Op vakantie koop je wel eens een krant want bij alleen maar digitale nieuwsgaring mis je soms de essentie, de achtergronden, de opinies en de onverholen details.
Noodgedwogen kom je dan helaas vaak uit bij de Telegraaf, simpelweg omdat er niets anders is. Ik druk het zwak uit: ik ben geen fan van deze krant, sterker nog, ik haat eigenlijk in principe alles wat deze krant kenmerkt: de te grote koppen, de schreeuwende journalitiek, de ultra-rechtse opinies en de veel te grote dosis nieuws over de onbelangrijkste groep Nederlanders, de BN’ers. Ik zie verhalen over Patty Brard, de vleesgeworden ‘praten-als-een-kip-zonder-kop-trut, die alleen maar leuk was toen ze nog met Luv bij Sjefke optrad, hoewel veel van mijn lezers geen idee hebben waar ik het over heb.
Ik lees verder over Willibrord Frequin, die zomaar een mening over Ilgun, dat opgeschoten, foute vloggertje uit Zaandaam. En ik lees een verhaal over Feijenoord, de koploper van de Eredisie en dat zint de gasten van 020 niet zo. ‘Hand in hand kameraden, hand in hand voor Feijenoord 1′. Zo, dat moest er even uit.
Honderd pagina’s krant, een kilo of twee en in 15 minuten heb je alle belangrijke feiten voorbij zien komen. Dan sla ik Willeke Alberti nog maar over want het gaat over een kleinzoon dien net zo zingt als haar vader Willy…en dat moest echt in de krant op zaterdag…….
Verder lees ik op dit moment voor de ‘ontspanning’ het boek over Panama Papers, waarin nog eens wordt aangetoond hoe de wereld op schurkniveau in elkaar steekt. De verhalen over Assad, Poetin, Medvedev, Gaddafi, Hoessein, tientallen dicators in Zuid-Amerika en Afrika, onze vriend Bouterse in Suriname, Blatter en nog heel veel andere komedianten, waaronder Berlusconi. Honderden miljarden euro’s hebben deze ploerten bij elkaar geplukt en gestolen van de reguliere bevolking en dat geld wordt vervolgens misbruikt en witgewassen, voor een groot deel door de bemoeienis van advocatenkantoor Mossack Fonseca uit Panama, een formeel goedgekeurd stelletje juristen dus. Mondiaal ondertekenen we met een brede glimlach honderden overeenkomsten over samenwerking, uitroeien van corruptie en verandering van gedrag op alle niveaus en parallel daaraan is het wereldwijde canaille bezig om zichzelf te verrijken op een nooit eerder vertoonde schaal. Zo, die ergernis moet in Deze column, zelfs op een vakantie-ochtend, nog even kwijt. Gelukkig is er ook ontspannen lectuur in de vorm van de Panorama of tientallen Sudoku’s.
Gisteren zaten we gezapig het strandleven in Carvoeiro te aanschouwen. Heerlijk mensen kijken, mensen in al hun gedaantren, in al hun vormen, in al hun kleuren, in al hun stranduitmonstering ook. Niks mooiers dan mensen kijken, maar ook mensen mensen zien kijken, vooral mensen die zich voor de gelegenheid hebben ingespannen om er ‘iets van te maken’. Voor veel mensen is dat een heilloze missie want ja, 350 dagen per jaar vreten zijn doorgaans de oorzaak van de verschijning die tijdens die veertien dagen vakantie uit de kleren moet. Cryptisch? Ok, toelichting: vetlellen die op het strand pijn aan de ogen doen omdat ze zo nodig op esthetisch onverantwoorde wijze het uitzicht moeten belemmeren, met name het uitzicht op het aantal welgevormde exemplaren dat zich binnen zichtafstand profileert. Tafereeltjes waarbij het mannelijk deel met een handdoek van het formaat XXXXXL een soort kleedhokje fabriceert om in de aldus geschapen binnenruimte de wederhelft gelegenheid te bieden iets aan te trekken, dat beter aan het zicht onttrokken kan blijven, onder het motto: wij schamen ons nergens voor, wij zijn hier heel open in. Nooit zo’n bekijks gehad, kan ik melden. Als dan het betreffende wijf uiteindelijk in haar vijf meter textiel is gehuld, krijgt ze bijna applaus van het ademloos toekijkende publiek, prachtig schouwspel.
Fijn werkweek gewenst.
See you
Geef een reactie