Twee maal per jaar breng ik, zoals zovelen, een bezoek aan de mondhygiëniste en ik heb nog steeds een hekel aan dat woord, al was het maar om de lastige spelling en het vervelende ALT137-trema op de e. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn met deze frequente controlebezoekjes want a. het is een mooie meid met twinkelende blauwe ogen en b. een controle op die bek met tanden is toch vrij essentieel voor het voortbestaan van dat onderdeel. Desondanks heb ik er een bloedhekel aan. Na wat informele plichtplegingen lig je daar in de bekende, volkomen machteloze houding en vooral de afgelopen keer was het raak. De volledige ‘pocketcontrole’ – 3 mm…2mm…shit, 5 mm, pijn, ongemak, verkramping in de stoel, proberen de aandacht te verplaatsen naar een uur later, nog even een foto maken en op een plaatje bijten, wat cosmetische vraagstukken en dan moet de behandeling zelf nog beginnen. Net als je denkt, nu gaan we even dat frisse gezicht aanschouwen, gaat het kapje voor en komen de schuurmachines, de frezen en de poetsmachines te voorschijn, waardoor het hele idee van ‘het zal vast wel nuttig zijn’ even helemaal naar de achtergrond verdwijnt. Met nog een aantal goedbedoelde adviezen omtrent het gebruik van ragertjes, de beste tandpasta en de frequentie van de borstelwissels plan je een nieuwe afspraak en denk je daarna alweer snel aan de leukere dingen des levens maar het blijft een tweejaarlijkse kwelling die er, naarmate de tijd verstrijkt, niet beter op wordt. Bovendien moet er binnen de wereld van de tandartsen iets bedacht worden als het het gaat om ‘communiceren met open bek’. Midden in de behandeling vragen stellen over vakanties en andere leuke dingen is uiteraard lief en vriendelijk bedoeld, maar het antwoordproces vindt plaats via de wenkbrauwen, een kleine hoofdbeweging, een knipoog of wat andere ongecontroleerde bewegingen met lichaamsdelen die niet geheel verkrampt zijn door de ondergane marteling. Ik stel de volgende keer sowieso verdoving voor, want ondanks de extreem hoge pijngrens van de man in het algemeen kunnen ze hier best iets coulanter mee omgaan, dacht ik.
Willy krijgt een nieuw speeltje. De inmiddels bestelde Boeing 737 Business Jet was weliswaar duur, maar kan dan toch zo maar in één ruk alle overzeese gebiedsdelen bereiken. Die afweging was in mijn optiek alleen al voldoende argument geweest om de handen eens af te trekken van dat handjevol volkomen corrupte eilandjes in de Caribbean en ze laten gaarkoken in hun eigen warme, frauduleuze sopje. We hebben er eigenlijk alleen maar last van, dus een referendum, stel ik voor. Ja, dat vliegtuig, het was een flinke zoektocht. Schultz dacht er af te komen met een occasion maar het aanbod op Marktplaats viel nogal tegen, zeker de exemplaren met een korte APK, maar bovendien was Willy zelf drie jaar geleden al gestart met vlieglessen in zo’n 737, dus dan weten we meteen dat het besluitvormingsproces en de aankoopoverwegingen over dit item een farce zijn geweest. Het nieuwe exemplaar komt in 2019 en het ouwe exemplaar wordt dit jaar verkocht. Gaat hij tussendoor toch in een Pipercupje het land rond of huren we daar weer een dure buitenlandse jet voor in? Aruba moet maar even een paar jaar wachten op een volgend koninklijk bezoek en anders komen ze eerst maar een keer deze kant op, bijvoorbeeld over een paar weken als Willy 50 wordt. Dat wordt immers het eerstvolgende koninklijke hoogtepunt..!
Voor wie het nog niet weet: het is vandaag Nationale Stoepkrijtdag en het is nog lang licht vanavond. Zet ‘m op.
See you.
Geef een reactie