Vandaag is er even geen plaats voor banale anekdotes, is er geen ruimte voor politiek, sport, of de maffe planeet aarde en haar bewoners in het algemeen.
Ik moet een ander moment met jullie delen, iets bijzonders, iets onwaarschijnlijks.
Vlinders zijn schaars dit jaar. Net als vliegen, muggen en bijen zien we helaas maar weinig van deze prachtige beestjes rondfladderen. De klimaatverandering zal vast wel een bijdrage leveren aan het verschijnsel dat deze diertjes minder goed gedijen in onze polder en zelfs onze in wat deplorabele 
staat verkerende vlinderstruik wordt maar incidenteel bezocht door een mooie fladderaar. Des te emotioneler was het moment dat ik een maand geleden meemaakte in onze achtertuin, een rilmoment dat emoties losmaakte zoals ik die al lang niet had ervaren.
Mijn zoontje Thomas overleed in 1999, bijna 24 jaar geleden, na een bewogen periode van 9 jaar. Op de dag van zijn begrafenis in oktober warrelde er een prachtige Atalanta boven zijn kistje in de kerk, precies in een bundel zonnestralen die door de gebrandschilderde ramen een betoverende uitwerking had op alle dierbare aanwezigen.
Dat indrukwekkende moment las ik kortgeleden nog eens door in mijn dagboek over die periode en een paar uur later, tijdens een buitenzitje in de zon, waaide er een Atalanta onze tuin binnen, deed een paar rondjes om de vijver en nestelde zich vervolgens op mijn hand, mijn knie en … mijn wang. Een kusje van Thomas, toen, op dat moment, net nadat ik het moment van destijds herlezen had. De ogenblikken waren zo indrukwekkend dat al mijn gedachten over het bovenaardse, over spiritualiteit, over andere machten en krachten een forse boost kregen. Een vlinder in de tuin, op dat moment, op die dag. Een kusje van Thomas, een moment om nooit meer te vergeten, waardoor ik weer even in staat ben om alle onzin en flauwekul op de wereld een tijdje te parkeren en vooral te relativeren.
Het moest zo zijn en ik heb dat voorval intussen alweer met tal van mensen mogen delen, telkens weer met rillingen door het lijf en met een brok in de keel.
Spiritualiteit, bestaat het, is het echt, kun je ‘t voelen, ervaren, meemaken, ondergaan? Ik denk ‘t
wel af en toe en ook al ben ik normaal gesproken een volslagen realist, een doener en denker, toch blijk ik vooral verdomd gevoelig te zijn voor bovenaardse zaken, zeker na deze ervaring, waarvan we destijds, tijdens zijn korte leventje, ook allerlei voorbeelden hebben meegemaakt. Toeval bestaat niet en louter leven op een dagelijkse mix van basale en banale aardse feiten is per slot van rekening niet alleen saai, maar ook vooral oorverdovend eenzijdig.
Bij het ouder worden nemen de sentimentele gevoelens wel toe, erken ik, maar buiten de grote hoeveelheid narigheid op de planeet moet je juist ook de uitzonderlijke, mooie en gelukkige items met elkaar delen, zeker als er een dergelijk geweldig, theosofisch moment aan vooraf is gegaan.
See you.
Wil je gratis en automatisch de columns en blogs van Roelsrules ontvangen?: stuur je mailadres naar aanmelding lezersservice
Geef een reactie