukje leed in een woonwijk.
Die ergernisjes verdwenen als sneeuw voor de zon bij het eerste terrasbezoek in drie maanden tijd. In het centrum van mijn woonplaats was vrijwel iedereen van de partij, stond en zat alles vol en wat is het een heerlijk voorrecht om weer te mogen kijken, te observeren en te signaleren. Ik genoot van een treffend ZZTOP
-duplicaat met een te zware zonnebril, een grijze staart, een dikke pens en te kort T-shirt, dat tijdens de toiletgang een keer of drie toch wel een beetje strak werd getrokken onder het mom van: ik doe net of het me niet kan verdommen, maar ik loop eigenlijk wel voor lul. De blauw geaderde kuiten verraadden verder de toch inmiddels gevorderde leeftijd, het dagelijks voedselpatroon en want andere gewoonten en samengevoegd konden die elementjes zo maar een optelsom 
vormen voor de productie van de nieuwe strip: De Dolle Dagen van Dikke Dreumes. Het zonovergoten terras zat dus afgeladen vol met vrolijk kijkende en consumerende klanten, allemaal perfect op enige afstand, zonder dat dat maar een enkel probleem opleverde. De bezoekers straalden, ook Mien en Herman, die aan de zijkant na hun dagelijkse stukje fietsverplichtingen nog een beetje onwennig een biertje en een cassis wegklokten. De prostaat van Herman laat het helaas al enige tijd een beetje afweten, gezien de frequentie van ‘s mans toiletbezoek, waarbij hij elke keer overdreven handenwrijvend terugkeerde, een handeling die meer voort kwam uit het zojuist gebruikte ontsmettingsmiddel als van de even daarvoor geventileerde productie. Waar je al niet op let op zo’n heerlijk ontspannen middaguurtje met een koel IJ-biertje, direct hoog scorend op de relaxladder van 2020.
Kortom, de wereld is weer open, een stuk mooier en heel veel prettiger, ondanks het overlijden van Christo, die ongetwijfeld stevig ingepakt z’n graf in wordt gedonderd en ook ondanks de drukte in Amsterdam, inmiddels verheven tot ultieme testcase voor de komende corona-weken.
’t Wordt vast een prachtig mooie zomer, daar gaat geen virus nog iets aan veranderen.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie